Προχθές συμπληρώθηκαν 51 χρόνια από το πραξικόπημα στην Κύπρο, την Κυριακή θα συμπληρωθούν 51 από την εισβολή. Στο ενδιάμεσο, το κυπριακό ζήτημα μεταφέρθηκε στη μαγική Νέα Υόρκη, για να… του αλλάξουν τα φώτα. Έτσι συμβαίνει συνήθως. Κάποτε σε διμερείς, κάποτε σε τριμερείς ή πενταμερείς συναντήσεις, το Κυπριακό τοποθετείται σε άλλη βάση, για να παραμένει ζωντανή η διαδικασία.

Ποια διαδικασία; Αόριστο, έστω κι αν ο Πρόεδρος προσπαθεί να το κρατήσει «εντός συμφωνημένου πλαισίου», δηλαδή σ’ αυτό που αποκαλούμε «Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία», τον τίτλο μιας διευθέτησης που έχει ήδη απορριφθεί.

Οι υπόλοιποι, ακόμα και ο ΟΗΕ, απορροφούν τους κραδασμούς των δύο κρατών που διατυμπανίζει η ατιμώρητη κατοχική πλευρά και προσπαθούν να περιφρουρήσουν την… ελπίδα.

Όλοι σε έναν δικό τους κόσμο, πολύ μακρινό από τον πραγματικό, ακόμα και η δική μας ηγεσία που θα επιστρέψει στην Κύπρο για τις επετειακές εκδηλώσεις της εισβολής.

Έτσι, η άτυπη πενταμερής θα επιβεβαιώσει το αδιέξοδο αλλά δεν θα μας το πουν, για να μη χαλάσουν και τις διακοπές του Αυγούστου -σάμπως και ασχολείται κανένας.

 Ίσως ανακοινώσουν συγκλίσεις στα ΜΟΕ που «δεν αντικαθιστούν τη λύση» -κατά τον Πρόεδρο- αλλά τη σαλαμοποιούν -κατά την πολιτική επιστήμη. Αν μη τι άλλο, ας φέρει μαγνητάκια η πολυμελής αντιπροσωπεία, για να θυμάται ο τόπος τις άσκοπες συναντήσεις στις οποίες δεν συζητούν ένα πρόβλημα εισβολής, κατοχής, εποικισμού, εθνοκάθαρσης, αλλά κάτι άλλο, εντελώς άσχετο με τις έγνοιες των ανθρώπων, την ιστορία και τη σωστή πλευρά της.

 It’s up to you, New York, New York….