Παλμικός πύραυλος πλάσματος (Pulsed Plasma Rocket, PPR) αποκαλείται πρωτοποριακό σύστημα προώθησης για διαστημόπλοια που αναπτύσσει η Howe Industries- και υπόσχεται ταξίδι στον Άρη μέσα σε μόλις δύο μήνες.
Η αποστολή αστροναυτών στον Άρη είναι κάτι που περιλαμβάνει πολλές προκλήσεις, μεταξύ των οποίων και η ανάγκη για αποστολές μεγάλων φορτίων από και προς τον πλανήτη μέσα σε χρονικό διάστημα περίπου δύο ετών (από και προς- ανάλογα με τις θέσεις της Γης και του Άρη) με βάση τις σημερινές τεχνολογίες.
Το PPR είναι ένα σύστημα προώθησης σχεδιασμένο για πολύ καλύτερες επιδόσεις, καθώς ο πύραυλος θα έχει υψηλή ειδική ώση (specific impulse, Isp) – η οποία αποτελεί μέτρο σύγκρισης ως προς το πόσο αποδοτικός είναι ένας κινητήρας στην παραγωγή ώσης. Η τεχνολογία αυτή θα επέτρεπε πολύ ταχύτερα διαστημόπλοια, σύμφωνα με σχετική ανακοίνωση από τη NASA, η οποία χρηματοδοτεί την ανάπτυξή του.
Όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση, τo σύστημα αυτό επιδιώκεται να μπορεί να παράξει μέχρι 100.000 Ν ώσης με Isp 5.000 δευτερολέπτων (επιδόσεις που θεωρούνται πάρα πολύ καλές για ένα διαστημόπλοιο- ενδεικτικά το Starship της SpaceX έχει Isp 327 στο επίπεδο της θάλασσας και 380 στο κενό του Διαστήματος) και προέρχεται από ένα άλλο concept, το Pulsed Fission Fusion, μα είναι μικρότερο, πιο απλό και πιο οικονομικό. Επίσης, προορίζεται να επιτρέπει πολύ μεγαλύτερα και βαρύτερα διαστημόπλοια, εξοπλισμένα με επαρκή θωράκιση απέναντι στην κοσμική ακτινοβολία ώστε να προστατεύεται το πλήρωμα. Ως εκ τούτου, θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σε άλλες αποστολές μεγάλων αποστάσεων, όπως στη Ζώνη των Αστεροειδών- «Το PPR επιτρέπει μια ολόκληρη νέα εποχή εξερεύνησης του Διαστήματος» αναφέρεται στην ανακοίνωση.
Η πρώτη φάση του σχετικού εγχειρήματος εστίασε σε ένα μεγάλο, βαριά θωρακισμένο σκάφος για μεταφορά αστροναυτών και φορτίων στον Άρη για την ανάπτυξη μιας βάσης εκεί. Η δεύτερη φάση θα βασιστεί στα αποτελέσματα της πρώτης για την περαιτέρω εξέλιξη του PPR.
Η λειτουργία του σε γενικές γραμμές έχει ως εξής: Το καύσιμο (πιθανόν κάποιο αέριο) ιονίζεται για τη δημιουργία πλάσματος. Μέσω της απότομης απελευθέρωσης ηλεκτρικής ενέργειας στο πλάσμα παράγονται σύντομες, έντονες ελκύσεις πλάσματος αντί για συνεχή λειτουργία. Στη συνέχεια χρησιμοποιείται ένα ηλεκτρομαγνητικό πεδίο για την επιτάχυνση του πλάσματος μέσω ενός μαγνητικού ακροφυσίου, με αποτέλεσμα την παραγωγή ώσης. Συγκριτικά με συμβατικούς διαστημικούς πυραυλοκινητήρες, είναι πολύ πιο αποδοτικό, επιτρέπει καλύτερο βαθμό ελέγχου και καλύτερη διαχείριση θερμότητας- με αποτέλεσμα βραδύτερη φθορά υλικού και εξαρτημάτων.