«Βίαιοι, βρώμικοι και κακοί», όλοι μας, σαν τους πρωταγωνιστές της ομώνυμης ταινίας του Εττορε Σκόλα, μια έκπτωση, μια αθλιότητα υλική, ηθική και πνευματική.
Οι τελευταίες ημέρες έχουν κάνει τους πολίτες να νιώθουν ότι η χώρα υπάρχει από θαύμα, γράφαμε σε πρόσφατο άρθρο (βλέπε Ανάλγητοι) με αφορμή τις πυρκαγιές που κατέστρεφαν τη χώρα.
Πάνω από 1,6 εκατ. στρέμματα καμένης γης, 23 προστατευόμενες περιοχές, 3 Εθνικά Πάρκα και 1 Εθνικός Δρυμός είναι ο έως τώρα απολογισμός των φετινών πυρκαγιών, σύμφωνα με την πρώτη οικολογική αποτίμηση του WWF Ελλάς
Επειτα ήρθαν και οι πλημμύρες και ολοκλήρωσαν το έργο. Για ακόμη μια φορά θρηνούμε την απώλεια των συμπολιτών μας, αλλά κλαίμε και την μαύρη μας τη μοίρα.
Την τελευταία δεκαετία οι πλημμύρες στην Ελλάδα, σύμφωνα με μελέτη της WWF, κόστισαν περίπου 3,5 δισ. Ευρώ, αναφέραμε σε ρεπορτάζ της HuffPost για την αποκατάσταση της φύσης. Συγκεκριμένα σημειώναμε ότι ο μεσογειακός κυκλώνας «Ιανός» που έπληξε τη χώρα μας το 2020 κόστισε σχεδόν 1 δισ ευρώ, ενώ οι πλημμύρες στην Ελλάδα κοστίζουν περίπου 350 εκατομμύρια το χρόνο. Δηλαδή την τελευταία δεκαετία έχουν κοστίσει στο ελληνικό κράτος 3,5 δισ ευρώ.
Το ποσό αυτό πλέον, μετά τις πρωτοφανείς πλημμύρες, εκτοξεύεται σε δυσθεώρητα ύψη. Φυσικά δεν είναι μόνο το οικονομικό κόστος αλλά και οι περιβαλλοντικές συνέπειες, οι πλημμύρες που θα ακολουθήσουν καθώς πλέον δεν υπάρχουν δάση. Θα υπάρξουν συνέπειες στην αγροτική παραγωγή με επιπτώσεις στο βιοτικό επίπεδο του συνόλου των πολιτών, αλλά αναπόφευκτα και κοινωνικές συνέπειες δεδομένου ότι η ελληνική κοινωνία χρόνια τώρα στενάζει από την οικονομική δυσπραγία και φαίνεται ότι τα πράγματα μόνο καλύτερα δεν πάνε.
Διαπιστώσαμε για ακόμη μια φορά ότι σε αυτές τις πρωτοφανείς φυσικές καταστροφές, τόσο το κράτος όσο και η αυτοδιοίκηση, δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν, για να μην μιλήσουμε για κατάρρευση του θεσμικού οικοδομήματος. Επίσης εντύπωση προκαλεί η ανυπαρξία των κατά τα άλλα υπερδραστήριων ΜΚΟ.
Όπως και να έχει το ψυχολογικό τραύμα που έχουμε υποστεί όλοι μας δεν λέει να επουλωθεί. Ενας διαρκής πόνος... Τέμπη, πυρκαγιές, πλημμύρες, κτηνώδεις δολοφονίες αθώων και αδύναμων ανθρώπων με κορύφωση τον πνιγμό του Αντώνη στον Πειραιά.
Εκεί νιώσαμε όλοι μας ότι πνιγήκαμε μαζί του, ότι δεν πάει άλλο.
Μνημόνια, φτώχεια, γκρίνια και βία.
Και όχι δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό, ήταν η κορύφωση της βίας που υφιστάμεθα όλοι μας πάνω από δέκα χρόνια τώρα. Το βλέπουμε στους δρόμους την ώρα που οδηγούμε, η βία είναι εδώ, είναι διάχυτη από πάνω προς κάτω και το αντίστροφο.
Το είδαμε από τον Δεκέμβριο του 2008 που ανεχτήκαμε το κάψιμο της Αθήνας ως πράξη επαναστατική των «παιδιών». Το είδαμε με το κάψιμο των υπαλλήλων στη Μαρφίν το 2010. Και έκτοτε συνηθίσαμε τη διαρκή βία «επαναστατικών» μικροομάδων στους δρόμους, στα Πανεπιστήμια, στα σχολεία.
Συνηθίσαμε και ανεχτήκαμε, χρόνια τώρα, δολοφόνους οπαδούς και τους υποστηρικτές τους.
Συνηθίσαμε τη βρωμιά των γκράφιτι στις πόλεις μας και τους βανδαλισμούς, χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι επρόκειτο για δολοφονία του δημόσιου χώρου και άρα της δικής μας ευζωίας.
Ήταν η δική μας ανοχή για τους ανεπαρκέστατους, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, πολιτικών, δημοτικών αρχόντων, ή αυτών που στέλνουμε στην Ευρωβουλή.
Αποδεχτήκαμε και σιωπήσαμε στη ψυχολογική βία που υφίσταται στις επιχειρήσεις για να μη χάσουμε τη θεσούλα μας και τον μισθουλάκο μας.
Χάσαμε το όραμα για το ποιοι θα μπορούσαμε να είμαστε και μαζί την αίσθηση της κοινότητας και της αλληλεγγύης.
Ετσι γίναμε αυτοί που είμαστε σήμερα.
Και η ελίτ της χώρας; Εάν μπορούσε θα είχε σηκώσει ένα φράχτη για να μην μας βλέπει. Η πλειονότητά της ντρέπεται για την ελληνική καταγωγή της.
Βίαιοι, βρώμικοι και κακοί. Όλοι μας, μηδενός εξαιρουμένου.
Ετσι, εάν δεν αποφασίσουμε να αλλάξουμε, εάν αποδεχτούμε την κοινοτοπία του κακού ως κανόνα, τότε θα καιγόμαστε, θα πνιγόμαστε, θα χάνουμε τις ζωές μας στη μαύρη τρύπα του τίποτα, σκασμένοι, με μια ενόρμηση θανάτου, αυτοκαταστροφικοί, εξαπατημένοι από υποσχέσεις, προερχόμενες από δεξιά ή αριστερά, για ένα καλύτερο αύριο, που κάποιοι θα μας χαρίσουν, περιμένοντας άβουλοι και θυμωμένοι τη μαγική λύση ή κάποιον σωτήρα, παραμένοντας πάντα βίαιοι, βρώμικοι και κακοί.