Για να μπορούμε να ερμηνεύσουμε το παρόν πρέπει πρωτίστως να γνωρίζουμε στην ολότητα της την επιστήμη της Ιστορίας. Στην όχι και τόσο μακρινή Ιστορία της Ευρώπης· ειδικότερα στα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης της Γερμανίας από τον Χίτλερ, η ΕΣΣΔ θεωρούνταν ένα σύμμαχο κράτος, έναντι του Γ΄ Ράιχ. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η Ναζιστική Γερμανία και η προλεταριακή δικτατορία: ΕΣΣΔ θεωρούνταν από την ΚτΕ δύο από τις πιο επικίνδυνες χώρες της εποχής.
Η Ιστορία του Β΄ΠΠ δεν είναι μόνο ημερομηνίες μαχών και συγκρούσεων και πρέπει να την γνωρίζουμε σε βάθος. Αρκεί να δούμε τις προπαγανδιστικές αφίσες των Ναζί και των Σοβιετικών. Θα διαπιστώσουμε ίσως με περίσσια έκπληξη, πως αυτοί που πολέμησαν το τέρας του Ναζισμού παρήγαγαν παρόμοιο προπαγανδιστικό υλικό, για να διαποτίσουν τους πολίτες τους, με ένα αίσθημα υπερηφάνειας και ανωτερότητας, ίδιο με αυτό των Ναζί, τους οποίους κατατρόπωσαν στα πεδία των μαχών, ξεκινώντας όμως από διαφορετική αφετηρία. Παρά ταύτα κατέληγαν στο ίδιο σημείο: τον λαό. Κατανοούμε λοιπόν πως δεν ήταν διόλου τυχαία η ηθική και οικονομική παρακμή, και τέλος η πολιτική διάλυση της Σοβιετικής αυτοκρατορίας.
Εν κατακλείδι σήμερα δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η πτώση του Ναζισμού, καθώς κι η πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού θεωρούνται δύο από τα μεγαλύτερα ιστορικά ορόσημα του 20ου αιώνα. Οι λαοκρατικές εξουσίες, ως είθισται, καταλήγουν πάντα σε έναν δικτάτορα. Στην Ελλάδα αν ένα κόμμα της άκρας δεξιάς ή της άκρας αριστεράς έρθει στην εξουσία, πράγμα διόλου απίθανο για το ελληνικό πολιτικό σύστημα σήμερα, θα έχουμε στην εξουσία έναν ή μία πρωθυπουργό, ο/ή οποίος/οποία θα είναι καρικατούρα δικτάτορα με διχαστικό λόγο. Κάτι αντίστοιχο ήταν και ο Γενικός Γραμματέας της εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής. Το προσωποπαγές κόμμα του αναρριχήθηκε δυστυχώς, εν μέσω κρίσης, στην τρίτη θέση στο ελληνικό Κοινοβούλιο.
Η πολιτική σκηνή στην Ελλάδα είναι πάλι βαθιά πολωμένη. Η πατρίδα μας εξήλθε από μία δεκαετή οικονομική κρίση κι αμέσως μετά από μία υγειονομική κρίση. Δυστυχώς παραλληλίζεται με μεγάλη ομοιότητα η πρόσφατη ευρωπαϊκή Ιστορία με την σύγχρονη πολιτική σκηνή της πατρίδας μας, καθώς και την γνώμη την οποία έχει διαμορφώσει, δυστυχώς στο σύνολο του ο λαός μας για την χώρα του, έστω κι αν τελικά στην κάλπη δεν ψηφίζει μαζικά –ακόμη– τους ακραίους. Είναι αναγκαίο να λάβουμε κάποια μαθήματα από την πρόσφατη ευρωπαϊκή Ιστορία. Αυτό θα γίνει με το να εξετάσουμε τα ιδεολογήματα των ακραίων λαϊκιστών. Η διχαστική ρητορική τους κατακλύζει το ελληνικό κοινοβούλιο. Τα κόμματα τους κατέχουν έδρες και στο ευρωκοινοβούλιο, με ακραίους τόσο εξ αριστερών όσο και εκ δεξιών, ωθώντας δυστυχώς και το κέντρο στα άκρα, για την αλίευση ψηφοφόρων.
Ενστερνίζονται ρητορικές μίσους και εθνομηδενισμού, οι οποίες είναι συνυφασμένες με θεωρίες συνωμοσίας. Σύμφωνα με αυτούς οι ξένοι βάρβαροι αντί να μας υπηρετούν, επειδή τους δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού, απεργάζονται σχέδια για την καταστροφή μας. Προσέξτε! Τούτες οι θεωρίες κυκλοφορούν παράλληλα με τις θεωρίες που μας θέλουν να είμαστε πρώτοι σε όλες τις αρνητικές πρωτιές. Τα συμπεράσματα δικά σας! Όλα αυτά συνοδεύονται από ένα παράλογο, παραλήρημα θαυμασμού για το μεγαλείο της αρχαιότητας και του Βυζαντίου. Διαισθανόμαστε λοιπόν πως η σκέψη των εν λόγω πολιτικών μας, όπως επίσης και των ψηφοφόρων που τους εκλέγουν ταιριάζει περισσότερο με σκέψη σχιζοφρενή, παρά με σκέψη νοήμονα νου. Διατυμπανίζουν από όποιο ΜΜΕ μπορούν, οι ακραίοι πολιτικοί και οι ψηφοφόροι τους, με περίσσια χαρά, πως είμαστε οι τελευταίοι σε όλους τους δείκτες ευμάρειας, πλούτου και ποιότητας ζωής, και κατέχουμε παράλληλα όλες τις αρνητικές πρωτιές· πιστεύουν ακράδαντα πως οι Ευρωπαίοι –δεν βάζουν καν την χώρα μας μέσα στην Ευρώπη– μας έχουν και απόλυτη ανάγκη. Μάλιστα πιστεύουν πως είμαστε υπερπολύτιμοι για τους άσπονδους συμμάχους μας. Ένα επιχείρημα τους είναι το εξής: «Πού αλλού θα πουλήσουν τα προϊόντα τους;». Τους διαφεύγει ίσως πως δημογραφικά δεν είμαστε Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, Ινδία, Ινδονησία, Βραζιλία ή ΗΠΑ.
Η πραγματικότητα είναι πως είμαστε μία μεσαίου βεληνεκούς χώρα, με καλό βιοτικό επίπεδο, η οποία έχει ισχυρά ερείσματα στην διεθνή διπλωματία, καλή γεωστρατιγηκή θέση, και σχετικά υψηλού επιπέδου ένοπλες δυνάμεις, και μαζί με τον πολλαπλασιαστή ισχύος μας, την Κυπριακή Δημοκρατία, καταφέρνουμε, και με τον πολιτιστικό μας πλούτο, μέσα από την μακραίωνη Ιστορίας μας, να πρωταγωνιστούμε θετικά στην διεθνή επικαιρότητα. Επίσης η πατρίδα μας έχει τα ταλέντα για να αναπτύξει εκτεταμένη βαριά βιομηχανία. Το μόνο που χρειάζεται για το εν λόγω θέμα είναι η πολιτική βούληση, κι όχι οι μεμψίμοιρες σκέψεις, πως η Ελλάδα δεν θα μπορέσει ποτέ να αναπτύξει αυτοκινητοβιομηχανίες, ναυπηγία, αεροδιαστημικές και αμυντικές βιομηχανίες. Εντωμεταξύ υπάρχουν πολλές μικρές, αξιόλογες και δραστήριες, κρίσιμης σημασίας βαριές βιομηχανίες. Όλα δείχνουν πως πορευόμαστε στον σωστό δρόμο. Επίσης υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις, σύμφωνα και με τις τελευταίες εξελίξεις, πως η Ελλάδα θα καταστεί ενεργειακός κόμβος στην ευρύτερη περιοχή.
Τα παραπάνω αποτελούν γροθιά στο στομάχι για τους «εθνοσωτήρες», ακραίους, εθνομηδενιστές. Το μόνο που ξέρουν να κάνουν καλά είναι να καταγγέλλουν, χωρίς κοστολογημένες και συγκεκριμένες προτάσεις, καταφεύγοντας στο συναίσθημα, εργαλειοποιώντας εθνικές τραγωδίες, όπως αυτή των Τεμπών. Άξιο αναφοράς είναι πως η συντριπτική πλειοψηφία από τους πολιτικούς μας δεν επιχειρηματολογεί πολιτικά. Επιδίδονται σε κοκορομαχίες, υπενθυμίζουν ο ένας στον άλλον τα σκάνδαλα, τα λάθη, και τις αστοχίες που βαραίνουν τις εκάστοτε αντίπαλες πολιτικές παρατάξεις.
Ένα άλλο κοινό σημείο των ακραίων είναι η καταδικαστική στάση τους έναντι του Ισραήλ, το οποίο σύμφωνα με τα λεγόμενα τους είναι “κράτος δολοφόνος”. Οι ακροαριστεροί “ρομαντικοί” θεωρούν πως πρέπει να προστατεύσουμε τους Παλαιστίνιους και γενικά τους “καταπιεσμένους” μουσουλμάνους, οι οποίοι σημειωτέον είναι φυσικοί σύμμαχοι των Τούρκων –η Χαμάς έχει γραφεία στην Κωνσταντινούπολη–. Ακόμη δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο εξοντωμένος από τον IDF ηγέτης της Χεζμπολάχ, Χασάν Νασράλα, απειλούσε ευθέως με στρατιωτικά πλήγματα την Κυπριακή Δημοκρατία. Στους ακροαριστερούς όμως διαφεύγει επίσης κάτι πολύ πιο σημαντικό· η ίδρυση ενός Παλαιστινιακού κράτους με επικράτεια της και την λωρίδα της Γάζας, θα είχε ως συνέπεια την άμεση ανακήρυξη ΑΟΖ με την Τουρκία και το ψευδοκράτος, πλήττοντας καίρια τα συμφέροντα της Ελλάδος και της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ανατολική Μεσόγειο. Δεν κατανοούν πως το Ισραήλ κάνει την “βρώμικη” δουλειά για όλη την Δύση κι όχι μόνο για την Ελλάδα.
Στην αντίπερα πολιτική όχθη οι Νεοναζί καταλήγουν στο ίδιο αποτέλεσμα, από διαφορετικές αφετηρίες με τους ακροαριστερούς. Διακατέχονται από τις ιδεολογίες μίσους, οι οποίες χαρακτηρίζουν την βασική τους ρητορική. Πιστεύουν εσφαλμένα πως μία λωρίδα γης είναι υπερδύναμη· πως οι Εβραίοι και συγκεκριμένα οι σιωνιστές κυβερνούν τον κόσμο μέσα από λόμπι και τράπεζες. Δεν γνωρίζουν πως χωρίς την οικονομικοστρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ το κράτος του Ισραήλ δεν θα είχε επιβιώσει μέχρι σήμερα· πως η δυναμική του είναι ίδια με αυτήν της Ελλάδος και της Κυπριακής Δημοκρατίας μαζί. Αυτός είναι ο λόγος που ο Νόαμ Τσόμσκι χαρακτηρίζει το Ισραήλ ως κράτος παράρτημα. Αλλά ποιος σε αυτήν την ταραγμένη περιοχή δεν θα ήθελε να έχει άριστες σχέσεις με τις ΗΠΑ; Σύμμαχος του Ισραήλ σημαίνει σύμμαχος των ΗΠΑ. Η ειρήνη την οποία απολαμβάνουμε δεν είναι δεδομένη, την κατακτούμε με την ισχύ μας σε όλους τους τομείς, παρά τα στραβοπατήματα μας.
Ως προς την αγάπη, η οποία αγγίζει τα όρια μίας αρρωστημένης λατρείας, την νοιώθουν αμφότεροι κι οι δύο ακραίοι πολιτικοί πόλοι για την Ρωσία. Οι ακροδεξιοί πιστεύουν πως η ομόδοξη Ρωσία θα κάνει ξανά μεγάλη παγκόσμια υπερδύναμη την Ελλάδα. Πιστεύουν ακράδαντα πως η Ρωσία θα πολεμήσει εναντίον των Τούρκων για τα συμφέροντα του ελληνικού έθνους, σύμφωνα πάντα με την θεωρία του “ξανθού γένους”. Ξεχνούν όμως πως ποτέ δεν βοήθησαν οι Ρώσοι την Ελλάδα. Χρησιμοποιούσαν τους σκλαβωμένους Έλληνες ως μοχλό πίεσης για την διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, για τους δικούς τους σκοπούς. Όταν πετύχαιναν τον στόχο τους άφηναν τους Τούρκους να ξεσπάσουν στον ελληνικό λαό με απερίγραπτη σκληρότητα, όπως συνέβη μετά τα Ορλωφικά.
Η μόνη φορά που οι Ρώσοι πολέμησαν για την Ελλάδα ήταν όταν με τον στόλο τους, μαζί με τον γαλλικό και τον αγγλικό στόλο, κατατρόπωσαν τον στόλο του Ιμπραήμ πασά στην Πελοπόννησο, ο οποίος θα έσβηνε την Ελληνική Επανάσταση. Αυτή η ναυμαχία δεν έγινε ηθελημένα αλλά φούντωσε από ένα λάθος χειρισμό των Αιγύπτιων ναυτών.
Επίσης οι ακροδεξιοί αγνοούν, ή δεν θέλουν να γνωρίζουν, πως η Ορθόδοξη Εκκλησία της Μόσχας προσπαθεί με κάθε τρόπο να κερδίσει τα πρωτεία, και κατόπιν να παραγκωνίσει το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Τούτο θα αποτελούσε τεράστιο πλήγμα στην πολιτική της ήπιας ισχύος την οποία ασκεί η Ελλάδα μέσα από την Ορθοδοξία, σε όλον σχεδόν τον πλανήτη.
Στην αντίπερα όχθη οι ακροαριστεροί δεν θέλουν να κατανοήσουν πως ο κουμμουνισμός ήταν αυτός ο οποίος κατέστρεψε την πολυαγαπημένη τους ΕΣΣΔ. Οι Έλληνες ακροαριστεροί πιστεύουν ακράδαντα πως οι κάτοικοι της Σοβιετικής «αυτοκρατορίας» ζούσαν ευτυχισμένες και άνετες ζωές. Πιστεύουν ακόμη πως απολάμβαναν ένα καλό βιοτικό επίπεδο, και πως η είσοδος των καπιταλιστών στην οικονομία της ΕΣΣΔ την κατέστρεψε, και όχι οι πολίτες της, οι οποίοι διψούσαν για δημοκρατία, ελευθερία, και πραγματική κι όχι πλασματική ευμάρεια. Δυστυχώς δεκαετίες μετά, οι ακροαριστεροί της χώρας μας εκθειάζουν ακόμη τα κάποια επιτεύγματα της ΕΣΣΔ, τα οποία στηρίχτηκαν στο αίμα των εργατών και των αγροτών, των οποίων τις ζωές η Σοβιετική Ένωση θα έσωζε από την καταπίεση των καπιταλιστών, των μεγαλοκτηματιών και τέλος των κουλάκων. Ξεχνούν πως η ζωή στην τότε ΕΣΣΔ έμοιαζε πολύ με αυτήν των πολιτών και των διεφθαρμένων κυβερνώντων, της σημερινής Βόρειας Κορέας του Κιμ Γιονγκ Ουν. Η Βόρεια Κορέα αποτελεί σήμερα πολύτιμο σύμμαχο της απογόνου της ΕΣΣΔ: της Ρωσίας του καθεστώτος του Πούτιν.
Θέλοντας να κλείσω το παρόν άρθρο, για να είμαι πλήρης ως προς την ανάλυση μου, δεν γίνεται να μην αναφερθώ στον τρόπο με τον οποίο οι ακροαριστεροί και οι ακροδεξιοί χαρακτηρίζουν τους πολιτικούς μας, καθώς και την δικαστική εξουσία, και γενικότερα το πολιτικό σύστημα στην χώρα μας. Οι δύο ακραίοι πόλοι, χαρακτηρίζουν, τους πολιτικούς μας ως προδότες. Επίσης ενστερνίζονται την άποψη πως η δικαστική εξουσία χειραγωγείται από διεφθαρμένους πολιτικούς και ποικίλα επιχειρηματικά συμφέροντα. Ωστόσο, δεν είναι δίκτυο «κλεφτών» που καθορίζει αποκλειστικά τη πολιτική ζωή. Πρόκειται πιο συχνά για έναν μηχανισμό όπου η ιδιοτέλεια και η εξυπηρέτηση πελατειακών σχέσεων υπερισχύουν του δημοσίου συμφέροντος. Πολλοί πολιτικοί εισέρχονται στην πολιτική με ιδανικά, στη συνέχεια όμως, κάποιοι διαφθείρονται ή παρασύρονται από λογικές που προκρίνουν το προσωπικό όφελος. Το αποτέλεσμα είναι ένα πελατειακό κράτος, που με την ανοχή ή την αποδοχή ενός μέρους του εκλογικού σώματος, διευκολύνει τη συγκράτηση της εξουσίας και την άνιση κατανομή των δημοσίων πόρων. Υπάρχουν βέβαια ελάχιστες αλλά σημαντικές εξαιρέσεις. Αυτές θα πρέπει να καταγράφονται και να διδάσκονται ως πρότυπα ήθους για τις νέες γενιές.
Το μόνο που μπορεί να μας σώσει από την πολιτική καθίζηση, είναι η ανάπτυξη του πολιτισμού, στην ευρεία του κλίμακα. Τα πολιτισμένα έθνη είναι τα έθνη που ευημερούν πραγματικά, καθώς αυτά στηρίζονται στα ταλέντα τους για την πρόοδο τους. Εν κατακλείδι δεν πρέπει να νοιώθουμε υπερήφανοι για τους μορφωμένους νέους μας οι οποίοι διαπρέπουν στο εξωτερικό, καθώς αυτοί δουλεύουν για ξένα κεφάλαια, και για την ανάπτυξη άλλων χωρών. Οι σπουδαίες χώρες δραστηριοποιούν τα ταλέντα τους για την εσωτερική ανάπτυξη· εισάγουν στην συντριπτική τους πλειοψηφία, υψηλού, μορφωτικού επιπέδου μετανάστες. Δεν θα ήταν υπερβολή να αναφέρουμε πως το προφίλ των μεταναστών ενός κράτους δείχνει και την ισχύ της εκάστοτε χώρας.
