Στο περιοδικό ΟΚ! φωτογραφήθηκε η κορυφαία, για πολλούς, ελληνίδα τραγωδός, Λυδία Κονιόρδου. Στην εξομολόγησή της στο δημοσιογράφο Μιχάλη Ροδόπουλο κατέθεσε την απογοήτευσή της από τη θητεία της ως υπουργός Πολιτισμού: «Είχα άγνοια κινδύνου, δεν ήξερα όλες τις τρικλοποδιές» τονίζει.
«Αν και δεν είχα δόλο ή πολιτικές βλέψεις, ήταν μεγάλος ο πόλεμος που υπέστην. Θα μπορούσαν να έχουν γίνει τέσσερις φορές περισσότερα πράγματα. Αλλά και αυτά που έγιναν –δύσκολα πράγματα, συγκρουσιακά, σε χρόνο ρεκόρ–, μαζί με μια πολύ ισχυρή ομάδα που είχα, ο κόσμος δεν τα ξέρει, έχουν θαφτεί. Νομίζω ότι μετά τη Μελίνα και τον Βενιζέλο ήμουν η μακροβιότερη υπουργός Πολιτισμού τότε. Έζησα δέκα ζωές και βγήκα πιο σοφή από αυτή την εμπειρία. Τώρα μπορώ να παίξω Σαίξπηρ πολύ καλά που δεν έχω παίξει ποτέ. Είδα πώς λειτουργεί η εξουσία».
Η Λυδία Κονιόρδου μίλησε και για τη συμμετοχή της στη «Γη της Ελιάς» του Αντρέα Γεωργίου: «Η παρουσία στην τηλεόραση δίνει μια οικειότητα. «Δεν είστε η απόμακρη, η δύσκολη» μου λένε, όπως με θεωρούσαν και πολλοί δημοσιογράφοι. Φέτος πάμε για πέμπτο χρόνο».
«Είναι δικό σου θέμα να φύγεις από την ομφαλοσκόπηση του εαυτού σου» παραδέχεται η Λυδία Κονιόρδου. «Ότι δεν είσαι το τέλειο ον που δημιουργήθηκε πάνω στον πλανήτη και να αντιληφθείς τα σημάδια που σου δίνει η φύση, το περιβάλλον και οι άνθρωποι γύρω σου για να βρεις τελικά ποιος είναι ο δρόμος που σου αρμόζει. Αλλά δεν τον βρίσκεις κοιτάζοντας τον εαυτό σου και το κινητό σου. Πιστεύω ότι τα πάντα κατοικούνται και στέλνουν σημάδια. Πολύς κόσμος το προσπερνά και δεν το καταλαβαίνει. Από πολύ μικρή ένιωθα ότι τα δέντρα τα κατοικεί μια οντότητα. Ήμουν ανιμίστρια χωρίς να το ξέρω».
Η πορτοκαλιά που κατοικείται
«Με την πορτοκαλιά της γιαγιάς συνέβη ένα θαύμα» περιγράφει η 71χρονη Λυδία Κονιόρδου στο ΟΚ!. Την είχαμε σε έναν τενεκέ και τη φέραμε να τη φυτέψουμε στην Κηφισιά. Μεγάλωσε, έγινε δέντρο και δεν έβγαζε ούτε λουλούδια ούτε καρπούς. Παρ’ όλα αυτά επειδή ήταν της γιαγιάς μου και την αγαπούσα πολύ, συνέχισα να φροντίζω το δέντρο πιο πολύ. Του έβαζα κοπριά, το πότιζα, του μιλούσα και, ω του θαύματος, την επόμενη χρονιά άνθισε και έβγαλε νεράντζια. Από τη χαρά μου συνέχισα να το περιποιούμαι. Και το δέντρο ημέρεψε από μόνο του. Έγινε πορτοκαλιά. Πώς να μη νιώσω ότι κατοικείται αυτή η πορτοκαλιά;
Η καταγγελία της Λυδίας Κονιόρδου για το Δάσος Συγγρού
«Η φύση είναι κοντά στο δάσος παρά στη θάλασσα. Εκεί νιώθω πιο καλά. Από χρόνια πηγαίναμε στο Δάσος Συγγρού, που είναι δάσος κι όχι άλσος, τονίζω. Είναι το τελευταίο περιαστικό δάσος σε μια κατοικημένη περιοχή. Υπάρχουν πολλά συμφέροντα που καραδοκούν προσπαθώντας να το εκμεταλλευτούν. Μάλιστα ένα κομμάτι του έχει αφιερωθεί στους νέους αγρότες για να μάθουν μεθόδους καλλιέργειας. Το κάτω μέρος είναι όλο αμπέλια και οπωροφόρα, όπου γίνονται σεμινάρια δενδροκομίας, μελισσοκομίας. Όλο θέλω να πάω και δεν προλαβαίνω. Υπάρχει και ένας Σύλλογος Φίλων Δάσους Συγγρού στον οποίο ανήκω, μια εθελοντική ομάδα με αφιοσιωμένα άτομα που πηγαίνουν εκεί βρέξει-χιονίσει. Έχουν φυτέψει 5.000 δέντρα που έχουν γίνει τρίμετρα και δεν ξεράθηκαν με το που έφυγαν οι κάμερες».
«Έχει μπει το πλαστικό μες στη διατροφική αλυσίδα»
«Ένα διάστημα της ζωής πρόσφερα τη βοήθειά μου στους Οικολόγους Πράσινους, αλλά μετά έφυγα γιατί τα πράγματα στράβωσαν και δεν ήθελα να είμαι μέρος αυτής της πολιτικής εκμετάλλευσης του χώρου της οικολογίας, που τον θεωρώ πάρα πολύ σημαντικό. Αυτά που ζούμε τώρα όπου το κόστος της οικολογικής καταστροφής είναι τεράστιο, τα έλεγα εγώ στις τηλεοράσεις από το ’11, όταν είχα κατέβει υποψήφια. «Μην πετάτε τα πλαστικά στη θάλασσα, θα τα φάτε στο πιάτο σας» έλεγα και έχει ήδη συμβεί. Τα τρώμε με τα ψάρια, στο νερό, στα φρούτα. Έχει μπει το πλαστικό μες στη διατροφική αλυσίδα. Καταστρέφουμε τον πλανήτη μας. Έχουμε περάσει ήδη την κόκκινη γραμμή και θα υφιστάμεθα τις επιπτώσεις που θα κλιμακώνονται γεωμετρικά χρόνο με τον χρόνο».
