Είναι πράγματι λυπηρή η διαπίστωση ότι διακόσια σχεδόν χρόνια από τη σύσταση του ελληνικού κράτους, τα σοβαρά προβλήματα εθνικής ασφάλειας στην ακριτική περιοχή της Θράκης συνεχίζουν να επιδεινώνονται με την αδιαφορία του ελληνικού πολιτικού συστήματος.
Είναι ανήκουστο για ευρωπαϊκή χώρα να συζητείται στο δημόσιο διάλογο ότι οι θεσμοί του πολιτικού συστήματος επιζητούν σε προεκλογικές περιόδους της χώρας την υποστήριξη του τουρκικού προξενείου, αποδίδοντας του ρόλο στα πολιτικά δρώμενα της χώρας. Και μάλιστα όταν είναι προφανής ο ρόλος του τουρκικού προξενείου ότι πέρα από την προστασία των δικαιωμάτων της μουσουλμανικής μειονότητας, ο απώτερος σκοπός του είναι η αυτονόμηση της με ό,τι αυτό συνεπάγεται μελλοντικά για την εθνική ασφάλεια και την εδαφική ακεραιότητα της Χώρας.
Είναι ντροπή για το ελληνικό πολιτικό σύστημα να αδιαφορεί στις χρόνιες και επανειλημμένες εκκλήσεις των κοινοτήτων των πομάκων και των ρομά ότι το τουρκικό προξενείο καταπατά τα δικαιώματά τους προσπαθώντας με εκφοβισμούς και εκβιασμούς να τους εκτουρκίσει και να επιβάλλει υποχρεωτικά την εκμάθηση της τουρκικής γλώσσας στα μουσουλμανικά σχολεία, με την ανοχή της ελληνικής πολιτείας και κατά παράβαση των κανόνων τους διεθνούς δικαίου και της ελληνικής συνταγματικής τάξης.
Είναι ντροπή για το ελληνικό πολιτικό σύστημα να επιτρέπει να εφαρμόζεται το δίκαιο της Σαρία στην ελληνική έννομη τάξη παραβιάζοντας έτσι τις θεμελιώδεις συνταγματικές αρχές της ισότητας και της ισονομίας, στη μοναδική χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και μάλιστα να υπάρχει σχετική απόφαση του Αρείου Πάγου (2013) που αναιρεί απόφαση του Εφετείου Θράκης για κληρονομικά ζητήματα, με την αιτιολογία ότι στους μουσουλμάνους της Θράκης εφαρμόζεται το δίκαιο της Σαρία και εν συνεχεία να καταδικάζεται η Ελλάδα από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Και όλα αυτά όταν η μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης έχει ξεπεράσει τις 120.000 απολαμβάνοντας όλα τα προνόμια και τα δικαιώματα ως πολίτες του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, ενώ η ελληνική μειονότητα στη γείτονα έχει παντελώς εξανεμισθεί, η διοικητική αυτονομία στην Ιμβρο και Τένεδο, όπως προβλέπεται από τη συνθήκη της Λωζάνης, έχει οριστικά λησμονηθεί και η θεολογική σχολή της Χάλκης παραμένει σφραγισμένη από το 1971.
Τούτων δοθέντων, λοιπόν, το ελληνικό πολιτικό σύστημα από την αποκατάσταση της δημοκρατίας στη χώρα μέχρι και σήμερα, φαίνεται να παραπαίει δεδομένων και των πολλών και σοβαρών λαθών που έγιναν κατά το παρελθόν (π.χ. αναγνώριση των μουσουλμανικών σχολείων ως τουρκικά, νόμος 3065/1954) και να αδυνατεί έτσι να διαχειριστεί αποτελεσματικά μία συνεχώς επιδεινούμενη κατάσταση στην ευαίσθητη και πολύπαθη περιοχή της Θράκης, με το τουρκικό προξενείο να ανάγεται σε ρυθμιστή των εξελίξεων της μουσουλμανικής μειονότητας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται μελλοντικά για την εθνική ασφάλεια της χώρας και την σταθερότητα της περιοχής.
Εν κατακλείδι, απαιτείται να ομονοήσουν επιτέλους οι πολιτικοί θεσμοί της Χώρας στη χάραξη μιας ενιαίας στρατηγικής κοινής αποδοχής για τη διαχείριση της μουσουλμανικής μειονότητας με πλήρη σεβασμό των κανόνων του διεθνούς δικαίου και τον αυστηρό έλεγχο των δραστηριοτήτων του τουρκικού προξενείου στα ελληνικά πολιτικά δρώμενα, μία στρατηγική που δυστυχώς δεν υφίσταται μέχρι και σήμερα.
***
*Ο κ. Ευάγγελος Στεργιούλης είναι Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστήμιου, Υποστράτηγος ε.α. της Ελληνικής Αστυνομίας και απόφοιτος των Σχολών Εθνικής Άμυνας και Εθνικής Ασφάλειας.
https://m.facebook.com/evangelos.stergioulis