Όταν το παράλογο στην πολιτική είναι κανονικότητα
Κοντὰ στὴ μιὰ καταστροφὴ καινούργια μᾶς προφθάνει,
κοντὰ στὶς τόσες συμφορὲς καὶ στὶς πολλὲς θυσίες,
δὲν ξέρω τίνος βάλθηκε παντοῦ φωτιὲς νὰ βάνει
καὶ κάθε βράδι νἄχουμε φρικτὲς φωτοχυσίες.
Γ. Σουρής, «Ας ρίξουμε και μια ματιά-στης αγοράς μας τη φωτιά»
*
Ζούμε σε μια εποχή στην οποία περιμένει κανείς με περισσότερη ανυπομονησία να δει το βράδυ βίντεο από την τρέχουσα εξεταστική επιτροπή στη Βουλή, παρά νέο επεισόδιο από κάποιο αγαπημένο σήριαλ. Μπορεί βέβαια να φταίει που είμαστε τόσο κουρασμένοι νοητικά και τόσο αγχωμένοι, που δεν έχουμε καμία διάθεση να ασχοληθούμε με μυθοπλασία.
Η πολιτική ζωή της χώρας αυτή τη στιγμή θα μπορούσε να είναι μια καλογραμμένη φάρσα, που θα σατύριζε την πολιτική ζωή της χώρας, αν δεν ήταν δυστυχώς η τρομερή πραγματικότητα. Γιατί ναι, γελάει (πικρά) πολύ περισσότερο κανείς με τα βίντεο, στα οποία κάνουν μοντάζ τις αληθινές δηλώσεις κάποιων πολιτικών, παρά με όσους προσπαθούν να τους διακωμωδήσουν με περούκες σε χιουμοριστικά σκετς στην τηλεόραση.
Οι εθνικές οδοί έχουν γεμίσει με τρακτέρ και έχουν παραλύσει, γκλίτσες χτυπάνε άντρες των ΜΑΤ, γάλατα χύνονται, ζώα θανατώνονται, η κρατική εξουσία «αξιοπρεπής» καλεί σε διάλογο νομίζοντας πως τα ατσαλάκωτα κουστούμια, τα αμήχανα χαμόγελα και οι αόριστες απαντήσεις αρκούν για να ξεχάσει κανείς ακόμη μια φορά.
Η Βουλή έχει μετατραπεί σε έναν χώρο, που δύσκολα θα τον λέγαμε δημοκρατικό. Το κόμμα, βασικό στέλεχος του οποίου κάποτε ομολόγησε στυγνά την κρατική αυθαιρεσία με τη διάσημη φράση «μαζί τα φάγαμε», λειτουργεί με αξιοσημείωτη επιτυχία στον ρόλο του εξεταστή. Θα συναντήσουμε όμως εκεί και ύβρεις και απειλές, μάρτυρες που δεν θυμούνται, δεν ξέρουν, δεν είδαν και αγοραίες λέξεις και κουμπαριές και κερδισμένα λαχεία.
Την ίδια στιγμή στη σπουδαία Ευρώπη θα έλεγε κανείς ότι έχουν εντυπωσιαστεί τόσο πολύ από τις ικανότητες της Ελλάδας στη διαχείριση των ευρωπαϊκών κονδυλίων, που της προσφέρουν αξίωμα σε όργανο, σχετικό με τη δημοσιονομική πειθαρχία και την τήρηση των κανόνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Κι έτσι ξαφνικά, καλούμαστε να νιώσουμε υπερήφανοι, εκεί που ήμασταν οι τελευταίοι και οι χρεωκοπημένοι της Ευρώπης τώρα προκόψαμε και είμαστε περίλαμπροι. Γιατί δεν είμαστε σε οικονομική κρίση, αφού δεν το λέει κανείς. Δεν πιστεύουμε αυτό που λέει η τσέπη, αφού δεν το έχουν αναγγείλει επίσημα.
Ταυτόχρονα με τα παραπάνω, ο πρώην πρωθυπουργός, βασικό πρόσωπο της προηγούμενης οικονομικής κρίσης, επιστρέφει με νέο όραμα και συγγραφικό έργο και ασχολείται με τις παρουσιάσεις του βιβλίου του. Στο βιβλίο δηλώνει ότι πολλές επιλογές που έκανε στις συνεργασίες του ήταν εντελώς λάθος και μας ζητά εκ νέου να εμπιστευτούμε την κρίση του.
Το βιβλίο διαφημίζεται και ως audiobook, στο οποίο συμπαθής, κατά τα άλλα, ηθοποιός απαγγέλει το έργο, συνηθισμένος ίσως στο θέατρο του παραλόγου. Και ο εκδοτικός οίκος δηλώνει περιχαρής ότι το βιβλίο πριν κυκλοφορήσει έφτασε τις πωλήσεις του Χάρι Πότερ (μάλλον μη συνειδητοποιώντας τον τραγικό παραλληλισμό της πολιτικής ζωής της Ελλάδας στην πιο δύσκολη στιγμή της σύγχρονης ιστορίας της με κάποιον φανταστικό κόσμο, στον οποίο κάποιοι έφηβοι με μυτερά καπέλα πετάνε με σκούπες).
Καθημερινά, λοιπόν, το παράλογο κυβερνάει. Μας σέρνει από εδώ, μας σέρνει από εκεί, παραζαλισμένοι δεν προλαβαίνουμε να καταλάβουμε καλά-καλά τι συμβαίνει. Το έχουμε συνηθίσει, συχνά γινόμαστε κι εμείς μέρος του, μάθαμε να ζούμε με αυτό, που με σοβαροφάνεια, μανιφέστα ή τσαμπουκά κάνει ό,τι ακριβώς θέλει.
Μα πραγματικά, όμως, τι έχει συμβεί σε αυτή τη χώρα;
Ή όπως γράφει και ο Σαίξπηρ στον «Άμλετ»:
«Αν κι αυτό είναι τρέλα, υπάρχει μια μέθοδος σε αυτό»;
