Χτες ανέλαβε καθήκοντα ο τρίτος στη σειρά πρωθυπουργός της Γαλλίας μόλις μέσα σε ένα χρόνο. Διορισμένος και αυτός από τον Μακρόν μπας και αυτός μακροημερεύσει, αφού ο προηγούμενος έμεινε στη θέση του μόλις τρεις μήνες. Την ίδια μέρα ξέσπασαν βίαιες διαδηλώσεις στο Παρίσι και σε άλλες μεγάλες γαλλικές πόλεις, από το αυαποκαλούμενο εθελοντικό κίνημα «Μπλοκάρετε τα πάντα». Το κίνημα – στο οποίο μετέχουν και δεξιοί και αριστεροί πολίτες- υποστηρίζει ότι μάχεται τον Μακρόν για κοινωνικούς και οικονομικούς λόγους.
Σε μια χώρα – τη δεύτερη οικονομία της Ευρώπης – που μαστίζεται από τεράστια δημοσιονομικά προβλήματα η κοινωνία βρίσκεται απέναντι στο σύστημα Μακρόν, το οποίο άλλωστε μειοψηφεί στην Εθνοσυνέλευση. Γαλλία και Ελλάδα βρίσκονται στα ίδια σχεδόν διλήμματα. Μπορεί οι αφετηρίες να είναι κάπως διαφορετικές, όμως το σκηνικό είναι το ίδιο. Φθαρμένο κυβερνητικό σύστημα και η κοινωνία στα κάγκελα.
Ο Εμανουέλ Μακρόν πλέον δεν μάχεται για την Γαλλία αλλά για τον ίδιο τον Μακρόν. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν μάχεται για την Ελλάδα αλλά για τον ίδιο τον Μητσοτάκη. Και οι δυο δέχονται ισχυρότατες πιέσεις να αποχωρήσουν. Και οι δυο αντιστέκονται λυσσωδώς. Ο πρώτος θεωρεί τον εαυτό του αρχηγό της ομάδας των «προθύμων» για την Ουκρανία. Και προσπαθεί να το αξιοποιήσει, με πενιχρά επί του παρόντος αποτελέσματα. Ο δεύτερος είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης στην ομάδα, με τα συνακόλουθα μειονεκτήματα. Ο πρώτος έχει απέναντι του ισχυρή αντιπολίτευση και εκ δεξιών και εξ αριστερών. Ο δεύτερος έχει πανταχόθεν ανίσχυρη αντιπολίτευση αλλά συναντά εσωτερική – εμφανή αλλά και υπόκωφη – αντίδραση. Και οι δύο βεβαίως έχουν απέναντι τους μια οργισμένη κοινωνία. Στην οποία όμως ενυπάρχουν κατά πλειοψηφία οι πολίτες αλλά και οι κατά τεκμήριον υπήκοοι.
Και οι δυο κυβερνώντες έχουν μπροστά τους το τελικό ορόσημο του 2027. Απομένει να δούμε αν ένας εκ των δύο (οι και οι δύο) θα βιώσει νωρίτερα στην αναπόφευκτη πτώση.
