And sorrow, sorrow like rain
Erza Pound «Lament of the frontier guard»
Ημέρα εθνικού πένθους, όλη η Ελλάδα είναι βυθισμένη στη λύπη και κλαίει τα παιδιά της που χάθηκαν άδικα από ενσυνείδητο λάθος ενός ασυνείδητου σταθμάρχη. Δεν περιγράφεται το αίσθημα της λύπης που νοιώθει καθένας μας, γιατί λίγο πολύ όλοι μας νοιώθουμε ότι χάσαμε ένα δικό μας παιδί, που αποχαιρετάμε.
Έχω διαβάσει πολλές περιγραφές λύπης από ποιητικούς στίχους μέχρι τα Μανιάτικα μοιρολόγια, αλλά η πιο λιτή περιγραφή που μένει χαραγμένη μέσα μου είναι από τη Παλαιά Διαθήκη Ιερεμίας 13-15, που την παραθέτω:
...Τότε ἐπληρώθη τὸ ῥηθὲν διὰ Ἰερεμίου τοῦ προφήτου λέγοντος· Φωνὴ ἐν Ῥαμὰ ἠκούσθη, κλαυθμὸς καὶ ὀδυρμὸς πολύς· Ῥαχὴλ κλαίουσα τὰ τέκνα αὐτῆς, καὶ οὐκ ἤθελεν παρακληθῆναι ὅτι οὐκ εἰσίν.
Ματθ.2 17-18
Ο Υπουργός Υποδομών και Μεταφορών Κ. Καραμανλής ανέλαβε την πολιτική ευθύνη για το ατύχημα και παραιτήθηκε «εις ένδειξη σεβασμού στη μνήμη των ανθρώπων που χάθηκαν», πράξη γενναία και πολιτικά σωστή, ενώ για τις πρόσφατες τραγωδίες δεν θυμάμαι να είχαν υποβληθεί παραιτήσεις των αρμόδιων υπουργών.
Ο μοιραίος σταθμάρχης, που ομολόγησε το λάθος του, συνελήφθη και θα αντιμετωπίσει σωρεία κατηγοριών κυρίως του άρθρου 291 Π.Κ. με προβλεπόμενη ποινή ισόβια κάθειρξη.
Φυσικά για τους οικείους των θυμάτων η αυστηρότητα της ποινής, που θα επιβληθεί μπορεί να αποτελέσει μικρή παρηγοριά για την απώλεια των προσφιλών προσώπων, αλλά εφόσον εκτελεστεί κανονικά χωρίς τις συνηθισμένες κατά την εκτέλεση εκπτώσεις, πρέπει να επιτελέσει τον ρόλο της γενικής πρόληψης δηλαδή ως παράδειγμα να αποτρέψει την τέλεση στο μέλλον παρόμοιων πράξεων από πρόσωπα σε υπεύθυνες θέσεις.
Σαφώς ο σταθμάρχης θα ισχυριστεί αμέλεια, η οποία όμως είναι τόσο βαρεία, που φθάνει στα όρια του ενδεχόμενου δόλου.
Ο υπουργός που παραιτήθηκε μίλησε για διαχρονικές ευθύνες του κράτους και του πολιτικού συστήματος. Στην έκθεση πραγματογνωμοσύνης για την ποινική δικογραφία, που σχηματίστηκε ήδη, θα αποδίδονται συγκεκριμένες ευθύνες για το ατύχημα, δεν είναι όμως δυνατόν να περιγραφούν οι συνθήκες γενικώς που επικρατούν στους ελληνικούς σιδηροδρόμους, γιατί παρά τον πακτωλό χρημάτων, που έχουν διατεθεί για την βελτίωση και εκσυγχρονισμό τους δεν είχαμε τα αναμενόμενα αποτελέσματα.
Φυσικά στην αναζήτηση πολιτικών ευθυνών οι πολιτικοί θα δείχνουν ο ένας τον άλλον με το δάχτυλο, αλλά μέχρις εκεί, γιατί μια γενικότερη ειλικρινής έκθεση πως φθάσαμε μέχρις εδώ δεν είναι δυνατόν να γίνει, αφού δεν υπάρχει ο κατάλληλος ελεγκτικός μηχανισμός, αλλά ούτε πολιτική βούληση, η δε σχετική συζήτηση στη Βουλή, που ενδεχομένως να γίνει πριν το κλείσιμο της θα αποβεί μια ακόμα πολιτική μάχη.
Εκείνο όμως που είναι βέβαιο, ότι σαν λαός δεν βάζουμε μυαλό και με τίποτα δεν μαθαίνουμε από τα παθήματα μας.
Με την έκφραση της βαθύτατης λύπης στους οικείους των θυμάτων, εύχομαι το δυστύχημα των Τεμπών να είναι η τελευταία τραγωδία, που πλήττει το λαό μας.
***
Λέανδρος Τ.Ρακιντζής
Αρεοπαγίτης ε.τ.