Δεν υπήρξαν έως τώρα κι ούτε αναμένονται στο σύντομο μέλλον να συντρέξουν περιστάσεις ικανές να πειθαναγκάσουν την Τουρκία να παραιτηθεί από την επεκτατική της πολιτική, ώστε να εγκαταλείψει τα «κεκτημένα» της στην Κύπρο.
Αυτό σημαίνει ότι τρέφουν μάταιες ελπίδες και συνεχίζουν να καλλιεργούν τις μακρόχρονες ήδη ανεδαφικές ψευδαισθήσεις, όλες εκείνες οι αντιλήψεις, στη Λευκωσία και στην Αθήνα (αμφοτέρων των κυβερνήσεων και άλλων κομματικών ηγεσιών), που προσμένουν πως η Άγκυρα θα τερματίσει οσονούπω τον 51χρονο κιόλας Αττίλα της για να… κερδίσει ίσως την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
– Αντιλήψεις οι οποίες προφανώς δεν αντιλαμβάνονται (αδυνατούν ή και αρνιούνται ν’ αντιληφθούν) πόσο διαφορετικό είναι για την Τουρκία (σταθερά όλων των διαδοχικών της κυβερνήσεων) το περιεχόμενο τού τουρκιστί “kazan-kazan” από εκείνο της δικής τους συνώνυμης θεωρίας περί «αμοιβαίου οφέλους», γνωστότερης με τον αγγλισμό “win-win situation”.
Αντιθέτως: Η αποτελεσματικότητα και η επίμονη μεθοδικότητα με την οποία αταλάντευτα υλοποιήθηκε μακροχρόνια «φέτα-φέτα», από την δεκαετία του 1950, ο τουρκικός επεκτατισμός στην Κύπρο με:
(α) τον «θρίαμβο» της πολεμικής εισβολής του Αττίλα 1974, της διαπραχθείσας βάρβαρης εθνοκάθαρσης επί των κατακτηθέντων εδαφών, του συντελεσθέντος εκεί παράνομου τουρκικού εποικισμού,
(β) την ανεμπόδιστη και ατιμώρητη έκτοτε στρατιωτική κατοχή των βορείων εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας,
(γ) την ατιμώρητη ανακήρυξη του τουρκικού κατοχικού ψευδοκράτους Ντενκτάς από τις 15 Νοεμβρίου 1983 στα σκλαβωμένα εδάφη της Κύπρου, θωπευομένης διεθνώς της κατοχικής Τουρκίας,
(δ) την υποταγή Λευκωσίας και Αθηνών σε διαδικασίες «διακοινοτικών» και «πενταμερών» διαπραγματεύσεων (1977-2017) για συνθηκολόγηση, υπό τους τουρκικούς όρους και απαιτήσεις για «Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδιακή» αντικατάσταση του κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας από έναν «Συνεταιρισμό Δύο Ισοτίμων Συνιστώντων Κρατιδίων», προσέφεραν στην Άγκυρα την αυτοπεποίθηση και την «μόλα» για την περαιτέρω ανάπτυξη και επαύξηση του επεκτατισμού της, σε διακηρυγμένη πλέον Νεο-Οθωμανική Στρατηγική. Όχι μόνο εναντίον της Ελλάδος στο Αιγαίο, αλλά και σε βάρος άλλων γειτονικών κρατών. Ώς τα «σύνορα της καρδιάς» του Ερντογάν. Που περιλαμβάνουν βεβαίως το Κουρδιστάν, την Συρία τής ήδη επιτευχθείσας εκεί τουρκικής προέλασης, στοχεύοντας φωνακτά «ενόρκως στον Αλλάχ» ακόμη και την… Ιερουσαλήμ!
Το μέχρι τούδε επίτευγμα της Τουρκίας στο Κυπριακό, διαχρονικά αποτέλεσε για την ίδια υπόδειγμα αποδοτικής τακτικής και στρατηγικής. Βάσει του οποίου προσανατόλισε, σχεδίασε και ανέπτυξε την γενικότερη πολιτική της.
– Για την αξιοποίηση των εκάστοτε διαμορφούμενων διεθνώς συγκυριών. Την εκμετάλλευση, με την μέθοδο του «εκκρεμούς», των εναλλασσόμενων σχέσεων και συσχετισμών ισχύος μεταξύ των υπερδυνάμεων. Ούτως ώστε, ως «διεθνούς εμβέλειας σκακιστής», η Τουρκία, να καταστεί ισχυρότερη περιφερειακή υπερδύναμη. Απαραίτητα υπολογίσιμη για να της αναγνωρίζεται παγκοσμίως γεωπολιτικός και γεωστρατηγικός λόγος και ρόλος, στις μεταλλασσόμενες εξελίξεις στην περιοχή.
Αυτή λοιπόν η διαρκώς κραταιά στην Τουρκία αντίληψη των πραγμάτων, προφανώς δεν επιτρέπει καμία πιθανότητα οικειοθελούς παραίτησής της από τα μονιμοποιηθέντα μέχρι σήμερα κατοχικά «κεκτημένα» της στην Κύπρο. Ούτε βεβαίως και την εγκατάλειψη του μακροχρόνιου στόχου της να καταστήσει ολόκληρη την Κύπρο δικό της οιονεί προτεκτοράτο.
– Είχε πλησιάσει πολύ για να το επιτύχει με το Σχέδιο Ανάν 2002-2004. Απέτυχε τότε εξαιτίας του ιστορικού πλέον ΟΧΙ, που αντέταξε με το συντριπτικό 76% ο κυπριακός Ελληνισμός.
– Εξακολουθεί έκτοτε να το επιδιώκει σε όλες τις από τότε διαδικασίες των διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό. Έχοντας στο θησαυροφυλάκιό της τον πλούτο των συμβιβαστικών υποχωρήσεων και των «συγκλίσεων» και των «από εκεί που μείναμε στο Κραν Μοντανά».
– Ώστε να απαιτεί, ως προϋπόθεση πλέον για τη συνέχιση των συνομιλιών, τη διεθνή αναγνώριση δύο κρατών, για τα «ισότιμης κυριαρχίας» Δύο Ίσου Πολιτικού Καθεστώτος Συνιστώντα Κρατίδια («πολιτείες – στέιτς – ιδρυτικά κράτη») που ήδη αποταμίευσε.
Εάν έτσι έχουν τα πράγματα στην τουρκική πολιτική, πώς άραγε αξιοποιούν τις τωρινές συγκυρίες στην περιοχή και διεθνώς, η Λευκωσία και η Αθήνα, για τη ματαίωση των στόχων της Άγκυρας; Και πώς, άραγε, για τη διάνοιξη προοπτικής για απελευθέρωση των σκλαβωμένων εδαφών της μη εκλιπούσας και εισέτι διασωζόμενης Κυπριακής Δημοκρατίας, προεδρεύουσας κιόλας από 1η 1ου 2026 στην Ευρωπαϊκή Ένωση;
Έχουν μήπως σχεδιάσει συγκεκριμένη στρατηγική για την αξιοποίηση της αναβάθμισης των σχέσεων με τις ΗΠΑ και την αποδοτικότερη στο Κυπριακό εκμετάλλευση της επιτευχθείσας πανηγυρικώς κιόλας εν Αθήναις επανενεργοποίησης του σχήματος «Τρεις Συν Μία», Ελλάδος – Κύπρου – Ισραήλ – ΗΠΑ;
– Έχει πιθανότητες αυτό το «σχήμα» να πειθαναγκάσει την Τουρκία σε υποχωρήσεις στην Κύπρο, στο Αιγαίο και στην… «γαλάζια πατρίδα» της;
– Ή, μήπως, με δέλεαρ τη συμμετοχή και της Τουρκίας, ποθούμενης τω όντι διακαώς από τις ΗΠΑ για να την αποσπάσει από τον Πούτιν της Ρωσίας και για να την ξαναφιλέψει με τον Ισραήλ, προκύψει αίφνης κάποια «πρωτοβουλία Ντόναλντ Τραμπ» για τελική διευθέτηση του Κυπριακού, στις ράγες του «κεκτημένου των συνομιλιών» που κέρδισε από τις ώς τώρα ελληνικές υποχωρήσεις η Άγκυρα;
Ο κίνδυνος αυτός είναι επικρεμάμενος στην παρούσα φάση των εξελίξεων. Διαφαίνονται οι επιδιώξεις των συμμετεχόντων «σκακιστών» όπως αναδιατάσσονται οι συσχετισμοί ισχύος στις ρέουσες συγκυρίες. Και αν για όλους τους άλλους στην «σκακιέρα» είναι αβέβαιες, διφορούμενες και πιθανολογούμενες, είτε έτσι είτε αλλιώς, με αμφιβολίες για τις επόμενες κινήσεις τους, το ίδιο δεν ισχύει για τις «σκακιστικές» τακτικές που συστηματικά, εναλλακτικά και διαρκώς επιχειρεί ο της Τουρκίας Ερντογάν. Τα είκοσι τρία χρόνια που είναι στην εξουσία και το σύνολο των πεπραγμένων του, δεν επιτρέπουν αμφιβολίες. Και ασφαλώς καταλογίζεται ασύγγνωστη ανεπάρκεια σε όλους όσοι στην Αθήνα και στη Λευκωσία τρέφουν ακόμη ψευδαισθήσεις. Αποδεδειγμένα ατελέσφορες και διαχρονικά καταστροφικές για την απελευθερωτική υπόθεση της Κύπρου και τη διασφάλιση της Ελλάδας στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο.
Στην Αθήνα, μία βδομάδα μετά από τη σημαντική «Τρεις Συν Μία» συνάντηση για τα «ενεργειακά», πραγματοποιήθηκε η 3η Διακυβερνητική Ελλάδος – Κύπρου, με επικεφαλής πλειάδας υπουργών τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Πρόεδρο Νίκο Χριστοδουλίδη. Δεν προέκυψε δημοσίως γνωστό κάτι που να δημιουργεί ελπίδες ότι Αθήνα και Λευκωσία αποτίναξαν επιτέλους τις περί Τουρκίας ψευδαισθήσεις. Και αυτό δεν είναι παρήγορο…
Πρώτη δημοσίευση Σημερινή (Κύπρου)
