Η ακρίβεια στα σούπερ μάρκετ έχει εξελιχθεί σε έναν ακήρυχτο πόλεμο νεύρων για εκατομμύρια νοικοκυριά. Κάθε επίσκεψη στο ταμείο μοιάζει με ληστεία μέρα… μεσημέρι, με τους πολίτες να βλέπουν το καλάθι τους να αδειάζει και το πορτοφόλι τους να αιμορραγεί. Κι ενώ η κοινωνική πίεση χτυπά κόκκινο, η κυβέρνηση περιορίζεται σε δηλώσεις και «εντολές» για ελέγχους!
Ο ίδιος ο Υπουργός Ανάπτυξης παραδέχτηκε δημοσίως το μέγεθος του προβλήματος: «Έχουμε πολλές καταγγελίες, γι’ αυτό και έδωσα εντολή για εντατικούς ελέγχους στα σούπερ μάρκετ. Τα αποτελέσματα θα ανακοινωθούν τις επόμενες ημέρες. Τα σούπερ μάρκετ πρέπει να επιδείξουν κοινωνική ευθύνη και ευαισθησία και να μειώσουν το μεσοσταθμικό τους κέρδος. Έχουν αναλάβει τη δέσμευση για μειώσεις τιμών σε 1.000 κωδικούς προϊόντων και πρέπει να το πράξουν το ταχύτερο δυνατό».
Όμως, τι ακριβώς σημαίνει «εντατικοί έλεγχοι» όταν ο καταναλωτής εξακολουθεί να πληρώνει το γάλα, το ψωμί, τα απορρυπαντικά σε τιμές χρυσού; Και κυρίως: ποιος φταίει που φτάσαμε εδώ; Γιατί οι καταγγελίες πληθαίνουν και η πολιτεία εμφανίζεται συνεχώς ένα βήμα πίσω, κυνηγώντας τα γεγονότα αντί να τα προλαμβάνει;
Η ίδια δήλωση του υπουργού επιβεβαιώνει την αδυναμία του κρατικού μηχανισμού να επιβάλει κανόνες στην αγορά: «Οφείλουν να σεβαστούν ότι δεν πρέπει να μένει κανένας πολίτης πίσω. Γι’ αυτό και είμαστε αυστηροί με την αγορά. Στηρίζουμε την υγιή επιχειρηματικότητα, νοιαζόμαστε όμως για την κοινωνική συνοχή και για τη στήριξη κάθε κοινωνικής ομάδας. Δεν θα επιτρέψουμε να επιβαρύνονται διαρκώς οι πολίτες».
Η ρητορική είναι σωστή, αλλά η πράξη λείπει. Εδώ και μήνες οι αλυσίδες σούπερ μάρκετ υπόσχονται μειώσεις, εδώ και μήνες η κυβέρνηση μιλά για «συμφωνίες» και «δεσμεύσεις». Η πραγματικότητα, όμως, στα ράφια δείχνει το ακριβώς αντίθετο: οι τιμές όχι μόνο δεν πέφτουν, αλλά συχνά συνεχίζουν να ανεβαίνουν με αδικαιολόγητο ρυθμό.
Κι ενώ οι πολίτες γονατίζουν, η κυβέρνηση δείχνει να παίζει τον ρόλο του μεσολαβητή που απλώς… «παρακαλεί» τις μεγάλες αλυσίδες να δείξουν «ευαισθησία». Η αλήθεια είναι ότι δεν πρόκειται για ευαισθησία αλλά για υποχρέωση! Σε μια χώρα με τον πληθωρισμό (που μειώνεται) να κατατρώει τα εισοδήματα, η έλλειψη πραγματικών, διαρκών ελέγχων και αυστηρών κυρώσεων αποτελεί ξεκάθαρη πολιτική ευθύνη.
Τα σούπερ μάρκετ αποδεικνύουν ότι κρατούν το παιχνίδι στα χέρια τους. Η κυβέρνηση, αντί να ασκεί αποτελεσματικό έλεγχο, αρκείται σε δηλώσεις. Και όσο αυτό συνεχίζεται, το μόνο βέβαιο είναι πως «κανένας πολίτης» δεν μένει απλά πίσω, μένει όμηρος μιας αγοράς που λειτουργεί χωρίς πραγματικούς κανόνες.
