Ξεχωριστή μέρα η σημερινή.
Γεμάτη χρώματα.
Πολύχρωμη, η παλέτα του κόσμου όλου.
Και γιορτινή.
Ξεχωριστά γιορτινή.
Και λατρευτική:
«Η δύναμη των γυναικών προέρχεται από την αδυναμία της ψυχολογίας να τις ερμηνεύσει.
Τον άντρα μπορείς να τον αναλύσεις, την γυναίκα μόνο να την λατρέψεις», έχει ειπωθεί.
Σε όποια εκδοχή της.
Όπου την συναντήσεις.
Σαν μάνα, σαν σύντροφο, σαν εκείνη την ύπαρξη που θα σε ταξιδέψει όλο τον δρόμο, από την ανατροφή ως τον απολογισμό, από τον αγρίμι ως τον άνθρωπο.
Σαν ένα αξίωμα της ανθρώπινης ζωής.
Κάπως έτσι την κουβαλάς μέσα σου, στην πλάτη σου: σαν ένα αξίωμα της ζωής σου. Ό,τι κάνουν όλοι άλλωστε.
Κι αν εξαιρέσω τα ατέλειωτα γραπτά – ύμνους για την Γυναίκα, θα σταθώ στους στίχους δύο τραγουδοποιών που νομίζω πως ερμηνεύουν την αποδοχή – παραδοχή, αυτής της λατρευτικής σχέσης:
« Ο άντρας και η γυναίκα δεν είναι ίσοι
…. Το πρώτο που ένας άντρας έχει ανάγκη να αποδείξει
τρέμει ή δεν τρέμει τον κυρ θάνατο;
Δεύτερο, η δουλειά του και πώς θα δείξει
έργο πιο σπουδαίο απ′ το φτωχό του εγώ.
Τρίτον, η αγάπη κι εκεί θα ερωτηθεί
μπορεί να αγαπήσει ή μήπως δεν μπορεί;…»
Κι αυτό θα συμβαίνει πάντοτε, καθώς «… έχουν χίλιους τρόπους για να μας σκοτώνουν…καθ’ ότι είμαστε λειψοί αφ’ εαυτού…»
Σαν αξίωμα ζωής.
***
Μιχάλης Κονιόρδος, αφυπηρετήσας καθηγητής Τμήματος Διοίκησης Τουρισμού στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής