Ένα εσωτερικό κίνημα ανόρθωσης με πλήρη επίγνωση του εσχάτου επιπέδου παρακμής και του μεγάλου διακυβευμάτος της συλλογικής μας επιβίωσης στον αιώνα που διανύουμε, δεν μπορεί παρά να έχει πρωτίστως εκπαιδευτικό και πολιτιστικό περιεχόμενο.
Η 9η Φεβρουαρίου, επέτειος του θανάτου του Εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού που έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας, αποτελεί ευκαιρία ανάδειξης και υπενθύμισης, του Οικουμενικού Ελληνικού Πολιτισμού που άντεξε αντιστεκόμενος μερικές χιλιάδες χρόνια.
Η γλώσσα του Ομήρου και της Αρχαιότητας, η Ελληνιστική κοινή της οικουμένης του Αλεξάνδρου που μνημονεύει ο Καβάφης, η γλώσσα των Χριστιανικών κειμένων της Βυζαντινής Κοινοπολιτείας, η γλώσσα του δημοτικού τραγουδιού, των μεγάλων μας ποιητών, λογοτεχνών και της επιστήμης, είναι η σημαντικότερη παρακαταθήκη μας. Χρέος μας η διατήρηση κι η ανάδειξη της ως πρόταση πολιτισμού Ελευθερίας και Κοινωνίας Σχέσεων που κομίζει στην Ανθρωπότητα «..μήγαρις έχω άλλο στο νου μου πάρεξ ελευθερία και γλώσσα»!
«Αρχαίο Πνεύμα Αθάνατο, αγνέ πατέρα…..», τραγούδησαν πρόσφατα 40 Κινεζάκια αποδίδοντας συγκινητικά στα Ελληνικά τον Ολυμπιακό ύμνο –που συνέθεσε ο Σπύρος Σαμαράς σε στίχους Κωστή Παλαμά-, κατά την έναρξη των χειμερινών Ολυμπιακών αγώνων στο Πεκίνο!
Η ανερχόμενη πλανητική υπερδύναμη Κίνα αντιλαμβάνεται πολύ καλύτερα από τις ΗΠΑ και τους Δυτικούς συμμάχους τα πολιτιστικά σύμβολα, γιατί κι οι ίδιοι αποτελούν πολιτισμό με μεγάλο ιστορικό βάθος.
Η χώρα μας, αν και δεν τα κατάφερε να διατηρήσει τα γεωγραφικά σύνορα της Ελληνικής οικουμένης του Βυζαντίου, θα μπορούσε να επιτελέσει τεράστιο ρόλο στην διεθνή διπλωματία ως πολιτιστική και εκπαιδευτική υπερδύναμη. Αναβιώνοντας για παράδειγμα τον αρχαιοελληνικό συμβολισμό του Ολυμπιακού πνεύματος με την διεκδίκηση της τέλεσης τους στην Αρχαία Ολυμπία, θα μπορούσε να μεσολαβεί για την επιβολή εκεχειρίας ή στην αποτροπή πολεμικών συρράξεων.
Ιδιαίτερα δε σε μια στιγμή όπως αυτή που επικρέμεται ο κίνδυνος μιας πολεμικής ανάφλεξης στην Ουκρανία κι η επανάληψη μιας νέας Ψυχροπολεμικής περιόδου με καταστροφικές πλανητικές συνέπειες ή με την συνεχή ισλαμική απειλή. Η διεθνής διεκδίκηση της επιστροφής των γλυπτών του Παρθενώνα και των αρχαιοτήτων που εκλάπησαν από τους Ναζί στο Β Πόλεμο θα μπορούσε να κάνει ξανά επίκαιρο το όραμα του Καποδίστρια να καταστεί η Ελλάδα «….αφιερωμένη αποκλειστικώς και μόνον εις τας επιστήμας και την διαφώτισιν του ανθρωπίνου γένους, το έδαφός της (να κηρυχθή) εκ των έξω απρόσβλητον, εσωτερικώς δε να κρατηθή μακράν πάσης ξένης αναμείξεως, τέλος οφείλει να κηρυχθή δι’ όλην την ανθρωπότητα ως ένα κράτος ιερόν».
Σήμερα η δημόσια συζήτηση θα έπρεπε να εστιάζεται πρωτίστως στις δυνατότητες αναβάθμισης του περιεχομένου της Παιδείας και του Πολιτισμού, -όπως συνέβη με την γενιά του ’30 -, προκειμένου η χώρα να καταστεί διεθνές εκπαιδευτικό και πολιτιστικό κέντρο. Η κλασική παιδεία και τα αρχαία ελληνικά γράμματα θα έπρεπε να διδάσκονται συστηματικά τόσο στους μαθητές από το δημοτικό όσο και στους ενήλικες στις ενορίες των εκκλησιών μας.
Αντιθέτως η Ελληνική Πολιτεία ακολουθώντας το ρεύμα του Distrupt Τext που θέτει στο στόχαστρο τα κορυφαία κλασικά έργα στα Δυτικά Παν/μια με την αιτιολογία της υποδαύλισης του σεξισμού και του μισογυνισμού, υποβαθμίζει συνεχώς την διδασκαλία τους στο σχολείο.
Αντί λοιπόν οι γονείς και τα παιδιά να αγωνιούν για το περιεχόμενο και την ποιότητα των προσλαμβανόμενων γνώσεων, να θορυβούνται από τη συνεχή πτώση των επιδόσεων των μαθητών στην κατανόηση κειμένων, στη φυσική και στα μαθηματικά στο Διεθνές Πρόγραμμα Αξιολόγησης της PISA, ωθούνται τεχνηέντως να πάρουν θέση περί της ελευθεριακής ή μη επιλογής του ενδυματολογικού κώδικα από τους μαθητές στην σχολική «τάξη»!
Κάποιοι δε διανοητές των Οξφορδιανών Παν/μιων μας ζητάνε επίμονα να μην έχουμε «μεγάλες ιδέες» γιατί αυτές μας οδηγούν αναπόφευκτα σε μεγάλες καταστροφές.
Θα παραμείνουμε λοιπόν «μικροί», αμόρφωτοι ή ημιμαθείς, επιρρεπείς στην εμφυλιοπολεμική του κομματισμού, στην εκπόρνευση και στην βία των συμμοριών που προωθούν τα σύμβολα της «προοδευτικής» μαζικής κουλτούρας κι οι μαφιόζικες ελίτ του ποδοσφαίρου, θρηνώντας αδικοχαμένα θύματα - όπως ο Άλκης - και καταστραμμένες ψυχές; Η μήπως θα «…σηκώσουμε άλλο πύργο ατίθασο απέναντι τους» ξαναβρίσκοντας τα «προτινά φτερά μας τα μεγάλα»;