του Γιώργου Καραμπελιά*
Μετά την επίθεση της Χαμάς, την 7η Οκτωβρίου του 2023, το Ισραήλ κατήγαγε μια σειρά από νίκες. Εξολόθρευσε μεγάλο μέρος της ηγεσίας της Χαμάς, ταπείνωσε τη Χεζμπολλάχ, εξοντώνοντας τον χαρισματικό της ηγέτη, τον Ναζράλα· με την κατάρρευση του Άσσαντ έκοψε οριστικά στα δύο το σιιτικό τόξο, από το Ιράν έως τον Λίβανο· πραγματοποιεί ισχυρά χτυπήματα στους σιίτες Χούθι της Υεμένης· και τέλος έπληξε αποφασιστικά την ίδια την καρδιά του σιιτισμού, και του «άξονα της αντίστασης», το θεοκρατικό Ιράν.
Το Ιράν, που σε μια πολιτική ενίσχυσης της σιιτικής πρωτοκαθεδρίας στον ισλαμικό χώρο της Μέσης Ανατολής, είχε επιλέξει το Παλαιστινιακό ως το κεντρικό ζήτημα της εξωτερικής και εν μέρει εσωτερικής πολιτικής του.
Αντίθετα, στον πλειοψηφικό σουνιτικό κόσμο (στη Μέση Ανατολή 30% σιίτες , 70% σουνίτες) κυριαρχούσαν δυνάμεις σύμμαχες ή φιλικές με τις ΗΠΑ, όπως η Τουρκία, η Αίγυπτος, η Σαουδική Αραβία και τα εμιράτα του Κόλπου.
Αν όμως το Ισραήλ κατάφερε καίρια πλήγματα στο σιιτικό ισλάμ, ωστόσο το Παλαιστινιακό όχι μόνο παραμένει άλυτο αλλά έχει και πάλι γιγαντωθεί, προσλαμβάνοντας παγκόσμιες διαστάσεις, και η επικράτηση του Ισραήλ, έναντι του «άξονα της αντίστασης» κινδυνεύει να αποβεί πύρρειος νίκη, όσο δεν μπορεί να προτείνει κάποια ρεαλιστική διέξοδο.
Θεωρητικά υπάρχουν δύο και μόνο πιθανές λύσεις στο Παλαιστινιακό. Η μία θα ήταν ο οριστικός εξανδραποδισμός των Παλαιστινίων, αρχικώς από τη Γάζα και εν συνεχεία από την ίδια τη Δυτική Όχθη. Και η δεύτερη θα ήταν η εξεύρεση ενός modus vivendi μεταξύ Εβραίων και Αράβων, αρχικώς με τη λύση των δυο κρατών και σε βάθος χρόνου, ίσως και μιας ομοσπονδίας.
Όμως ο Νετανιάχου και οι φονταμενταλιστές μεσσιανιστές σύμμαχοί του προσπαθούν να ακυρώσουν τη δεύτερη λύση, μιας συνύπαρξης των δύο λαών, ώστε να επιτύχουν την πρώτη, δηλαδή τον εξανδραποδισμό. Αυτό το νόημα έχει η καταστροφή της Γάζας και οι συστηματικοί εποικισμοί στη Δυτική Όχθη. Έτσι ώστε, στην πραγματικότητα, να μη μένει άλλη διέξοδος.
Μόνο που και η λύση του εξανδραποδισμού είναι και αυτή ανέφικτη.
Διότι εάν το 1948, μπόρεσε να πραγματοποιηθεί η εκδίωξη 700.000 ανθρώπων από το έδαφος του σημερινού Ισραήλ, σήμερα δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για κάτι ανάλογο. Κατ’ αρχάς, οι Παλαιστίνιοι στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη πλησιάζουν τα 6 ή 7 εκατομμύρια ενώ τουλάχιστον ενάμισι εκατομμύριο Αράβων είναι πολίτες του Ισραήλ. Άρα οι διαστάσεις μιας εθνοκάθαρσης θα πρέπει να είναι κολοσσιαίες, ενώ δεν υπάρχει η δυνατότητα υποδοχής των προσφύγων σε κάποιες από τις γειτονικές αραβικές χώρες. Δεύτερον, είναι αδύνατο να γίνει αποδεκτή μια εθνοκάθαρση ανάλογων διατάσεων και από την ίδια τη Δύση, παρά τα φληναφήματα του Τραμπ.
Μία τέτοια εμμονική πολιτική θα διαλύσει οριστικά την όποια προοπτική συνεννόησης μεταξύ Αράβων και Ισραήλ. Θα οδηγήσει μοιραία στην ανατροπή ή την αντιισραηλινή μεταστροφή των μετριοπαθών σουνιτικών καθεστώτων, από την Αίγυπτο έως τη Σαουδική Αραβία και θα αναβαθμίσει δραματικά τον ρόλο της Τουρκίας. Ήδη ο Σίσι στην ισλαμική διάσκεψη, μετά την επίθεση στο Κατάρ, χαρακτήρισε το Ισραήλ «εχθρό».
Επιπλέον, θα απομονώσει ριζικά το Ισραήλ από την ίδια τη Δύση και θα το οδηγήσει σε ένα κυριολεκτικά πένθιμο σόλο ενός κράτους-παρία παροξύνοντας τον αντισημιτισμό.
Εν κατακλείδι, η αποτρόπαια επίθεση της Χαμάς οδήγησε στην αυτοπαγίδευση του Ισραήλ και της αλαζονικής εξουσίας του Νετανιάχου και των συμμάχων του.
*****
Αυτή η αδιέξοδη πολιτική αφορά ολόκληρο τον πλανήτη, την Ευρώπη και κατ’ εξοχήν την Ελλάδα.
Διότι τα τελευταία χρόνια, καθώς η Τουρκία στράφηκε προς τον ισλαμισμό, και στηρίζει όλο και πιο επίμονα την ισλαμιστική Χαμάς, η συμμαχία της κεμαλικής Τουρκίας με το κράτος του Ισραήλ, διελύθη. Αντίθετα δημιουργήθηκαν συνθήκες που ευνοούν την προσέγγιση με την Ελλάδα και την Κύπρο, ενώ το πανίσχυρο εβραϊκό λόμπι των ΗΠΑ συμμαχεί με τους Ελληνοαμερικανούς. Εξού και η υποδοχή του Μητσοτάκη στο Κογκρέσο, η… συμμετοχή της Chevron στις έρευνες για υδρογονάνθρακες, η παραχώρηση των F-35.
Ταυτόχρονα, ενισχύονται οι αμυντικές και οικονομικές σχέσεις της Ελλάδας και της Κύπρου με το Ισραήλ. Αναμεσά τους και το περιβόητο σχέδιο διασύνδεσης της Ινδίας με την Ευρώπη μέσω αραβικών χωρών, Ισραήλ, Κύπρου και Ελλάδας, απέναντι στον κινεζικό Δρόμο του Μεταξιού που περνάει από την Τουρκία. Παράλληλα, η Ελλάδα ενίσχυσε τις σχέσεις της με την Αίγυπτο και τις αραβικές χώρες του Κόλπου.
Ωστόσο, αυτή η στρατηγική απειλείται από την πολιτική Νετανιάχου, η οποία κινδυνεύει να οδηγήσει τον αραβικό κόσμο και τους Παλαιστινίους, στο σύνολό τους, στα χέρια της Τουρκίας…
*****
Αυτή η πολιτική αποτελεί βούτυρο στο ψωμί της ρωσικής πολιτικής και του «ρωσικού κόμματος» στην Ελλάδα: μέσω της μονοδιάστατης «αλληλεγγύης προς την Παλαιστίνη» –και προφανώς όχι με την Ουκρανία–, του αριστερισμού, της Αριστεράς, της Κεντροαριστεράς, αλλά και σημαντικών τμημάτων της Δεξιάς και της Ακροδεξιάς, υπονομεύεται η στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ. Και, στα πλαίσια της διαμόρφωσης ενός ευρασιατικού μπλοκ, η Ρωσία επιδιώκει τη γεωπολιτική αποδυνάμωση του Ισραήλ και της Ελλάδας.
Έτσι με το σύνθημα «Παλαιστίνη από τον Ιορδάνη έως τη θάλασσα», διαστρέφεται η αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη σε αλληλεγγύη προς την Χαμάς. Διότι ένα αυθεντικό κίνημα αλληλεγγύης θα προσπαθούσε να ενισχύσει, στο εσωτερικό των Ισραηλινών και των Αράβων, εκείνες τις φωνές που πασχίζουν να αντισταθούν τόσο στη Χαμάς όσο και στον Νετανιάχου. Και είναι βέβαιο πως στο βάθος του χρόνου αυτή είναι η μόνη ρεαλιστική πολιτική.
Έτσι το αίτημα της «Αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη» έχει μεταβληθεί σε συγκεκαλυμμένο ή ανοικτό σύνθημα στήριξης στη Χαμάς, και κατά αντιπαράθεσης στην αναγκαία για τη χώρα μας γεωπολιτική συμμαχία με το Ισραήλ.
Καθίσταται λοιπόν αδύνατο να ακουστούν δυνατά εκείνες οι φωνές που προτάσσουν το αίτημα της ειρήνευσης της περιοχής, καθώς η πλειοψηφία των Ισραηλινών επιθυμεί την απελευθέρωση των ομήρων και την αποχώρηση από τη Γάζα, όπως καταδεικνύουνε και όλες οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις.
Περίπου τα δύο τρίτα του πληθυσμού υποστηρίζουν μια συμφωνία που θα περιλαμβάνει την απελευθέρωση όλων των ομήρων σε αντάλλαγμα για την παύση των εχθροπραξιών και την αποχώρηση του IDF από ολόκληρη τη Λωρίδα της Γάζας. Η πλειοψηφία των Εβραίων και Αράβων Ισραηλινών αντιτίθεται στον εβραϊκό εποικισμό στη Γάζα ενώ το ένα τρίτο πιστεύει ότι η ισραηλινή κοινωνία θα είναι σε θέση να αντέξει το βάρος των παρατεταμένων εχθροπραξιών μόνο για λίγους ακόμη μήνες.
Στην ερώτηση: «Κατά τη γνώμη σας, πρέπει το Ισραήλ να συμφωνήσει σε μια συμφωνία περιλαμβάνει την παύση των εχθροπραξιών και την πλήρη αποχώρηση του IDF από τη Λωρίδα της Γάζας, η πλειοψηφία των δύο τρίτων περίπου υποστηρίζει μια τέτοια συμφωνία. Μεταξύ των Εβραίων, το 62% πιστεύει ότι το Ισραήλ πρέπει να συμφωνήσει, ενώ μεταξύ των Αράβων υπηκόων του Ισραήλ, το 81%.
Certain it should ₌ Σίγουρα πρέπει
Think it should ₌ Μάλλον πρέπει
Think it should not ₌ Νομίζω ότι δεν πρέπει
Certain it should not ₌ Σίγουρα δεν πρέπει
Don’ t know ₌ Δεν ξέρω
Παραπέρα, η ανάλυση των απαντήσεων των Εβραίων του Ισραήλ, ανά πολιτικό προσανατολισμό αποκαλύπτει ότι η συντριπτική πλειοψηφία της Αριστεράς (92%) και η μεγάλη πλειοψηφία του Κέντρου (77%) υποστηρίζουν μια τέτοια συμφωνία. Η Δεξιά είναι διχασμένη, αν και το ποσοστό εκείνων που τάσσονται υπέρ μιας τέτοιας συμφωνίας είναι ελαφρώς μεγαλύτερο από εκείνων που την αντιτίθενται (47% έναντι 44%) (Βλ. 3 Σεπτεμβρίου 2025 : Καθηγητής Tamar Hermann, Δρ. Lior Yohanani, Yaron Kaplan, Inna Orly Sapozhnikova σε Δημοσκόπηση του Ισραηλινού Δημοκρατικού Ινστιτούτου)
Προφανώς δε και η πλειοψηφία των Ελλήνων, όπως φαίνεται και από όλες τις δημοσκοπήσεις, ενώ επικροτεί τη συμμαχία των Ελλήνων με το Ισραήλ, ταυτόχρονα καταδικάζει την πολιτική του Νετανιάχου και της Χαμάς.
Και παρότι εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες θα ήθελαν να διαδηλώσουν με σύνθημα την Ειρήνης, και την πολιτική καταδίκη Χαμάς και Νετανιάχου, αποκλείονται από τις φωνές του εξτρεμισμού, που έχουν μεταβάλει τον αντισιωνισμό σε αντισημιτισμό, πλήττοντας τα στρατηγικά συμφέροντα της χώρας.
* Συγγραφέας – εκδότης του περιοδικού Άρδην
