Φοβάμαι τα γράμματα
στις τσέπες των κρεμασμένων
Θ. Βοριάς, Ανιλίνες
Στη χώρα μας υπάρχουν κι ευδοκιμούν πολλά είδη επαγγελματιών, πλην των εγγεγραμμένων στα οικεία μητρώα των επίσημων φορέων, επιμελητηρίων κλπ [π.χ δικηγόροι, γιατροί, μηχανικοί κλπ]
Καθημερινά συναντάμε επαγγελματίες -πολιτικούς ή πολιτευτές [άσχετα αν εκλέγονται πάντοτε, μερικές φορές ή και ουδέποτε], επαγγελματίες- “δημοσιογραφούντες” επί παντός του επιστητού [άσχετα από την κανονική ιδιότητά τους], επαγγελματίες - Πυθίες, επαγγελματίες -Κασσάνδρες, επαγγελματίες- αντιρρησίες συνείδησης, επαγγελματίες -ανυπάκουους, επαγγελματίες - αντιφρονούντες, επαγγελματίες - εθνικόφρονες, επαγγελματίες - ευαίσθητους δικαιωματιστές, επαγγελματίες –πανελίστες κλπ
Προσφάτως προσετέθησαν και οι επαγγελματίες-γνήσιοι αριστεροί.
Ετούτοι έχουν ένα επιπλέον “προνόμιο” [ή μηπως “χάρισμα”;] σε σχέση με τους υπόλοιπους: δεν κάνουν ποτέ αυτοκριτική ή – για να μην είμαι άδικος - μπορεί να την κάνουν 30-40 χρόνια μετά από τα γεγονότα, οπότε το θέμα δεν έχει πλέον κανένα ενδιαφέρον, ούτε καν ιστορικό.
Αυτοί οι επαγγελματίες - γνήσιοι αριστεροί [κομμουνιστές, κομμουνιστικογενείς, αριστεριστές κλπ] όχι μόνο διαθέτουν το πολιτικο -ιδεολογικό Αλάθητο και το Απόλυτο ηθικό πλεονέκτημα [sic], αλλά έχουν αναλάβει αυτοκλήτως και το ρόλο του εθνικού, κοινωνικού και αξιακού Εισαγγελέα και Δικαστή.
Αυτοί ορίζουν τι λέει και πως πρέπει να ερμηνεύεται το Σύνταγμα, το αν είναι δίκαιοι οι νόμοι ή αν μπορεί κάποιος να τους παραβιάζει ατιμωρητί, πως πρέπει να λειτουργούν οι δημοκρατικοί θεσμοί, αν νοείται “καλή βία”, κλπ
“Νομοθέτες, δικαστές και δήμιοι ενταυτώ” ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία με τις κατά περίπτωση και με το κομμάτι αντι-φάσεις τους, χωρίς ουδέποτε να αισθάνονται την ανάγκη να παραδεχτούν ή ν’ απολογηθούν για τα λάθη τους.
Μ’αυτά και μ’αυτούς η χώρα έχει ταλαιπωρηθεί από τους επαγγελματίες των ιδίων συμφερόντων και νομίζω ότι έφτασε η ώρα τη διακυβέρνηση να αναλάβουν οι ερασιτέχνες της προσφοράς κι όχι οι επαγγελματίες της παραφ[θ]οράς και της διαφθοράς.
ΥΓ. Όσον αφορά τα ποικίλα κλισέ που χρησιμοποιούν κατά κόρον και κατά το δοκούν οι εν λόγω επαγγελματίες, όπως ‘’έχω ένα όραμα, το κόμμα έχει μέλλον, ο λαός θα νικήσει, το παν είναι να ξυπνήσει η νεολαία” ή “για όλα φταίει η Τουρκοκρατία, η κολοβή Μεταπολίτευση, το κακό μας σύστημα”, νομίζω όποιος τα εκφωνεί πρέπει ν’αποβάλλεται δια βίου από το δημόσιο βίο ως υποκριτής, μυθομανής ή αναχρονιστής.