Ο τρόπος με τον οποίο παρατίθενται αλλά και αναλύονται οι εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο και η συνεχιζόμενη ένταση με την Τουρκία, από Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και πολιτικά κόμματα, αποτελούν το πιο τρανταχτό δείγμα της συλλογικής μας τύφλωσης και παθογένειας, που δεν είναι άλλη από την αδυναμία εξαγωγής συμπερασμάτων που αποτελούν προϊόν αναλυτικής σκέψης.
Στην προκειμένη περίπτωση η ένταση με τους γείτονες μας αναγιγνώσκεται μονοδιάστατα υπό το πρίσμα ενός ανταγωνισμού δύο αιωνίων εχθρών που όταν φτάσει σε συνθήκες κρίσης,, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής , θα παρέμβουν ως άλλος από μηχανής θεός για να στηρίξουν βεβαίως, τα συμφέροντα του μοναδικού αξιόπιστου συμμάχου τους στην περιοχή, της Ελλάδος.
Η ανάλυση αυτή όμως εκτός από ελλιπής προδίδει και έναν ψευδό-πατριωτικό μικρομεγαλισμό που το μόνο που καταφέρνει είναι να μας οδηγεί από ήττες σε ήττες , αφού δεν μας επιτρέπει να δούμε την πολυπλοκότητα των εν εξελίξει γεωπολιτικών ανακατατάξεων.
Μέρος της πολυπλοκότητας των γεωπολιτικών ανακατατάξεων στην περιοχή, αποτελεί και ο Τούρκος Πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν που υπηρετεί εδώ και ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, με σταθερότητα και χωρίς εκπλήξεις, το γεωπολιτικό όραμα της Γαλάζιας Πατρίδας, το να έχει δηλαδή η Τουρκία πρωταγωνιστικό ρόλο και κομβική θέση σε όλη την ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου.
Η σταθερότητα στην τακτική της Άγκυρας, αποτελεί και ένα ακόμη στοιχείο που θα έπρεπε να είχε ληφθεί υπόψιν στην θέσπιση της εθνικής εξωτερικής πολιτικής της πατρίδας , τα τελευταία χρόνια. Η επίκληση στο διεθνές δίκαιο όπως και η εναπόθεση των ελπίδων μας στον παγκόσμιο, και ανισόρροπο πλέον παγκόσμιο σερίφη, τις ΗΠΑ, μόνο ηττοπάθεια και έλλειψη στρατηγικής στέλνει ως μηνύματα στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου.
Η χώρα μας πρέπει να καταστήσει σαφές σε εχθρούς και φίλους, ότι ο ρόλος της στο διεθνές στερέωμα δεν είναι ετερόφωτος ως δορυφόρος μεγάλων δυνάμεων ή ως επενδυτικός παράδεισος πολυεθνικών ( απαραίτητη η ανάπτυξη άλλα ως μοχλός πολιτικής πίεσης και όχι υποταγής) αλλά μια χώρα που ξέρει να διεκδικεί, να ορίζει τις τύχες της και κυρίως ότι η πίστη της στην ειρήνη και στην συνύπαρξη των λαών δεν είναι αδυναμία και δεν πραγματώνεται ούτε με το πιστόλι στο κρόταφο ούτε με μεταπράτες επενδυτικών προϊόντων, γιατί ακόμη και εκεί θα έχει να αντιμετωπίσει τον Τούρκο εργάτη της Volkswagen που θα προσφέρει πάντα το κάτι περισσότερο με τίμημα κάτι λιγότερο για αυτόν.