Αν ήσουν φανατικός του World Party τον γνωρίζεις ήδη και χαμογελάς καθώς τον θυμάσαι να μιλά «άπταιστα» ελληνικά και να γίνεται κολλητός με το Γιώργο Μαυρίδη και το Σάκη Τανιμανίδη. Αν έχεις χάσει... επεισόδια οφείλω να σου τον συστήσω: Ένας «τρελός» ψυχολόγος απ' το Μπουένος Άιρες γίνεται εν μία νυκτί «super star» στην Ελλάδα συμπρωταγωνιστώντας στο World Party που διαδραματίστηκε στην πατρίδα του και φόρτωσε τρέλα και βαλίτσες για ν' ακολουθήσει τους παλαβούς νέους φίλους του στην Παταγονία, ενώ δε δίστασε να φτάσει μέχρι τη χώρα μας. Ο Javier είναι ένας αυθεντικός πρεσβευτής της YOLO φιλοσοφίας και η συνέντευξη που ακολουθεί το επιβεβαιώνει περίτρανα!
-Πες μου κάποια πράγματα για το μέρος που γεννήθηκες. Τι θυμάσαι απ' την παιδική σου ηλικία;
-Γεννήθηκα πριν 34 χρόνια σ' ένα προάστιο του Μπουένος Άιρες. Έζησα σε μια όμορφη περιοχή, παρέα με πολλούς φίλους. Θυμάμαι να κάνουμε ποδήλατο και να τριγυρνάμε στους δρόμους. Μία ανάμνηση που έχω και νομίζω πως μ' επηρέασε πολύ ήταν το Μουντιάλ του 1990 που έγινε στην Ιταλία. Μετά από ένα μήνα, κατά τη διάρκεια του οποίου η Εθνική Ομάδα της Αργεντινής τα είχε πάει πολύ καλά, άρχισα να παρακολουθώ και να παίζω πολύ ποδόσφαιρο. Έγινα φανατικός κι έκτοτε η κύρια ασχολία της παιδικής μου ηλικίας ήταν να παίζω ποδόσφαιρο με τους φίλους μου. Παίζαμε κάθε μέρα μετά το σχολείο, σ' ένα γήπεδο. Φίλοι κι άλλα παιδιά απ' τη γειτονιά, διαφόρων κοινωνικών τάξεων να γίνονται ένα και απλά να διασκεδάζουν. Κατά κάποιον τρόπο, νομίζω πως το ποδόσφαιρο μου χάρισε τους αδελφικούς φίλους της παιδικής μου ηλικίας. Μόνο αυτό κάναμε όλη τη μέρα!
-Τι σημαίνει για εσένα το Μπουένος Άιρες; Ποιο θεωρείς ως το πιο συναρπαστικό στοιχείο των ανθρώπων που ζουν εκεί;
-Το Μπουένος Άιρες είναι μια απίστευτη πόλη! Μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα κι έχει μία πολύ ενδιαφέρουσα αύρα! Το 1900, η Αργεντινή κατοικήθηκε από Ευρωπαίους μετανάστες και αυτό είχε ως αποτέλεσμα μία μίξη της λατινικής και της ευρωπαϊκής κουλτούρας. Έχει τέλεια εστιατόρια και bar, αλλά το δικό μου αγαπημένο στοιχείο είναι η καλλιτεχνική σκηνή. Μου αρέσει να παρακολουθώ συναυλίες από διεθνείς ή τοπικές μπάντες. Περίπου ένα χρόνο πριν, πήγα στην τοπική εκδοχή του φεστιβάλ «Lollapalooza», όπου είδα τους Robert Plant, Jack White, Pharrell Williams και πολλούς άλλους γνωστούς μουσικούς. Ωστόσο, θ' ακούσεις παντού καλή μουσική από τοπικές μπάντες σε διάφορα σημεία της πόλης. Μου αρέσει να πηγαίνω σε διάφορα μέρη και απλά ν' αφήνομαι στις μουσικές που ακούω. Επιπλέον, απολαμβάνω να πηγαίνω στο θέατρο, ειδικά σε όσα έργα είναι αστεία και σε κάνουν να γελάς. Είμαι κλόουν και λατρεύω την κωμωδία. Το Μπουένος Άιρες είναι γεμάτο με παραστατικές τέχνες.
-Ποια είναι τα «must things to do» για έναν εναλλακτικό ταξιδιώτη στο Μπουένος Άιρες;
-Σίγουρα να παρακολουθήσει έναν αγώνα ποδοσφαίρου. Είμαστε τόσο παθιασμένοι μ' αυτό: Φωνάζουμε, χοροπηδάμε, πανηγυρίζουμε, είναι φοβερή αίσθηση! Επίσης, υπάρχει μια περιοχή που ονομάζεται San Telmo. Είναι εντελώς γραφική και αποπνέει την αίσθηση του παλιού Μπουένος Άιρες. Κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, αν ο καιρός είναι καλός, μπορείτε να επισκεφτείτε το Tigre. Είναι ένα προάστιο, όπου ξεκινά ο ποταμός και μπορείτε να επισκεφτείτε το νησί. Είναι απίστευτο συναίσθημα κι έχεις την αίσθηση ότι είσαι πολύ μακριά απ' τον πολιτισμό αν και απέχει μόλις 45 λεπτά με το τρένο απ' την πόλη!
-Πώς αποφάσισες να γίνεις ψυχολόγος;
-Όταν ήμουν 18 ετών και είχα μόλις τελειώσει το Λύκειο άρχισα να σπουδάζω Διοίκηση Επιχειρήσεων. Δεν ήταν μια εντελώς συνειδητή απόφαση, ήμουν νέος και δεν το σκέφτηκα ιδιαίτερα. Ύστερα από έναν μήνα σπουδών, άρχισα να σκέφτομαι σοβαρά το μέλλον μου και πιο συγκεκριμένα το τι θα ήθελα να κάνω επαγγελματικά. Έτσι, ύστερα από μόλις δύο μήνες παράτησα τις σπουδές μου. Τότε ήταν το διάστημα που άρχισε μια διαδικασία βαθιάς σκέψης. Χρειαζόμουν να σκεφτώ ποιος είμαι στ' αλήθεια και τι είναι αυτό που πραγματικά μου αρέσει. Ήξερα ότι είχα πάντα την περιέργεια να καταλάβω πώς αισθάνονται, δρουν ή σκέφτονται οι άνθρωποι γύρω μου. Μου άρεσε ανέκαθεν να μιλάω και να συνδέομαι με τους ανθρώπους, ένιωθα ότι είχα ενσυναίσθηση, καθώς μπορούσα εύκολα να μπω στη θέση του ανθρώπου με τον οποίο μιλούσα. Έτσι, αποφάσισα να σπουδάσω Ψυχολογία. Νομίζω ότι αυτή η αλλαγή στις σπουδές μου ήταν η πρώτη «κρίση», η οποία με βοήθησε να ωριμάσω και να καταλάβω καλύτερα τον εαυτό μου και να έρθω κοντά στην ανθρώπινη μου υπόσταση.
-Ποιο είναι το πιο δελεαστικό κομμάτι της δουλειά σου; Και αντίστοιχα το πιο δύσκολο;
-Θ' αρχίσω απ' το πιο δύσκολο: Να βοηθήσεις κάποιον ασθενή που δεν μπορεί να βοηθηθεί. Σ' αυτή την περίπτωση, η βοήθεια και η κάθε παρότρυνση για αλλαγή είναι μικρή. Σε ορισμένες περιπτώσεις συνειδητοποιείς ότι είναι απλά αδύνατον να βοηθήσεις κάποιον. Τότε απογοητεύομαι στ' αλήθεια, αλλά είναι καλό να είσαι ειλικρινής και να πεις στον ασθενή ότι δεν μπορείς να τον βοηθήσεις εσύ, αλλά μπορείς να του προτείνεις κάποιο άλλο είδος βοήθειας. Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι να χτίσεις μια «συμμαχία» με τον ασθενή σου. Την ονομάζουμε «θεραπευτική συμμαχία» και σημαίνει ότι και οι δύο είμαστε στην ίδια ομάδα, με τους ίδιους στόχους. Εγώ είμαι απλά ο «προπονητής» σε αυτή την προσπάθεια αλλαγής.
-Έχεις αναρτήσει στο Facebook αρκετά video με καταδύσεις. Μίλησέ μου γι' αυτή την εμπειρία.
-Τον Ιανουάριο του 1997, όταν ήμουν 14 ετών πήγαμε οικογενειακό ταξίδι στο νησί Maui, στη Χαβάη για να επισκεφτούμε τη θεία μου. Δεν ξέρω καν πώς το σκέφτηκε ο μπαμπάς μου και μου πρότεινε: «θέλεις να μάθεις να κάνεις καταδύσεις»; Έμοιαζε πολύ «cool», γι' αυτό και είπα ναι και αρχίσαμε οι δύο μας τα μαθήματα. Η πρώτη μας κατάδυση ήταν μοναδική εμπειρία. Είναι τόσο διαφορετικός και μαγευτικός ο κόσμος του βυθού. Τόσο γαλήνιος. Έτσι, από πολύ μικρός έγινα φανατικός της κατάδυσης, ενώ ακολούθησαν και οι αδερφές μου. Πλέον είναι οικογενειακή μας συνήθεια: κάθε χρόνο επισκεπτόμαστε και κάποιο άλλο σημείο κατάδυσης στον κόσμο: έχουμε ταξιδέψει σε Χαβάη, Μεξικό, Μπελίζ, Ονδούρα, Γκαλαπάγκος, Ινδονησία και Ταϊλάνδη. Μετρώ στο ενεργητικό μου πάνω από 170 καταδύσεις. Πριν από λίγα χρόνια αγόρασα μια υποβρύχια κάμερα και άρχισα να κινηματογραφώ και να μοντάρω τα δικά μου βίντεο! Τον περασμένο Μάρτιο ταξιδέψαμε στα νησιά Raja Ampat στη δυτική Παπούα της Ινδονησίας, πιθανότατα ο top προορισμός για κατάδυση. Ήταν απλά απίστευτο. Έχω υλικό για βίντεο τουλάχιστον 20 ωρών! (γελάει)
-Τι σε συναρπάζει περισσότερο στις καταδύσεις;
-Η ανακάλυψη ενός εντελώς διαφορετικού κόσμου: του βυθού. Έχεις μια εντελώς διαφορετική επαφή με τη φύση και έχεις τη δυνατότητα να εξερευνήσεις και να δεις πώς είναι η θαλάσσια ζωή. Μπορείς να έρθεις πρόσωπο με πρόσωπο με καρχαρίες, φάλαινες, διάφορα ψάρια. Είναι απίστευτη αίσθηση!
-Μπορείς να μοιραστείς μαζί μας μια αξέχαστη στιγμή από μία κατάδυση, μια ιστορία που ενδεχομένως θα διηγείσαι στα παιδιά σου;
-Λατρεύω τους καρχαρίες! Είναι τα πιο απίστευτα πλάσματα στη γη. Θα σας διηγηθώ, λοιπόν, μια αξέχαστη στιγμή, την αγαπημένη μου «στιγμή με καρχαρίες» στα νησιά Γκαλαπάγκος στο Εκουαδόρ. Πρόκειται για ένα μοναδικό μέρος με μεγάλη βιοποικιλότητα. Εμείς κάναμε κατάδυση στο Gordon Rock προκειμένου να εντοπίσουμε σφυροκέφαλους καρχαρίες. Επί 25 λεπτά τους ψάχναμε. Και ξαφνικά εμφανίζονται! Και κολυμπούν ανά ομάδες, ήταν περισσότεροι από 20. Ήταν τόσο εντυπωσιακό θέαμα: τόσο πολλοί καρχαρίες, τόσο μεγάλοι σε μέγεθος να κολυμπούν τόσο κοντά σου. Δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ.
-Ασχολείσαι όμως και ως dj.
-Άρχισα ν' ασχολούμαι χάρη στο πάθος μου για τη μουσική. Από παιδί ήθελα ν' ανακαλύψω νέα είδη και καλλιτέχνες. Με το διαδίκτυο είχα ακόμα μεγαλύτερη πρόσβαση σε νέο υλικό κι έτσι πάντα μου άρεσε να βρίσκω κομμάτια και να τα βάζω στους φίλους μου να τ' ακούσουν. Μεγαλώνοντας, αγόρασα κάποιους βασικούς μίκτες κι άρχισα να προσπαθώ. Άρχισα να παίζω σε πάρτι φίλων μου ή σε διάφορες εκδηλώσεις. Πριν μερικά χρόνια παρακολούθησα ένα εντατικό course για επαγγελματίες το οποίο μου έδωσε την ώθηση που χρειαζόμουν! Αγόρασα νέους μίκτες κι άρχισα να παίζω πιο επαγγελματικά. Αλλά και πάλι δεν το βλέπω ως επάγγελμα, είναι μια ευχαρίστηση, παίζω σε πάρτι, τη μουσική που θέλω χωρίς δεσμεύσεις!
-Τι μουσική προτιμάς να παίζεις και ποιο κομμάτι θα αφιέρωνες στους έλληνες φαν σου;
-Μου αρέσει η ηλεκτρονική dance μουσική, ειδικά η tech house και η deep house. Επίσης, μ' αρέσει να παίζω remix ροκ κομματιών ή mashups. Έχω ένα δικό μου στυλ, το DJLAB Style (αυτό είναι το καλλιτεχνικό μου όνομα): Κάνω τον κόσμο να χορεύει! Το τραγούδι που θα ήθελα να αφιερώσω στους έλληνες φίλους μου είναι: Όταν αισθάνεστε απογοητευμένοι ή νιώθετε εντελώς αποκομμένοι απ' τα όνειρά σας, θυμηθείτε ότι: You Only Live Once! Νομίζω ότι καταλάβατε για ποιο τραγούδι μιλάω!
-Πες μου για την εμπειρία σου στα γυρίσματα του World Party. Τι έμαθες κατά τη διάρκεια των επεισοδίων;
-Έμαθα ότι η Ελλάδα και η Αργεντινή είναι «δίδυμες» χώρες. Ύστερα απ' τις τόσες ώρες κουβέντας και ταξιδιού με τα παιδιά και αφού μοιραστήκαμε τις σκέψεις και τις εντυπώσεις μας για την Ελλάδα και την Αργεντινή συνειδητοποίησα πόσο μοιάζουν αυτές οι δύο χώρες. Έμαθα επίσης ότι έχω τέσσερα αδέρφια στην Ελλάδα: Το Γιώργο, το Σάκη, τον Τέο και το Γιώργο junior, δηλαδή όλη την ομάδα του World Party! Φυσικά, έμαθα τη φιλοσοφία «You Only Live Once». Είναι απίστευτο, γιατί νιώθω ότι ταίριαξε τόσο πολύ στον τρόπο που πάντα ζούσα: να δοκιμάζω νέες εμπειρίες, να έρχομαι σε επαφή με ανθρώπους, να ταξιδεύω!
-Ως ψυχολόγος, τι έμαθες για την ελληνική κουλτούρα και προσωπικότητα ύστερα απ' τη συνεδρία με τον Γιώργο και το Σάκη;
-(γελάει) Ύστερα απ' τη συνεδρία, ήμουν πλέον πεπεισμένος ότι είναι τρελοί! Και για να μιλήσουμε και σοβαρά, έμαθα ότι οι Έλληνες έχουν βαθιές φιλίες όπως κι εμείς. Μπορεί να διαφωνείτε, να συζητάτε, να προσβάλλετε το φίλο σας, αλλά τον αγαπάτε και τον θεωρείτε αδελφό για μια ζωή. Αυτό έμαθα από εκείνους: ότι ο δεσμός τους είναι άρρηκτος, αν και διαφωνούν πολύ! Νομίζω ότι οι περισσότεροι Έλληνες είναι σαν κι εκείνους: Παθιάζονται με τις απόψεις τους, δεν τους ενδιαφέρει αν μαλώσουν ή αν συζητήσουν και σίγουρα δε φοβούνται να πουν αυτό που σκέφτονται σ' όσους αγαπάνε διότι είναι απολύτως βέβαιοι για τη φιλία τους.
-Τι σημαίνει «YOLO» για εσένα;
-Όπως προείπα, το YOLO ήταν το μότο μου πριν καν μάθω ότι υπάρχει. Πάντα ζούσα μ' αυτόν τον τρόπο. Μ' αρέσει να ταξιδεύω, ν' αποκτώ εμπειρίες, να δοκιμάζω διαφορετικά πράγματα. Αυτό κάνει τη ζωή σου πλουσιότερη και φυσικά σε βοηθά να ωριμάσεις ως άνθρωπος. Άπαξ και συνειδητοποιήσεις ότι έρχεσαι σ' αυτόν τον κόσμο για να ζήσεις και ν' αποκτήσεις εμπειρίες, η ζωή σου δε θα είναι ποτέ ξανά η ίδια. Αυτό σημαίνει για εμένα YOLO: Προσπάθησε ν' αποκομίσεις το καλύτερο από την κάθε στιγμή της ζωής σου.
-Όπως πιθανότατα γνωρίζεις η Ελλάδα βιώνει μια δύσκολη οικονομική κατάσταση. Ξέρεις, διάφοροι πολιτικοί και δημοσιογράφοι ισχυρίζονταν συχνά ότι «Η Ελλάδα θα γίνει Αργεντινή». Πώς βιώσατε, αλήθεια, τη χρεοκοπία στη χώρα σου;
-Η χρεοκοπία συνέβη το Δεκέμβριο του 2001 και δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ εκείνες τις ημέρες. Υπήρχε κοινωνική αναταραχή, άνθρωποι έμπαιναν σε σούπερ μάρκετ και καταστήματα και απλώς έπαιρναν ό,τι ήθελαν. Επικρατούσε απόλυτο χάος. Ήμουν 19 ετών και θυμάμαι ότι δεν μπορούσα να πάρω το μισθό μου απ' τον τραπεζικό μου λογαριασμό. Οι τράπεζες ήταν κλειστές, υπήρχε μια γενικευμένη αβεβαιότητα. Το οικονομικό χάος οδήγησε και σε πολιτικό χάος καθώς ο εκλεγμένος πρόεδρος έπρεπε να παραιτηθεί. Κανείς δεν ήθελε ν' αναλάβει την ευθύνη της χώρας. Κατά τη διάρκεια εκείνων των ημερών θυμάμαι ότι καθόμουν σπίτι κι έβλεπα τηλεόραση προσπαθώντας να ενημερωθώ όσο περισσότερο μπορώ για την κατάσταση. Πολλοί άνθρωποι καταστράφηκαν οικονομικά και κοινωνικά μετά από εκείνες τις ταραγμένες ημέρες. Εκείνη την περίοδο ζούσα με τους γονείς μου, οπότε δεν το βίωσα τόσο άσχημα, ωστόσο για πάρα μα πάρα πολλούς ανθρώπους οι οικονομικοί όροι άλλαξαν. Η χώρα είχε λιγότερα χρήματα και πάρα πολλοί άνθρωποι έχασαν τις οικονομίες τους. Ήταν πραγματικά λυπηρό. Μια τόσο μεγάλη κρίση, ως συνήθως, τη βιώνουν περισσότερο όσοι δεν έχουν οικονομική άνεση.
-Πώς είναι σήμερα η οικονομική κατάσταση;
-Σαφώς καλύτερα σε σύγκριση με εκείνες τις χαοτικές στιγμές, αλλά υπάρχουν πολλά περιθώρια βελτίωσης. Έχουμε ένα πολύ υψηλό ποσοστό πληθωρισμού, οι τιμές ανεβαίνουν, οι μισθοί πρέπει να προσαρμοστούν σ' αυτές τις αυξήσεις. Έχουμε μια χώρα που παράγει τόσα πολλά τρόφιμα κι όμως υπάρχουν άνθρωποι που πεινάνε. Μπορούμε να τα πάμε καλύτερα, είναι ανάγκη να τα πάμε καλύτερα. Διαθέτουμε τα μέσα, ελπίζω να τα καταφέρουμε!
*Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε αρχικά στο publiSHIT magazine.