Μας αξίζει να είμαστε κομπάρσοι; Ερώτηση και ειδική και γενική. Η Ευρώπη κομπάρσος ενός αμερικανού προέδρου που έκανε μία τηλεοπτική Αλάσκα και μία τηλεοπτική Ουάσινγκτον με μαθητούδια μπροστά στο δάσκαλο. Ένας αμερικανός πρόεδρος, παρόλη την τηλεοπτική του εμπειρία, στα παλιά του χρόνια πριν ασχοληθεί με την πολιτική, που μοιάζει να διολισθαίνει στο ρόλο του κουμπάρου (αν και έχει τη δική του ατζέντα) μπροστά στον Ρώσο ομόλογό του Βλαντιμίρ Πούτιν. Μην μπορώντας να επιβάλει, όπως διαφήμιζε, τη λήξη ενός πολέμου και την ειρήνη που διακαώς θέλουμε όλοι μας. Ο Πούτιν έχει την μπάλα στη κατοχή του…
Δύο πρόεδροι, ο Αμερικανός και ο Ρώσος που δεν θέλουν να είναι κομπάρσοι μπροστά στην όλο και επιταχυνόμενη οικονομική δύναμη της Κίνας, με γεωπολιτικές επιρροές υπέρ της. Οι μεγάλες δυνάμεις του πλανήτη, που μόνο κομπάρσοι θα μπορούσε να χαρακτηριστούν μπροστά στον πρωθυπουργό του Ισραήλ, αδυνατούν να συνεισφέρουν ή να επιβάλλουν την λήξη ενός μακελειού στην περιοχή της Γάζας. Αλλά ταυτόχρονα αδυναμία και να βγάλουν από τη μέση, χωρίς να εξοντώνονται παιδιά, γυναίκες, αθώοι πολίτες, μια τρομοκρατική οργάνωση η οποία μόνο καλές υπηρεσίες δεν προσφέρει, ακόμα και για τους ίδιους τους παλαιστίνιους. Το αντίθετο, μάλιστα.
Μια κοινωνία εθνών, με οργανισμούς όπως ο ΟΗΕ και με διακρατικούς συνασπισμούς όπως η Ευρωπαΐκή Ένωση, η οποία παρακολουθεί ως κομπάρσος την μεταχείριση της Τουρκίας έναντι της Κύπρου, με τα εδάφη που έχει καταπάτηση μετά από εισβολή. Με νεκρούς, αγνοούμενους και πρόσφυγες. Αρνούμενη να επιβάλει λύση. Κομπάρσοι και έναντι των τουρκικών απειλών για Ελλάδα, μέλος των 27, με Γαλάζια Πατρίδα, Θράκη, θαλάσσια πάρκα, παραβίαση συνόρων με εργαλειοποίηση μεταναστευτικού… Ούτε καν υπάρχει σκέψη για επιβολή κυρώσεων στον Τούρκο γιαλαντζί Σουλτάνο. Ένας ΟΗΕ, που μαζί με την Ουνέσκο, είναι κομπάρσοι απέναντι στην απάνθρωπη μεταχείριση των γυναικών σε ισλαμικά, σε ακραία ισλαμικά καθεστώτα όπως Αφγανιστάν, Πακιστάν.
Κι αν μετά τα γενικότερα, το οποίο ασφαλώς είναι κι άλλα, περάσουμε στα ειδικότερα που μας αφορούν ως Ελλάδα, βλέπουμε με θλίψη ότι έχουμε γίνει οι κουμπάροι σε όλη την λεκάνη της Μεσογείου. Μην μπορώντας με σοβαρή και στιβαρή εξωτερική πολιτική, να αντιμετωπίσουμε την στρατηγική και τις επιδιώξεις της Άγκυρας, με τελευταίο παράδειγμα τα όσα συμβαίνουν σε ευθεία γραμμή με τη Λιβύη του Χαφτάρ αλλά και της κυβέρνησης της Τρίπολης. Τσάμπα τα ταξίδια Γεραπετρίτη, εποχές μάλιστα που καιγόμαστε να βάλουμε μπροστά υποθαλάσσιες έρευνες για υδρογονάνθρακες. Είναι αλήθεια ότι έχουμε πολύ καιρό να ακούσουμε τι γίνεται με την Chevron και τα οικόπεδα κάτω από την Κρήτη. Κομπάρσοι χωρίς να ανοίξουμε το στόμα μας, έστω και με μία αντίδραση, με μιά γκρίνια βρε αδελφέ, έναντι του Γάλλου προέδρου που ζητά η Τουρκία να παίξει αναβαθμισμένο ρόλο στους οποίους σχεδιασμούς για παύση πυρός και ειρήνη στην Ουκρανία. Φουσκώνοντας ακόμα περισσότερο το ηγετικό εγώ του Ερντογάν στην περιοχή μας, που σαφέστατα παράγει δυσκολίες για την Ελλάδα.
Και στο εσωτερικό της χώρας μας; Μία διασπασμένη και καταρρέουσα αντιπολίτευση, θλιβεροί κομπάρσοι απέναντι σε μία κυβέρνηση η οποία πορεύεται μόνη της χωρίς να έχει ουσιαστική επιτήρηση, αντίλογο, προτάσεις, τα οποία μάλιστα επιζητά η ίδια η κυβέρνηση, στα πλαίσια μιας ευνομούμενης Δημοκρατίας. Αλλά κομπάρσοι και οι πολίτες, καθισμένοι στον καναπέ απέναντι σε όλα αυτά που παράγουν αρνητικά δημοσκοπικά πρόσημα για την κυβέρνηση. Και είναι πολλά μαζεμένα στο καλάθι της δυσαρέσκειας. Ακρίβεια στα ράφια , Κράτος Δικαίου, υγεία, παιδεία, Ενοίκια, πρόνοια, ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, συρρίκνωση δημογραφικού, πάταξη εγκληματικότητας εισαγόμενης και ντόπιας… Όλα αυτά, σε αναμονή της επιλογής του ρόλου των πολιτών μπροστά στις επόμενες κάλπες. Πρωταγωνιστές με αξιώσεις για μιά καλύτερη καθημεριμότητα ή κατ’ εξακολούθηση κομπάρσοι;
