Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, το περιβάλλον του πρωθυπουργού εξετάζει ένα νέο πακέτο μέτρων για τον Απρίλιο, καθώς ο δημοσκοπικός αντίκτυπος της ΔΕΘ δεν υπήρξε αναμενόμενος: η κυβέρνηση δυσκολεύεται να δημιουργήσει ένα ρεύμα στήριξης υπερ της.
Στην σύνδεση της εμπιστοσύνης με τις παροχές συνοψίζεται ίσως με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το μεγαλύτερο ιδεολογικό πρόβλημα που την χαρακτηρίζει.
Ότι αδυνατεί να κατανοήσει πως το έλλειμμα εκπροσώπησης που διακατέχει πια πολύ μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας δεν αποκαθίσταται με την εμβάθυνση μιας συναλλακτικής σχέσης.
Αυτό, είναι παλαιοπολιτική.
Αντίθετα ο σημερινός γρίφος των συναινέσεων λύνεται με την σύναψη ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου. Που δεν χρειάζεται κατ ανάγκην να αναπαράγει την εντύπωση μέσα στην κοινωνία ότι είναι εφικτή ακόμα μια κανονικότητα σαν θερμοκήπιο αμεριμνησίας και ιδιώτευσης.
Αντίθετα και επειδή το τελευταίο δεν υφίσταται απαιτείται μια ιδεολογική και πολιτική συμφωνία η οποία περιστρέφεται γύρω από τους άξονες της θωράκισης και της ανθεκτικότητας.
Ο (οποίος) πρωθυπουργός και το (όποιο) κόμμα του χρειάζεται να πουν στον κόσμο: έξω γίνεται χαμός, παίζεται η θέση μας στον κόσμο και είμαστε εκτεθειμένοι έτσι όπως είναι οργανωμένη η οικονομία, η κοινωνία και έτσι όπως έχουμε τα πρότυπα παιδείας και πολιτισμού. Απαιτούνται επίμονες και επίπονες αλλαγές, ειδάλλως θα γίνουμε φτερό στον άνεμο.
Κίνητρο θέλουν οι κοινωνικές δυνάμεις και σχέδιο για να συσπειρωθούν: στροφή στην βιομηχανία και την οικονομία της γνώσης, καλλιέργεια και αξιοποίηση του πολιτισμού, ενεργειακή αυτοδυναμία, εγχώρια ενδυνάμωση της αμυντικής τεχνολογικής και παραγωγικής βάσης. Μια πολιτική “ακρίτα” της Ευρώπης στο νοτιοανατολικό της άκρο και μια συνεργατική εναλλακτική στον τουρκοκεντρικό 21ο αιώνα που θέλει να εγκαθιδρύσει η Άγκυρα στην νοτιοανατολική Ευρώπη.
Αυτό είναι το σχέδιο. Και υλοποιείται με μεγάλα πολιτικά και κοινωνικά μέτωπα. Όχι με μια διακυβέρνηση που έχει καταστεί γκρίζα λόγω αλαζονείας, διαφθοράς, εφησυχασμού μέσα στα κυκλώματα της εξουσίας, όπου κυριαρχεί η αλληλοκολακεία των ημετέρων.
Φαίνεται το αδιέξοδο αυτού του τύπου της πολιτικής καθώς δεν μπορεί καν να προχωρήσει στην υπόσχεσή της για υπέρβαση του αναχρονιστικού κράτους, γιατί λίγο παραδίπλα από την συνέντευξη Τύπου όπου δίνεται η υπόσχεση, ούτε τους δικούς τους δεν μπορούν να πείσουν ιδεολογικά ότι υπάρχει άλλος τρόπος να διοικείς την χώρα, πέρα από εκείνον του ΟΠΕΚΕΠΕ. Γιατί οι ίδιοι δεν είναι πεισμένοι.
Η πολιτική κατάσταση είναι λοιπόν εγκλωβισμένη. Από την μία έχουμε μια διακυβέρνηση που είναι γκρίζα. Από την άλλη έχουμε την πολιτική παραφροσύνη να προωθείται σαν υποκατάστατο πολιτικού αντίλογου. Γύρω από τα Τέμπη, την Παλαιστίνη μια υστερία πλασάρεται σαν πολιτική στάση. Και στην ατζέντα τους δεν έχει μείνει τίποτα άλλο πέρα από αυτήν.
Σαν “ηγεσία” αυτοχρήζονται ηθοποιοί, τραγουδιστές και προπαγανδιστές που παριστάνουν τους καθόλου αστείους κωμικούς, οι οποίοι έχουν βαφτίσει τον ζαμαφουτισμό και το υβρεολόγιο, αμφισβήτηση. Αλαλάζοντα στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης πλήθη σέρνονται πίσω τους και πίσω από κάθε ψευδοϊδεολόγημα του ρωσικού υβριδικού πολέμου και των τουρκικών τρολλαρισμάτων. Μια “πασιονάρια” η οποία δεν κάνει άλλη δουλειά όλη μέρα παρά να συντηρεί μέσα από τα προφίλ της το επαναστατικό μάρκετινγκ του εαυτού της έγραφε τις προάλλες ότι πλακώνεται στις στάσεις των λεωφορείων με τους παππούδες και τις γιαγιάδες πολεμώντας “την υπόγα”. Τρομερή πολιτική παρέμβαση…
Αυτοαναφλέγεται αυτή η υστερία καθώς η ίδια αναπαράγει τους όρους της ήττας της και συντηρεί τον μονόδρομο της γκρίζας διακυβέρνησης που την εξοργίζει ακόμα περισσότερο.
Η διελκυστίνδα ανάμεσα στην γκρίζα διακυβέρνηση και την παραφροσύνη προκαλεί την καθήλωση μιας ολόκληρης κοινωνίας, μιας ολόκληρης χώρας. Έτσι σε μια εποχή που θα έπρεπε να μεταμορφωνόμαστε, έρχεται αντί αυτής η καθήλωση.
Έχουμε μπλέξει άσχημα. Και θα ξεμπλέξουμε όχι αν ταυτιστούμε με τον έναν απ’ τους δυο πόλους, αλλά όταν υπερβούμε την διελκυστίνδα τους.
