Η Πιάφ δεν είχε «εύκολη» βιογραφία για να την εξωραΐσει. Είχε ζωή καμένη στις άκρες, φωνή που έμοιαζε να έχει περάσει από φωτιά, και έναν τρόπο να κάνει τον πόνο κοινό κτήμα: να τον τραγουδά και να τον λυτρώνει. Γι’ αυτό, όταν είπε «Δεν μετανιώνω για τίποτα», δεν ήταν πόζα. Ήταν αυτοβιογραφία.
Τα βασικά βιογραφικά (σαν μικρή κάρτα ταυτότητας): Πραγματικό όνομα: Édith Giovanna Gassion. Γέννηση: 19 Δεκεμβρίου 1915, Παρίσι. Θάνατος: 10 Οκτωβρίου 1963, κοντά στο Γκρας (Grasse).Το «βάπτισμα» της Πιάφ: την ανακαλύπτει το 1935 ο καμπαρετζής Louis Leplée και της δίνει το παρατσούκλι «La Môme Piaf» («η μικρή σπουργίτα»), λόγω του μικροσκοπικού της αναστήματος.
Η Πιάφ ξεκινά από τις παρυφές της πόλης και της ζωής: δρόμοι, φτώχεια, πρόχειρες σκηνές, μια καθημερινότητα που δεν χαρίζεται. Όταν ο Leplée την «πιάνει» να τραγουδά, δεν της δίνει απλώς δουλειά. Της δίνει όνομα, σχήμα, σκηνική ταυτότητα και εκείνο το μαύρο φόρεμα που θα γίνει σχεδόν στολή εξομολόγησης.
Στον πυρήνα της Πιάφ υπάρχει πάντα ένα πράγμα: Η αγάπη ως «όλα ή τίποτα». Από εκεί γεννιούνται τα μεγάλα της τραγούδια. και οι μεγάλες της απώλειες. Το «Hymne à l’amour» γράφεται ως ύμνος για τον πυγμάχο Marcel Cerdan, τον έρωτα της ζωής της, και σφραγίζεται από τον θάνατό του το 1949.
Και ύστερα, στα τελευταία της, έρχεται ο Θέο Σαραπό (Théophanis Lamboukas): ο δεύτερος και τελευταίος σύζυγός της. Το καλλιτεχνικό του όνομα, “Sarapo”, είναι γαλλική «απόδοση» του ελληνικού «σ’ αγαπώ», επιλογή της ίδιας της Πιάφ.
Το τραγούδι-δήλωση: «Non, je ne regrette rien» («Δεν μετανιώνω για τίποτα»)
Αν υπάρχει ένα κομμάτι που συμπυκνώνει την Πιάφ σε τρία λεπτά, είναι αυτό.
- Κυκλοφορεί/ηχογραφείται το 1960 (η μεγάλη της επιστροφή-σφραγίδα).
- Στίχοι: Michel Vaucaire — Μουσική: Charles Dumont.
- Η ίδια το παρουσιάζει στο Olympia σε περίοδο που παίζει καθοριστικό ρόλο για την καριέρα της και για το ίδιο το θέατρο.
Το τραγούδι δεν είναι απλώς «δεν μετανιώνω». Είναι: σβήνω το παρελθόν, δεν του χρωστάω άλλο δάκρυ, ξεκινάω από την αρχή. Γι’ αυτό και ξεφεύγει από την προσωπική εξομολόγηση και γίνεται σύνθημα — μέχρι και μέρος της «μυθολογίας» της Γαλλικής Λεγεώνας των Ξένων.
Κι εδώ είναι το πιο τρυφερό παράδοξο: ενώ τραγουδά ότι δεν μετανιώνει, ο τρόπος που το λέει μοιάζει με άνθρωπο που έχει πληρώσει ακριβά κάθε «ναι». Απλώς δεν το παίρνει πίσω.
Αν θέλεις, μπορώ να στο «δέσω» σε μία ολοκληρωμένη αφήγηση-πορτρέτο (900–1.100 λέξεις) σε πιο καθαρό HuffPost ύφος, με πιο σφιχτές μεταβάσεις και 2–3 μικρά “facts boxes” για τα τραγούδια-σταθμούς (La Vie en rose, Milord, Hymne à l’amour, Non, je ne regrette rien).
