Για πολλά χρόνια οι Γερμανίδες θεωρούνταν ως παθητικοί μάρτυρες των εγκλημάτων που διέπρατταν οι Ναζί, ωστόσο πολλές από αυτές συμμετείχαν ενεργά στις φρικαλεότητες και ήταν το ίδιο αδίστακτες με τους άντρες.
Οι «Γυναίκες κάτω από τη σημαία του Χίτλερ», το ντοκιμαντέρ σε δύο μέρη της έμπειρης στο είδος, Christiane Ratiney, που κάνει πρεμιέρα στις 8 Απριλίου στις 10 μ.μ. στο Viasat History, αποκαλύπτει τις διαβόητες γυναίκες του Τρίτου Ράιχ και τον ρόλο που διαδραμάτισαν.
Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, μία νέα γενιά ιστορικών διεθνούς κύρους, όπως η γνωστή από το βιβλίο της «Οι μαινάδες του Χίτλερ» (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μεταίχμιο) καθηγήτρια Γουέντι Λόουερ, η Βρετανίδα, επίσης καθηγήτρια Ιστορίας Ελίζαμπεθ Χάρβεϊ, ο Γάλλος καθηγητής Γιοάν Σαπουτό, γνωστός από το βιβλίο του «Ελεύθερος να υπακούς» (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Άγρα) και ο Κριστιάν Ινγκραό, διευθυντής Ερευνών στο CNRS, (Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών της Γαλλίας), αναζητούν την αλήθεια όσον αφορά τον βαθμό συμμετοχής των γυναικών του Τρίτου Ράιχ στη φρίκη.
Οι γυναίκες εκπαιδεύονταν να μεγαλώνουν παιδιά
Όταν ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία το 1933, πολλοί άνδρες αλλά και γυναίκες ενσωματώθηκαν στη ναζιστική νεολαία. Υπήρχε μάλιστα και συγκεκριμένο γυναικείο παρακλάδι, το BDM. Περισσότερα από 200.000 κορίτσια είχαν εγγραφεί έχοντας πολλές δραστηριότητες στις οποίες συμμετείχαν, δημιουργώντας την αίσθηση ότι διασκεδάζουν, ενώ στην πραγματικότητα, υπόκεινταν σε πλύση εγκεφάλου. Η νεολαία του Χίτλερ ήταν ένας ισχυρός μηχανισμός κατήχησης, όντας παράλληλα βαθιά αντισημιτικός και μισογυνικός. Οι ναζί δεν επέτρεπαν σε γυναίκες να κατέχουν υπεύθυνες θέσεις και περιόριζαν την πρόσβασή τους στην ανώτερη εκπαίδευση: στους κόλπους του BDM εκπαιδεύονταν να γεννούν παιδιά. Κάθε δραστηριότητα τις προετοίμαζε για τον ρόλο τους ως μητέρες. Επιπλέον, τις μάθαιναν πώς να βρίσκουν τον κατάλληλο σύζυγο με βάση την φυλετική του προέλευση. Τους έλεγαν πως ανήκουν σε μια ανώτερη φυλή, τους Άριους, και μεταξύ αυτών όφειλαν να βρουν το ταίρι τους. Οι γυναίκες του BDM σιγά σιγά ενσωματώνονταν στο Τρίτο Ράιχ ούσες έτοιμες να εκπληρώσουν τα αντισημτικά σχέδια του Χίτλερ.
Πολίν Κνάισλερ, η δολοφόνος νοσοκόμα
Οι νοσηλεύτριες, ως δημόσιοι λειτουργοί, ήταν υποχρεωμένες να αναφέρουν οποιαδήποτε δυσπλασία ή μειονέκτημα έβλεπαν. Καταγραφόταν στο σύστημα και πολλές φορές έφτανε μέχρι την ευθανασία. Η Πολίν Κνάισλερ ήταν μια από τις κύριες μορφές πίσω από αυτή την πρακτική. Συμμετείχε στο «Aktion T4», μια πειραματική καμπάνια κατά των σωματικά και ψυχικά/διανοητικά μειονεκτούντων -ενήλικοι και παιδιά.
Στα 40 της ήταν μια πεπειραμένη νοσοκόμα και μέλος των ναζί. Πολλές ακόμα νοσοκόμες συμμετείχαν στο εν λόγω πρόγραμμα και εκπαιδεύονταν να μη δείχνουν καμία συμπάθεια και κανένα συναίσθημα στους συγκεκριμένους ασθενείς. Έφτασαν να τους βλέπουν περισσότερο ως πρόβλημα παρά ως ανθρώπους. Η Κνάισλερ και οι συνάδελφοί της επισκέπτονταν ιδρύματα έχοντας μαζί τους λίστες με ονόματα ασθενών οι οποίοι θα μεταφέρονταν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τους βοηθούσαν να μαζέψουν τα πράγματά τους λέγοντάς τους πως απλά μεταφέρονταν κάπου αλλού, χωρίς ποτέ να τους αναφέρουν ότι όδευαν προς τους θαλάμους αερίων. Οι οποίοι θάλαμοι χρησιμοποιήθηκαν πρώτοι φορά με αφορμή το πρόγραμμα αυτό, το «Aktion T4».
Γερτρούδη Σλότκε, η άρχοντας της ζωής και του θανάτου
Το 1942, δύο χρόνια μετά τη Γερμανική κατοχή επί της Ολλανδίας, η 40χρονη γραμματέας Γερτρούδη Σλότκε, δούλευε στο τμήμα Εβραϊκών υποθέσεων στη διοίκηση της γερμανικής κατοχής που ήταν υπεύθυνη για την οργάνωση και απέλαση των Εβραίων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Εξαιτίας μιας ξαφνικής μετάθεσης του προϊσταμένου της, η Σλότκε ανέλαβε γρήγορα πολλές ευθύνες, που την βοήθησαν να εκπληρώσει τις φιλοδοξίες της. Αποφάσιζε για τη ζωή και τον θάνατο, κυριολεκτικά, επισκεπτόμενη συχνά το Bέστερμπορκ, το κύριο στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου και αποφάσιζε ποιοι θα μείνουν και ποιοι θα φύγουν. Η δουλειά της ήταν να γεμίζει τα τρένα σύμφωνα με τις οδηγίες που λάμβανε. Καλούσε έναν έναν τους κρατούμενους και αποφάσιζε ποιοι Εβραίοι θα έπαιρναν μια μικρή περίοδο χάριτος όντες με κάποιο τρόπο ακόμα χρήσιμοι στηη γερμανική πολεμική μηχανή. Οι άλλοι στέλνονταν σε στρατόπεδα εξόντωσης εντός 48 ωρών. Αυτές οι αποφάσεις λαμβάνονταν ταυτόχρονα σε όλη την Ευρώπη, αλλά από άντρες: ήταν η μόνη γυναίκα που είχε παρόμοια καθήκοντα. Ήταν γνωστή για την ψυχρότητά της, πλήρως αφοσιωμένη, ενώ συχνά ταξίδευε στο Βερολίνο ζητώντας ακόμα περισσότερα μέτρα. Αποφάσισε για τη ζωή αμέτρητων Εβραίων και παρέμεινε στο πόστο της μέχρι και την αναχώρηση του τελευταίου τρένου από το Βέστερμποκ. Ήταν το τρένο που μετέφερε την Άννα Φρανκ με την οικογένειά της.
Πολλές από τις γυναίκες του Χίτλερ έλαβαν μέρος σε αυτό που αποκαλούνταν η «Τελική Λύση». Μετά τον πόλεμο κάποιες από αυτές βρέθηκαν υπόλογες για τις πράξεις τους, ωστόσο πολλές διέφυγαν και ξεκίνησαν μια νέα ζωή. Χρειάστηκαν δεκαετίες έρευνας από ιστορικούς προκειμένου να χυθεί φως σε αυτή τη λιγότερο γνωστή όψη του Ολοκαυτώματος και να μπορέσει να ειπωθεί η ιστορία των Γυναικών κάτω από τη σημαία του Χίτλερ.