Ο Προϋπολογισμός του 2026 έρχεται φορτωμένος με επικοινωνιακά “πυροτεχνήματα”: QR codes, ψηφιακές καινοτομίες, ανάπτυξη «υψηλότερη από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο». Στο χαρτί, το σκηνικό μοιάζει με σίριαλ επιτυχίας. Στο σούπερ μάρκετ, όμως, κανείς δεν ψωνίζει με προβλέψεις. Και ο μέσος Έλληνας έχει μάθει να μετράει τα ρέστα, όχι τις εξαγγελίες…
Τον πήχη δεν τον βάζει πια η κυβέρνηση. Τον βάζει η ταμειακή μηχανή του μανάβη, το συμβόλαιο ενοικίασης, ο λογαριασμός του ηλεκτρικού ρεύματος, οι υποχρεώσεις που δεν έχουν τέλος. Και εκεί, η φιλοσοφία του «ρεαλισμού» πρέπει να μετρηθεί σε ευρώ, όχι σε ποσοστά.
Ανάπτυξη 2,4%; Ναι, αλλά για ποιον;
Το 2,4% ανάπτυξη είναι καλό νούμερο. Το χρέος κάτω από το 140% του ΑΕΠ είναι ακόμα καλύτερο. Η ανεργία στο 8,6% δείχνει βελτίωση. Αλλά ο μέσος πολίτης δεν νιώθει τίποτα από αυτά όταν το καλάθι του σούπερ μάρκετ κοστίζει 20% περισσότερο από πέρσι, τα ενοίκια έχουν γίνει πολυτέλεια και κάθε αύξηση μισθού εξαφανίζεται πριν προλάβει να φτάσει στην τσέπη του. Η οικονομία μπορεί να «πάει καλά», αλλά η ερώτηση είναι απλή: Πάει καλά για όλους; Ή μήπως η ανάπτυξη συγκεντρώνεται σε συγκεκριμένους κλάδους, ενώ η μεσαία τάξη παραμένει θεατής; Και ενώ το οικονομικό επιτελείο χαμογελά σε γραφήματα PowerPoint, ο κόσμος θυμάται πολύ καλά πώς οι διεθνείς κλυδωνισμοί μπορούν να ανατρέψουν τα πάντα σε μία νύχτα. Οπότε η αισιοδοξία, χωρίς απτά αποτελέσματα, μοιάζει με επικίνδυνη πολυτέλεια.
Η μεσαία τάξη έχει βαρεθεί να ακούει …
Φοροελαφρύνσεις; Καλώς. Μείωση τεκμηρίων; Ωραία. Κίνητρα για μικρούς οικισμούς; Ενδιαφέρον. Αλλά ας μη χάνουμε την ουσία. Η μεσαία τάξη ζει στις πόλεις, εκεί όπου το κόστος ζωής δεν είναι στατιστική, αλλά καθημερινή μάχη. Κανένα QR code δεν θα μειώσει το ενοίκιο στην Αθήνα. Καμία ψηφιακή καινοτομία δεν θα γεμίσει το ψυγείο. Και κανένα «κοινωνικό πρόσημο» δεν θα πληρώσει τον λογαριασμό του φαρμακείου. Οι εξαγγελίες υπόσχονται ανακούφιση, αλλά η μεσαία τάξη δεν ζητά ευαισθησία, ζητά λύσεις.
Ο Προϋπολογισμός του 2026 δεν θα κριθεί από την τεχνολογία του ή το branding του. Θα κριθεί από ένα και μόνο: Θα μείνει κάτι παραπάνω στην τσέπη του μέσου Έλληνα στο τέλος του μήνα; Θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας με αξιοπρεπείς μισθούς; Θα σταθεροποιηθούν οι τιμές; Θα πάψει το εισόδημα να «εξατμίζεται» μέχρι τις 15 του μήνα;
Η κυβέρνηση ζητά εμπιστοσύνη στο σχέδιο. Ο μέσος Έλληνας, όμως, δεν έχει άλλη εμπιστοσύνη να δώσει. Έχει δώσει αρκετή και πολλές φορές την έχει δει να πηγαίνει χαμένη!
