Υπάρχουν στιγμές στην ιστορία που αλλάζουν τον ρου της. Σε αυτές κράτη καταστρέφονται, μαζί και οι κοινωνίες τους και οι ηγέτες τους. Η καταστροφή της γέφυρας στο στενό του Κέρτς ήταν μια από αυτές και μπορεί, εάν αναλυθεί στρατιωτικά, να μας δείξει την εξέλιξη του πολέμου στην Ουκρανία.
Η καταστροφή της γέφυρας ήταν δεδομένο ότι θα επέφερε σκληρά αντίποινα, αλλά η ζημιά έχει ήδη γίνει, όχι στο σημείο όπου σημειώθηκε η έκρηξη αλλά βαθιά μέσα στη Ρωσία και στον ψυχισμό των Ρώσων, της ηγεσίας τους και της ελίτ του.
Οι μέχρι πρότινος νίκες του ουκρανικού στρατού, αυτού που όλοι του έδιναν μέρες μέχρι να παραδοθεί, άλλαξε τη δυναμική του πολέμου και έγινε κατανοητό ότι η Ρωσία του Πούτιν χάνει. Οι εικόνες των περιοχών που απελευθέρωσε ο ουκρανικός στρατός, οι εικόνες των αιχμαλώτων ή νεκρών Ρώσων στρατιωτών, η επιστράτευση που κήρυξε ο Πούτιν και η μεγάλη φυγή των πολιτών που δεν ήθελαν να πολεμήσουν, ήταν τα σημάδια μιας ηττημένης χώρας που είχε αυτοκρατορικές βλέψεις.
Το χτύπημα της γέφυρας, που συνέδεε τη Ρωσία με την Κριμαία, ενείχε έναν ισχυρό συμβολισμό αφού δεν καταστράφηκε απλά μια οδός ανεφοδιασμού αλλά ένα εμβληματικό έργο που είχε εγκαινιαστεί για τα γενέθλια του Πούτιν και αποτύπωνε τις αυτοκρατορικές του βλέψεις.
Η Ουκρανία, με τη βοήθεια της Δύσης αντιστέκεται και αυτή τη φορά κατάφερε να φτάσει πίσω από τις γραμμές του εχθρού καταφέρνοντας ένα πλήγμα εξαιρετικής στρατιωτικής ακρίβειας.
Ο στρατός της Ρωσίας πλέον βρίσκεται σε δυσχερή θέση. Είναι ευάλωτος σε χτυπήματα ακριβείας, ενώ σύμφωνα με αναλυτές υπάρχει πλέον σοβαρό πρόβλημα ανεφοδιασμού. Παράλληλα χιλιάδες Ρώσοι στρατιώτες βρίσκονται στη Χερσώνα με την πλάτη τους στον ποταμό Δνείπερο και με γέφυρες άχρηστες για τη διέλευση βαρέων οχημάτων. Επιπλέον ο φόβος για πλήγματα ακριβείας και σε άλλα σημεία που εδρεύει ο ρωσικός στρατός είναι πιθανός και όλοι αναμένουν να συμβεί.
Σήμερα η καμπή του πολέμου επιβεβαιώθηκε και αυτό κάνει τον Πούτιν ακόμη πιο επικίνδυνο. Όχι μόνο απέναντι στην Ουκρανία και τον κόσμο, αφού έχει απειλήσει με χρήση πυρηνικών, αλλά και στο εσωτερικό της χώρας του όπου αντιμετωπίζει μεγάλη και διευρυμένη δυσαρέσκεια και πρέπει να την καταστείλει.
Ο Πούτιν είναι επικίνδυνος γιατί ξέρει ότι θα πάει από το κακό στο χειρότερο. Έχει έναν στρατό που δεν είναι καλά εξοπλισμένος, οι νέοι στρατευμένοι στη Ρωσία δεν έχουν επαρκή εκπαίδευση και το ηθικό τους είναι χαμηλό, εν αντιθέσει με τον Ουκρανικό στρατό που έχει βοήθεια και σημαντική καθοδήγηση από την Δύση, ενώ το έμψυχο δυναμικό των ενόπλων δυνάμεων διακατέχεται από υψηλό ηθικό. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο Πούτιν βρίσκεται σε αδιέξοδο.
Εάν οι καλύτεροι της στρατιωτικής ηγεσίας απέτυχαν τότε οι αντικαταστάτες τους θα είναι οι αμέσως πιο μέτριοι. Γι΄αυτό και η επιλογή του Σεργκέι Σουροβίκιν ή αλλιώς ”Στρατηγού Αρμαγεδώννα”, για τη θέση του Γενικού Διοικητή των ρωσικών δυνάμεων στην Ουκρανία, γνωστός για τις θηριωδίες του στη Συρία αλλά και για το γεγονός ότι ήταν αυτός που άνοιξε πυρ κατά διαδηλωτών στη Ρωσία το 1991.
Ο συμβολισμός είναι διττός τόσο για το εσωτερικό της χώρας, ότι δηλαδή δεν πρόκειται να γίνει ανεκτή καμία απόκλιση από τη γραμμή Πούτιν, αλλά και για την Ουκρανία και τους συμμάχους της. Ήδη φάνηκαν τα πρώτα δείγματα με τους βομβαρδισμούς στο Κίεβο. Είναι βέβαιο ότι θα δούμε να πλήττονται νοσοκομεία και κατοικίες πολιτών όπως έγινε στη Ζαπορίζια και κανείς δεν αποκλείει και τη χρήση χημικών ή ακόμη και περιορισμένης χρήσης πυρηνικών, όπως φοβούνται διάφοροι στρατιωτικοί αναλυτές. Ο Σουροβίκιν ξέρει από σφαγές αμάχων και πως να εμφυσήσει τον τρόμο. Το ίδιο και ο επικεφαλής της ομάδας Wagner, o Γεβγένι Πριγκόζιν, ο οποίος προ ημερών είπε πως όσοι δεν θέλουν να στείλουν καταδίκους να πολεμήσουν, θα πρέπει να στείλουν τα δικά τους παιδιά. Δήλωση που υποδεικνύει τη ρήξη που υπάρχει στη ρωσική κοινωνία αλλά και το έλλειμμα στρατιωτών. Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Τσετσένος Καντίροφ ο οποίος ζήτησε να αφαιρεθούν τα μετάλλια από τον διοικητή των ρωσικών δυνάμεων στην ανατολική Ουκρανία και να σταλεί στην πρώτη γραμμή με ένα όπλο για να ξεπλύνει την ντροπή του με αίμα.
Ο φόβος στο εσωτερικό των ενόπλων δυνάμεων μόνο κακό, για τον Πούτιν, μπορεί να επιφέρει και είναι βέβαιο πως ακόμη και εάν η ελίτ της Ρωσίας είχε συμπλεύσει στα αυτοκρατορικά οράματα του ηγέτη της Ρωσίας πλέον σε αυτό το σημείο έχει περάσει στη φάση της επιβίωσης και δεν αποκλείεται η δυσαρέσκεια αυτή να διαχυθεί έστω και τεχνηέντως στην κοινωνία με ότι και εάν αυτό σημαίνει.
Ο Πούτιν λοιπόν φοβάται μια κοινωνική αναταραχή, φοβάται τους στρατηγούς του, που και αυτοί ταυτόχρονα τον τρέμουν και όλοι μαζί δεν θέλουν καν να διανοηθούν ότι θα χαθεί η Χερσώνα. Ήδη η Ρωσία του Πούτιν απομονώνεται διεθνώς. Ακόμη και οι σύμμαχοί του φαίνεται να παίρνουν αποστάσεις.
Ακόμη και αν η Ουκρανία τελικά χάσει σε αυτή τη σύγκρουση ο Πούτιν είναι ήδη ο μεγάλος χαμένος, Dead Man Walking όπως λένε και οι αγγλοσάξονες για τους καταδικασμένους σε θάνατο.
Αλλωστε σύμφωνα με τον Τσώρτσιλ, όπως μας υπενθυμίζει ο Eliot A. Cohen στο «The Atlantic» οι μεγάλες μάχες, κερδισμένες ή χαμένες αλλάζουν τον ρου της ιστορίας και δημιουργούν νέα δεδομένα και πρότυπα αξιών σε κράτη και έθνη στα οποία αναπόφευκτα όλοι συμμορφώνονται.