Πριν λίγο καιρό έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο του Νάσου Λαναρά «50 νευρώσεις των Φαγκρή» το οποίο μου έκανε εντύπωση όχι μόνο για τον σουρεαλιστικό πίνακα του εξωφύλλου του, αλλά και την έμμεση παραπομπή του τίτλου του στο παγκόσμιο best seller «Πενήντα αποχρώσεις του γκρι». Και ενώ μου δημιουργήθηκε η προσδοκία για ένα βιβλίο γεμάτο πάθη, ερωτικά συμπλέγματα και kinky καταστάσεις, η αναφορά στο εξώφυλλο «Μια ανατρεπτική σάτιρα» άλλαξε απότομα τις προσδοκίες μου.
Το βιβλίο αποτελεί όντως μια καταιγιστική σάτιρα που σχολιάζει χιουμοριστικά και με σχιζοφρενικούς διαλόγους τον νεοπλουτισμό, τον επαρχιωτισμό, τον μικροαστισμό και την πολιτική παρακμή που χαρακτήρισαν την Ελλάδα και οδήγησαν στην κρίση που βιώνουμε σήμερα. Όλα αυτά τα παρακολουθούμε μέσα από τα μάτια του Κορνήλιου, ενός εντεκάχρονου παιδιού-θαύματος με IQ 160, το οποίο ατύχησε να γεννηθεί σε μια οικογένεια που θεωρεί την υψηλή ευφυΐα του κουσούρι και σε μια χώρα όπου επιβραβεύεται η μετριότητα και η αριστεία πολεμιέται ανηλεώς.
Πως ορίζεται όμως ο όρος μετριότητα; Αν ανατρέξουμε στο λεξικό, ως μετριότητα ορίζεται το αποτέλεσμα που δεν ικανοποιεί απόλυτα, η χαμηλή ποιότητα και αξία, η αποφυγή προσπάθειας βελτίωσης ενός υφιστάμενου αποτελέσματος.
Η μετριότητα όμως συνδέεται εμμέσως και με τον φθόνο. Ο φθόνος (συγκαταλέγεται στα επτά θανάσιμα αμαρτήματα της Καθολικής Εκκλησίας) είναι το συναίσθημα εκείνο που οδηγεί στην ανάπτυξη αρνητικών παθών για τον άνθρωπο όπως ζήλια, μίσος, χαιρεκακία, περιφρόνηση, δόλος. Είναι η λαχτάρα να αποκτήσεις αυτά που κατέχει ο άλλος και η δυσκολία να χαρείς με την επιτυχία του. Χαρακτηρίζει τους ανθρώπους που παγιδευμένοι στην αρνητική ενέργεια των εμμονών τους επιλέγουν να γκρεμίζουν παρά να δημιουργούν.
Στην Ελλάδα οι ευκαιρίες, οι έπαινοι και η αναγνώριση δύσκολα δίνονται, αλλά και όταν δοθούν, ψέγονται από όσους δεν τα έλαβαν για τον εαυτό τους. Θυμηθείτε πόσοι σημαντικοί Έλληνες αναγκάστηκαν να φύγουν από την Ελλάδα στο παρελθόν, για να λάβουν την παγκόσμια αναγνώριση στο εξωτερικό. Μαρία Κάλλας, Γεώργιος Παπανικολάου, Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, Βαγγέλης Παπαθανασίου, Νάνα Μούσχουρη, Νίκος Καζαντζάκης, Μελίνα Μερκούρη, Δημήτρης Νανόπουλος, Ιωάννης Βαρβάκης και άλλοι πολλοί περισσότερο ή λιγότερο γνωστοί στο ευρύ κοινό, που τίμησαν και τιμούν την Ελλάδα σε όλη την υφήλιο. Η Ελλάδα δυστυχώς τρώει τα παιδιά της.
Σκεφτείτε να είχε γεννηθεί στην Ελλάδα ο Steve Jobs, ο Bill Gates ή ο Mark Zuckerberg, όλοι τους άτομα ιδιαίτερα υψηλής ευφυίας, αλλά με μέτριες έως κακές επιδόσεις στο σχολείο και χωρίς ολοκληρωμένη πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Μάλλον τίποτα από όσα κατάφεραν δεν θα είχε ποτέ συμβεί και θα δυσκολεύονταν να βρουν έστω μία αξιοπρεπή δουλειά. Εκτός και αν κάποιος γνωστός τους πολιτικός τους διόριζε στο δημόσιο όπου δεν απαιτούνται προσόντα παρά μόνο μπάρμπας στην Κορώνη.
Οι περισσότεροι που διαβάζουν αυτό το άρθρο, θα έχουν πιθανώς βρεθεί υπό τις εντολές κάποιου μέτριου προϊσταμένου με χαμηλότερα προσόντα και θα ένιωσαν στο πετσί τους τον άδικο τρόπο με τον οποίο ο ανώτερος κόβει τα φτερά στον κατώτερο ως άμυνα για την διατήρηση των κεκτημένων του. Όσοι έχουν εργαστεί στο εξωτερικό γνωρίζουν ότι εκεί δεν συμβαίνει συχνά αυτό, αλλά αντιθέτως οι εταιρείες επενδύουν στην εκπαίδευση και ανάπτυξη του προσωπικού τους, ώστε να προκύψει προστιθέμενη μελλοντική αξία και για τις ίδιες.
Στην Ελλάδα έχουμε δημιουργήσει μια κοινωνία μετρίων, όπου η μετριότητα αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση και εθνικό πρότυπο. Μια μετριότητα που έχει κυριαρχήσει επί των πάντων, πολιτικό σύστημα, δημόσια διοίκηση, επιχειρηματικότητα, δημόσιο πανεπιστήμιο, πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, έρευνα και καινοτομία, επιστήμη, καλλιτεχνικό έργο, τηλεόραση και πολλά άλλα. Τα καλά μυαλά της χώρας αναγκάζονται να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό για να βρουν ευκαιρίες απασχόλησης και ανάπτυξης αντίστοιχες των προσόντων τους.
Ενώ στην Ελλάδα ακόμα συζητάμε και διαφωνούμε αν θα πρέπει να υπάρχουν αιώνιοι φοιτητές, μη κρατικά πανεπιστήμια, σχολεία αριστείας, αξιολόγηση δημοσίων υπαλλήλων, καθηγητών πανεπιστημίου και δασκάλων, τράπεζα θεμάτων για το Λύκειο, κατάργηση εισφορών για νέους επιχειρηματίες, συμπράξεις Ιδιωτών - Δημοσίου και κοινές επενδύσεις σε κρατικές δομές, ενθάρρυνση της έρευνας και καινοτομίας (ακόμα και με δωρεές ιδιωτών).
Η ποιότητα του πολιτικού προσωπικού της χώρας, που είναι υπεύθυνο για τον καθορισμό των εθνικών στρατηγικών στόχων και για τον τρόπο επίτευξης τους, είναι κι αυτή δυστυχώς αντίστοιχη του εθνικού προτύπου. Αν αναλύσουμε τη σύνθεση της Βουλής των τελευταίων δεκαετιών θα δούμε ότι οι βουλευτές με γνώσεις, εμπειρία, ικανότητες και σημαντική επαγγελματική πορεία αποτελούν μειοψηφία έναντι της πλειοψηφίας που αποτελείται από γόνους πολιτικών και επιχειρηματικών τζακιών, συνδικαλιστές, άεργους επαγγελματίες της πολιτικής, τηλεπερσόνες και λοιπούς ανεπάγγελτους, χωρίς βέβαια να υπονοούμε ότι μεταξύ όλων αυτών δεν μπορούν να υπάρχουν και κάποιοι άξιοι και ικανοί άνθρωποι.
Το εθνικό πρότυπο της μετριότητας πρέπει να αλλάξει και να αντικατασταθεί από το εθνικό πρότυπο της αξιοσύνης, του ανθρώπου που προσπαθεί συνεχώς να βελτιώνεται και να βελτιώνει μαζί του και τους γύρω του και εν τέλει ολόκληρη τη χώρα. Ανάπτυξη δεν μπορεί να υπάρξει με άλλον τρόπο στην Ελλάδα, ειδικά τώρα που κόπηκαν τα φθηνά δανεικά χρήματα που μας συντηρούσαν επί χρόνια και μας είχαν μετατρέψει σε υπέρ-καταναλωτικές μηχανές. Οι άξιοι και ικανοί είναι αυτοί που πρέπει να ξεχωρίζουν και να αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση και για τους υπόλοιπους από εμάς.
Απαραίτητο είναι στις εκλογές που έρχονται να επιλέξουμε για τη Βουλή ανθρώπους άξιους, ικανούς, με γνώσεις, επαγγελματικές εμπειρίες, επιτυχίες, μεράκι για προσφορά, αλτρουισμό για τον συνάνθρωπο, κάποιους που θα εμπιστευόμασταν να αποφασίσουν για κάποιο σοβαρό προσωπικό μας θέμα.
Ο Κορνήλιος, ο εντεκάχρονος ήρωας του βιβλίου, αναφέρει σε κάποιο σημείο τα όνειρά του για το μέλλον λέγοντας: "Εγώ περιμένω να μεγαλώσω και να πάω μετανάστης στην Αυστραλία, που αρχίσανε πάλι να δίνουνε βίζες".
Βάλτε το δικό σας ταλαντούχο παιδί στην θέση του. Δεν πρέπει η Ελλάδα να χάσει και άλλους "Κορνήλιους", αλλιώς η χώρα δεν θα έχει μέλλον. Πρέπει να τους κρατήσουμε εδώ, να τους αναδείξουμε και να τους βοηθήσουμε να ανοίξουν τα φτερά τους και να σηκώσουν μαζί τους όλους εμάς. Αυτοί πρέπει να είναι οι πρωταγωνιστές του αύριο και όχι όλοι οι μέτριοι που κυριάρχησαν επί δεκαετίες και μας έφεραν εδώ.
Όχι άλλη μετριότητα, μόνο άξιοι επιτέλους...