Κλασική περίπτωση λειτουργίας του ελληνικού κράτους και των πολιτικών που το διαχειρίζονται. Φτιάχνει νόμους για μια καλύτερη ζωή και για να μας προστατεύσει και για να βοηθάει όλους εμάς τους πολίτες. Και ποιο είναι το αποτέλεσμα; Νόμοι που πέφτουν στην μαύρη τρύπα και μαζί κι εμείς. Γιατί αν ένας νόμος δεν έχει πιστή εφαρμογή και δεν έχει και την σωστή επιτήρηση, τότε θα έλεγα ότι αντί αυτοί οι νόμοι να πέφτουν στην μαύρη τρύπα, εκεί να ρίξουμε όλους αυτούς που τους έφτιαξαν, τους ψήφισαν και παριστάνουν και τους σπουδαίους.
Ξεκινώ το σημερινό μου άρθρο με αυτό τον πρόλογο, γιατί τις τελευταίες μέρες καταγράφεται το ένα θανατηφόρο τροχαίο, πίσω από το άλλο. Τροχαία που σκότωσαν ανθρώπους, τροχαία που τραυμάτισαν μεγάλους και παιδιά, τροχαία που δικαίως ανέβηκα στην κορυφή της δημοσιότητας είτε τα προκάλεσαν Πόρσε είτε Λάντα είτε πιωμένοι είτε παιδιά χωρίς δίπλωμα, είτε χαπακωμένοι είτε ανεγκέφαλοι που νομίζουν ότι είναι σε πίστες F1. Και όλα αυτά, ελάχιστες εβδομάδες από τότε που ψηφίστηκε ο νέος Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας. Κάποιος υπουργός τον έφτιαξε με τους συμβούλους του. Κάποιοι βουλευτές τον ψήφισαν που έτυχε να βρίσκονται στη Βουλή, γιατί πολλές φορές συνεδριάζει με άδεια έδρανα. Και το ερώτημα είναι, ποίοι παρακολουθούν την εφαρμογή αυτού του νόμου. Ένα ερώτημα που δεν χρειάζεται τεχνητή νοημοσύνη για την απάντηση, με δεδομένο ότι την ευθύνη της πιστής εφαρμογής των όποιων διατάξεων για ταχύτητα και σωστή οδήγηση, την έχει η Ελληνική Αστυνομία. Και ειδικότερα η Τροχαία. Εδώ, όμως, τίθεται άλλο ένα ερώτημα: Πόσο δυναμικό πρέπει να έχει πανελλαδικά η Διεύθυνση Τροχαίας, για να μπορεί να αντιμετωπίζει όλους αυτούς τους ανεγκέφαλους και ηλίθιους που σκοτώνουν αλλά και σκοτώνονται; Ή για να το θέσω πιο γενικά. Τελικά αυτή η Αστυνομία, πόσες γυναίκες και άντρες πρέπει να έχει για να κυνηγάει το καθημερινό έγκλημα, το οργανωμένο έγκλημα, τα τροχαία, την παιδική παραβατικότητα, την φύλαξη δημοσίων κτιρίων, και δημοσίων προσώπων, την επιτήρηση αεροδρομίων, σιδηροδρομικών σταθμών (δημοσίων υποδομών, γενικότερα), γηπέδων/αγώνων, λαϊκών αγορών, συγκεντρώσεων, την εξυπηρέτηση των πολιτών σε γραφειοκρατικές διαδικασίες όπως η έκδοση ταυτοτήτων και δεν θυμάμαι ακόμα πόσες άλλες λειτουργίες είναι στην καθημερινή της ατζέντα.
Και ευθαρσώς θέτω το θέμα ότι τα τροχαία μπορούν να περιοριστούν. Όχι μόνο με την όποια αστυνομική επιτήρηση, αλλά και με κάμερες στους δρόμους που εντοπίζουν παραβάτες και με πολύ γερά πρόστιμα, βοηθούν να υπάρξει η δια του φόβου σωφροσύνη. Αλλά είναι βέβαιο ότι θα βρεθούν κάποιες/οι να μας μιλάνε για Big brother. Γιατί προφανώς αυτοί οι εξυπνούληδες, δεν αγοράζουν με πιστωτικές κάρτες για να ξέρει το βαθύ κράτος τί ψώνισαν, ποια ώρα/μέρα, σε ποιό κατάστημα. Δεν έχουν έστω και ίχνος τραπεζικού λογαριασμού για μισθοδοσία/λογαριασμούς, για να ξέρει πάλι το βαθύ κράτος την οικονομική τους κατάσταση. Χαίρονται, όμως, όταν ένας δολοφόνος συλλαμβάνεται, επειδή τον είχαν καταγράψει κάμερες ασφαλείας καταστημάτων η οικιών.
Και τελικά, τί να τους κάνεις τους νόμους που ψηφίζει η μη τεχνητή, αλλά, φευ, η νοημοσύνη των πολιτικών, όταν το μείζον ζήτημα της τροχαίας συμπεριφοράς, της Οδικής/Κυκλοφοριακής Αγωγής, δεν γίνεται στα σχολεία τακτικό, συστηματικό μάθημα και μάλιστα με πρακτική εξάσκηση, σε ειδικά διαμορφωμένα πάρκα με τη βοήθεια και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Δεν λέω, υπάρχουν κάποια λίγα, αλλά πολύ λίγα για να μπορεί να απορροφήσουν αυτό που πρέπει να γίνεται σε πλήρη έκταση. Οπότε το επιμύθιο αυτού του άρθρου είναι: Γιατί φτιάχνεται νόμους, αφού είστε άχρηστοι(;), ανίκανοι(;), αδιάφοροι(;) να τους μετατρέψετε σε σωστό αποτέλεσμα;
