Είναι γεγονός ότι τις τελευταίες εβδομάδες η λέξη κορονοϊός έχει μπει για τα καλά στην κάθε σκέψη μας και στην κάθε κίνηση μας. Μια λέξη η οποία έφερε τα πάνω κάτω στην καθημερινότητα, τη ρουτίνα και το πρόγραμμα μας. Ανακατεύτηκε όμως με θράσος και με την ανεμελιά μας και την ηρεμία μας, με τα σχέδια μας και την ψυχολογία μας. Μια μικρή λέξη με τόση δύναμη.
Όπως τόσοι πολλοί, βρίσκομαι και εγώ εδώ και τρεις εβδομάδες στο σπίτι και ακολουθώ τα μέτρα με ευλάβεια. Αποφάσισα όμως αυτή την βροχερή Κυριακή να ξεμουδιάσω και να περπατήσω μια κοντινή διαδρομή από το σπίτι μου, καθώς και η ακινησία δεν κάνει καλό. Παρότι χαίρομαι που ανταποκρινόμαστε στα μέτρα και δεν υπήρχε σχεδόν κανείς έξω, από την άλλη αυτό που αντίκρισα με τρόμαξε. Σκηνικό πρωτόγνωρο, λες και ήταν στημένο για γύρισμα ταινίας. Έλλειψη θορύβων, εικόνων, παραστάσεων, συναισθημάτων, χρωμάτων, ανθρώπων. Έλλειψη ζωής. Όλα μου φαινόντουσαν μουντά και άχρωμα, και δεν έφταιγε η βροχή.
Σκέφτηκα όλα αυτά που καθημερινά με κουράζουν, ιδιαίτερα στο κέντρο της Αθήνας. Έντονες φωνές, πολυκοσμία, ενοχλητικός συνωστισμός, αυτοκίνητα, καυσαέριο και τόσα άλλα. Αυτά που κάθε μέρα θεωρούμε δεδομένα αλλά η έλλειψη τους όμως με πάγωσε. Αυτά που θεωρούμε ενοχλητικά, αλλά τελικά αποτελούν μια εγγύηση καθημερινότητας και ασφάλειας. Ως φωτογράφος έχω συνηθίσει τόσο πολύ να ψάχνω ανάμεσα από γρήγορες και έντονες εικόνες για το επόμενο υλικό μου, που η απόκοσμη αυτή ησυχία με αφόπλισε.
Και έτσι όπως στεκόμουν στο Μοναστηράκι και με είχε καταβάλει ένα συναίσθημα απαισιοδοξίας έπεσε μια σταγόνα βροχής στον φακό της μηχανής μου και άρχισα σιγά σιγά να βλέπω και να ακούω σημάδια ζωής. Τον ήχο της βροχής, το θρόισμα των φύλλων από το αεράκι, μια γάτα να περνάει ανέμελη και ανενόχλητη μέσα από τον σταθμό, άλλες γάτες να παίζουν και έναν άσπρο σκύλο να φυλάει την Βιβλιοθήκη του Αδριανού.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η ανθρωπότητα βρίσκεται αντιμέτωπη με κάποια πανδημία αλλά ένα είναι σίγουρο. Ότι ο ουρανός είναι πιο σκοτεινός λίγο πριν την ανατολή και το φως είναι πιο δυνατό από το σκοτάδι. Η ιστορία αυτή ελπίζουμε όλοι να τελειώσει σύντομα και παρότι δεν πρέπει να ξεχάσουμε όλους εκείνους που χάνουν την μάχη, πρέπει με κάποιο τρόπο ο καθένας μας να βγει κερδισμένος.
Κάποιες φορές το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να είμαστε ακίνητοι και να αναθεωρήσουμε όλα αυτά που μέχρι χθες θεωρούσαμε δεδομένα. Ας μην περιμένουμε να γιορτάζουμε μόνο εκείνες τις συγκεκριμένες μέρες, γιορτές, γενέθλια. Γιατί αν μαθαίνω κάτι από αυτή την ιστορία και αυτή την λέξη που μπήκε στη ζωή μας τόσο απότομα, είναι ότι η ελευθερία μας δεν είναι δεδομένη.
Aυτές τις μέρες βλέπω μια ανθρωπιά μεταξύ μας. Γείτονες μιλάμε με ενδιαφέρον για τον άλλον και λέμε “να προσέχεις”. Επαγγελματικά emails που ανταλλάσσω με “αγνώστους” συνοδεύονται από φράσεις που δίνουν κουράγιο και την ελπίδα να είμαστε όλοι και οι οικογένειες μας ασφαλείς. Στα social μιλάμε με άγνωστα άτομα που υπό άλλες συνθήκες θα αγνοούσαμε. Έλαβα μήνυμα από φίλη με την οποία δεν μιλούσαμε για ασήμαντη παρεξήγηση και μου είπε “μην ανησυχείς, θα περάσουν όλα”. Έστειλα μήνυμα σε παιδική μου φίλη από την Ιταλία να δω αν είναι καλά, με την οποία έχω να μιλήσω από τότε που είμασταν ανέμελα παιδιά και παίζαμε το καλοκαίρι στην αμμουδιά στο Ξυλόκαστρο.
Όταν τελειώσει όλη αυτή η ιστορία, και ευχόμαστε όλοι να τελειώσει όσο τον δυνατόν πιο αναίμακτα, ας μην χάσουμε αυτή την ανθρωπιά που ψάξαμε βαθιά να βρούμε. Την ανθρωπιά που η καθημερινότητα μας έκανε να ξεχάσουμε. Ας μην χρειαστούμε ξανά μια πανδημία να μας θυμίσει ότι πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι και η ζωή είναι ωραία.