Θυμάμαι μικρός όταν πήγαινα στο Βαλτεσινίκο, το χωριό της μητέρας μου, ο παππούς μου με έπαιρνε μαζί του στο Μαίναλο για να ζαλώσει τα μουλάρια με ξύλα για τον χειμώνα. Το δασαρχείο έλεγε στους ντόπιους ποια έλατα μπορούσαν να κόψουν από το βουνό για να μπορούν να ζεσταθούν το βαρύ χειμώνα στην ορεινή Γορτυνία. Όλοι μαζί με τις καρμανιόλες και τα μουλάρια τους έκοβαν τα ξύλα και στη συνέχεια τα μετέφεραν στο σπίτι τους.
Ο παππούς μου ο Κώστας ήταν ένας μορφωμένος άνθρωπος. Είχε τελειώσει το Σχολαρχείο, τα λόγια και οι πράξεις του ήταν πολύ μπροστά για την εποχή του. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι μου έλεγε πως το χωριό μας ήταν ένας τόπος άγονος, άγριος, σκληρός, φτωχός που ωστόσο «βλάστησε» μερικές από τις πιο δυναμικές προσωπικότητες του 20ου και 21ου αιώνα.
Όσοι μεγάλωσαν στο Βαλτεσινίκο ήταν τυχεροί μέσα στη φτώχεια τους, καθώς το χωριό είναι χτισμένο στην σφιχτή αγκαλιά μιας προσήλιας λεκάνης, ανάμεσα σε σημαντικούς και εκτεταμένους γεωργικούς, δασικούς και κτηνοτροφικούς πόρους. Η γεωργική ζώνη του χωριού καταλαμβάνει δυο μεγάλες λεκάνες την κοιλάδα του Ελά και τον Βαλτεσινιώτικο κάμπο, ενώ ένα απέραντο κομμάτι του Μαινάλου απλώνεται μέχρι τα Μαγούλιανα, το Καλονέρι και την Κρυόβρυση.
Ο πλούτος αυτός έδωσε στους Βαλτεσινιώτες μια δυναμική βάση, που τους βοήθησε να πορευτούν σταθερά σε όλες τις τρικυμίες των καιρών.
Ωστόσο οι κάτοικοι του χωριού ήταν φτωχοί, καθώς η οικονομία ήταν κλειστή, και όλα τα αγαθά παράγονταν στο σπίτι και το χωράφι. Αυτές οι δυσκολίες ανάγκασαν πολλούς από τους κάτοικους του χωριού να μετακινηθούν προς τα μεγάλα αστικά κέντρα και είχε ως συνέπεια την έκρηξη μεταναστευτικών ρευμάτων κυρίως με κατεύθυνση προς τις ΗΠΑ.
Σε αυτό το δύσκολο περιβάλλον γεννήθηκε το 1950 η μητέρα μου η οποία κατάφερε να προκόψει, να τελειώσει το Δημοτικό, το Γυμνάσιο και το Λύκειο - στα Λαγκάδια, το μεγαλοχώρι της περιοχής - και δίνοντας εξετάσεις κατόρθωσε να φοιτήσει σε ανώτερες και ανώτατες σχολές του πανεπιστήμιο Αθηνών όπως τη Νομική σχολή.
Πηγαίνοντας να τη δω τις προάλλες μου είπε ότι έχει γράψει κάποια λόγια για τη δασκάλα της και μου ζήτησε να τα δημοσιεύσω στο site που εργάζομαι:
«Εν όψει της έναρξης της νέας σχολικής χρονιάς δράττομαι της ευκαιρίας να αναφερθώ σε ένα προσωπικό μου βίωμα.
Αισθάνομαι την υποχρέωση από τα βάθη της ψυχής μου να ευχαριστήσω δημοσίως όλους τους δασκάλους μου και κυρίως την αείμνηστη δασκάλα μου Ντινοπούλου Ασπασία. Στο μυαλό μου έχουν χαραχτεί και κυριαρχούν τα λόγια που μου είπε, όταν η μητέρα μου με πήγε για να με γράψει στην πρώτη δημοτικού. Έχοντάς με στην αγκαλιά της ανέφερε πως: «Είναι η δεύτερη μάνα μου, με αγαπάει, είμαι πολύ έξυπνο παιδί, θα με μάθει να γράφω και να διαβάζω, να μην φοβάμαι τίποτε και ό,τι θέλω να της το λέω».
Ένιωσα μεγάλη χαρά, αγάπησα την Κυρία μου, ήταν το στήριγμά μου και δε φοβόμουν τίποτα!!!!
Όταν τελείωσα το Δημοτικό η δασκάλα μου γνωρίζοντας την οικονομική κατάσταση της οικογένειάς μου, επέβαλε στη μητέρα μου την άποψη της ότι: ”Το μυαλό αυτό δεν πρέπει να χαθεί, πρέπει απαραίτητα να παρακολουθήσει τα μαθήματα του Γυμνασίου”.
Προσφέρθηκε να δίνει χρήματα στη μητέρα μου με το να της πηγαίνει ξύλα για το τζάκι της και λάχανα για την κατσαρόλα της.
Οφείλω στην αείμνηστη δασκάλα μου ότι έχω σήμερα στη ζωή μου και δεν εννοώ τα υλικά αγαθά, αλλά την πνευματική μου καλλιέργεια! Είμαι ευγνώμων στη δασκάλα μου, γιατί μου άνοιξε πολλούς δρόμους και πάντα επέλεγα τους δύσκολους έχοντας στο μυαλό μου τα πρώτα της λόγια... να μη φοβάμαι τίποτα!
Στόχος μου είναι να παρακαλέσω τους εκπαιδευτικούς, να ακολουθήσουν το ηθικό δίδαγμα της αείμνηστης δασκάλας Ασπασίας Ντινοποπούλου, δηλαδή να αγκαλιάζουν με αγάπη τα παιδιά όχι μόνο των παραδοσιακών οικογενειών, αλλά και όλων των σχημάτων των σημερινών οικογενειών.
Επίσης να επισημαίνω στους νέους μας:
1) Δεν έχει σημασία από που ξεκινάει το άτομο, αλλά που θα φτάσει
2) Να μη συγκρίνονται με τους άλλους, αλλά να φροντίζουν η πνευματική καλλιέργεια της επόμενης ημέρας να έχει ποιότητα και ποσότητα μεγαλύτερη της τρέχουσας ημέρας
3) Το οποιοδήποτε μειονέκτημα να το μετατρέπουν σε πλεονέκτημα, και μέσα από τον πόνο υπάρχει χαραμάδα ελευθερίας, φωτός και προόδου
Τέλος προοδεύοντας το κάθε άτομο, αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα το κοινωνικό όφελος στην πρόοδο της κοινωνίας μας».
Ασπασία Αγγελοπούλου - Νικήτα.