Αν πω ότι μπορώ βαθιά να κατανοήσω τον Διονύση Σαββόπουλο ή να ταυτιστώ μαζί του, θα είναι σίγουρα ψέμα. Είμαι παιδί της δεκαετίας του ’80, δεν έζησα τη Χούντα και την επαναστατικότητα που έθρεψε. Αντίθετα, είμαι τρομερά εξοικειωμένη με αυτές «της μεταπολίτευσης φωνές/ αυτού του συρφετού/ του δημοκρατικού/ του νέου εγωισμού». Μεγάλωσα στην εποχή, στην οποία τα νεανικά όνειρα του μάλλον κατέρρεαν. Μου ήταν συμπαθής, γιατί πάντα εκτιμώ τους αντισυμβατικούς ανθρώπους, αυτούς που δεν εγκλωβίζονται σε κουτάκια, οδηγίες χρήσης, τάσεις και που κατανοούν τις αντιφάσεις.
Οπότε δεν έχω τίποτα μεγάλης αξίας να πω για αυτόν τον τραγουδοποιό, τον οποίο τόσο φαίνεται να πενθεί η Ελλάδα αυτές τις μέρες. Κατανοώ ότι πολλά τραγούδια του μας ήταν αγαπητά, μα ιδιαίτερα για τις προηγούμενες γενιές από τη δική μου υπήρξε ένα σύμβολο.
Αυτό που δυσκολεύομαι να κατανοήσω (και γι’ αυτόν τον λόγο γράφω και το παρόν κείμενο) είναι πώς στο καλό βρέθηκα μέσα στην κουζίνα μου να βλέπω στο βίντεο από την κηδεία του εν λόγω τραγουδοποιού τον πρωθυπουργό να εκφωνεί λόγο. Και όχι έναν απλό λόγο, έναν λόγο στον οποίο μάλιστα παρέθεσε και στίχους από το «Άγγελος Εξάγγελος» επαινώντας το άσμα για το πολιτικό του μήνυμα.
Το τραγούδι είναι διασκευή του «The Wicked Messenger» του Μπομπ Ντίλαν.
Και έρχομαι και αναρωτιέμαι, μιλάμε για μια σκηνή σουρεαλιστική ή εμένα έτσι μου φαίνεται;
Άγγελος εξάγγελος μάς ήρθε από μακριά
γερμένος πάνω σ’ ένα δεκανίκι
Δεν ήξερε καθόλου, μα καθόλου να μιλά
και είχε γλώσσα μόνο για να γλείφει
Τα νέα που μάς έφερε ήταν όλα μια ψευτιά
κι ακούγονταν ευχάριστα στ’ αυτί μας
Γιατί έμοιαζε μ’ αλήθεια η κάθε του ψευτιά
κι ακούγοντάς τον ησύχαζε η ψυχή μας
Τι μπορούμε να σκεφτούμε, εμείς οι Έλληνες του 2025 διαβάζοντας αυτούς τους στίχους, αν όχι την αιώνια πλάνη των πολιτών, στην οποία στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό το πολιτικό σύστημα; Πώς το πολιτικό σύστημα ξαφνικά βρίσκεται να εμπνέεται από έναν λόγο εντελώς επαναστατικό απέναντί του; Πώς ο αριστερός αγώνας ξαφνικά αποκτά αξία και γίνεται ευυπόληπτος από τη δεξιά που διαρκώς κατηγορεί την αριστερά ως κάτι άθλιο και ανάξιο που υπάρχει στη χώρα ετούτη;
Ίσως μόνο οι άνθρωποι που γνώριζαν καλά τον θανόντα να μπορούν να φανταστούν πώς θα ένιωθε ο ίδιος βλέποντας την κηδεία του. Εμείς δεν έχει νόημα να κάνουμε υποθέσεις, ούτε φυσικά να τον εμπλέξουμε σε οτιδήποτε σχετικό.
Το παραπάνω γεγονός όμως είναι ενδεικτικό του πόσο τελικά οι όροι «δεξιά» και «αριστερά» στην Ελλάδα όχι απλώς δεν έχουν νόημα, αλλά αποτελούν και μία τροχοπέδη που εμποδίζει τη χώρα να βγει από το τέλμα της.
Ο καθένας δηλώνει ό,τι θέλει. Ο καθένας οικειοποιείται ό,τι θέλει. Ο Άγνωστος Στρατιώτης, είναι ένα ακόμη τρέχον παράδειγμα. Για τους μεν είναι κάτι, για τους δε είναι κάτι άλλο. Η κάθε πλευρά δίνει τα δικά της νοήματα σε καταστάσεις, μνημεία, πολέμους, ανθρώπινα δικαιώματα, εθνικές επετείους ή οτιδήποτε άλλο είναι κάθε φορά στην επικαιρότητα.
Να που τώρα κι ένας τραγουδοποιός στη μεγάλη του έξοδο βρέθηκε μπλεγμένος μέσα στην αμφισημία της ελληνικής πολιτικής. Είναι το τίμημα που πληρώνουν οι πιο επιδραστικοί καλλιτέχνες, ειδικά μετά τον θάνατό τους. Ο καθένας νομίζει ότι έχει το δικαίωμα να τους κάνει ό,τι θέλει.
