Ο εκλεγμένος Πρόεδρος Χριστοδουλίδης δεν έπεσε από τον ουρανό. Ναι, δεν ήταν προβεβλημένο κομματικό στέλεχος, αλλά από το 2014, είναι ένα πρόσωπο που βλέπουμε σχεδόν κάθε μέρα στην τηλεόρασή μας, διαβάζουμε δηλώσεις του σε όλα τα ΜΜΕ και είναι και υπερβολή να τον αντιμετωπίζουμε ως έναν ουρανοκατέβατο διπλωμάτη που ήταν στον καναπέ του και αποφάσισε να βγει Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Συνδέθηκε άπαξ και διά παντός με τη διακυβέρνηση Αναστασιάδη και όταν διαφάνηκε πως ενδιαφέρεται για την Προεδρία, οι γνωστοί ανθρωποφάγοι τον συνέδεσαν και με το ναυάγιο στο Κραν Μοντανά.
Κατόρθωσε, όμως, να πετύχει κάτι που δεν είχε μέχρι τη 12η Φεβρουαρίου επιτευχθεί: Να εκλεγεί χωρίς τη στήριξη των δύο μεγάλων κομμάτων και μάλιστα με άνευ προηγουμένου επιθέσεις από τα στελέχη τους. Να εκλεγεί με τη στήριξη των κομμάτων του κέντρου, που δοκίμασαν και απέτυχαν να εκλέξουν Πρόεδρο το 2018, καθώς βρίσκονται σε κρίση εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Κατόρθωσε να εκλεγεί στην Προεδρία της Δημοκρατίας γιατί κατάλαβε από νωρίς ότι το παιχνίδι άλλαξε, ότι ο κυπριακός λαός δεν ήθελε ούτε τον Αβέρωφ Νεοφύτου ούτε το ΑΚΕΛ, ότι η προεκλογική εκστρατεία δεν καθορίζεται πια από τα οργανωτικά των δύο μεγάλων κομμάτων, όταν δεκάδες χιλιάδες πολίτες αρνούνται πλέον να δώσουν συγκατάθεση στην κυριαρχία τους.
Πια, ο Νίκος Χριστοδουλίδης είναι Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το προεδρικό σύστημα του επιτρέπει να καθορίσει ένα πενταετές πλάνο και να το ακολουθήσει πιστά, για να μη δώσει και αφορμή στη Βουλή και στα κόμματα (συμπολιτευόμενα ή αντιπολιτευόμενα) να του βάζουν τρικλοποδιές. Δεν είναι κραταιός, δεν έχει την εντολή της πλειοψηφίας του συνόλου των Κυπρίων πολιτών (όχι των ψηφοφόρων), αλλά η δημοκρατία έτσι δουλεύει και ο Χριστοδουλίδης καλείται πλέον να κυβερνήσει. Να κυβερνήσει μια τουρκοκρατούμενη Κυπριακή Δημοκρατία, δίχως να εμπλακεί στο άγριο παιχνίδι για τη σωτηρία του ΔΗΣΥ, δίχως να ξαναπεί πως είναι συναγερμικός για να ικανοποιήσει μια μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων του.
Ο Νίκος Χριστοδουλίδης καλείται να βρει τον τρόπο να απαλλάξει το κράτος και τη δημοκρατία από το τέρας του ΔΗΣΑΚΕΛ, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσει να υλοποιήσει τη δέσμευσή του να είναι πρόεδρος όλων. Ένα τέρας που δεν αφορά την ύπαρξη των δύο κομμάτων, μην οδύρεστε, αλλά μια ολόκληρη φιλοσοφία που κληρονομεί δυστυχώς ο κάθε επόμενος Πρόεδρος. Μια φιλοσοφία που δημιουργεί συνθήκες μετριότητας και μεμψιμοιρίας είτε αυτές αφορούν τη στάση της κυπριακής κυβέρνησης στο εθνικό ζήτημα είτε την εσωτερική διακυβέρνηση, τη διαπλοκή, τη διαφθορά, την κομματοκρατία. Μια φιλοσοφία που μας κρατά σιδηροδέσμιους του συμβιβασμού και της ήττας, του πελατειακού κράτους, της εθνοαποδόμησης, του καιροσκοπισμού και του φιλοτομαρισμού.
Η νέα πενταετία είναι κρίσιμη για την επιβίωση της Κυπριακής Δημοκρατίας και ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης στέκεται πλέον ενώπιον των ευθυνών του. Συνομιλητές του δεν είναι ούτε τα εθνικόφρονα σωματεία ούτε η βάση του ΔΗΚΟ, της ΕΔΕΚ και της ΔΗΠΑ ούτε η ευρύτερη αριστερά, αλλά οι πολίτες της κουτσουρεμένης δημοκρατίας που θα ζήσει μόνο με τη θεσμοθέτηση πανελλήνιου δρόμου. Οφείλει να ξεσκονίσει τα μανίκια του από τα κομματικά βαρίδια, να απεμπολήσει άρον άρον τη συναγερμική του ταυτότητα και να ηγεμονεύσει μιας ριζοσπαστικής αλλαγής που θα κληροδοτήσει στους επόμενους. Να μη σκεφτεί ούτε δευτερόλεπτο αν θα διασπαστεί ή όχι ο ΔΗΣΥ, αν θα βρει τα πόδια του ή όχι το ΑΚΕΛ, αν θα ικανοποιήσει τους κομματικούς αρχηγούς και τους βαστάζους τους με τις πράξεις του. Να μη σκεφτεί ούτε στιγμή το 2028 και την επανεκλογή του και να δημιουργήσει επιτέλους συνθήκες αξιοπρέπειας, περηφάνειας και απελευθέρωσης. Τόσο από την τουρκική κατοχή όσο και από την εσώτερη μιζέρια μας.