Το ταξίδι στο Λονδίνο μου προέκυψε για άλλο λόγο, όμως η χρονική σύμπτωση ήταν τόσο καρμική, που δεν θα μπορούσα να την αγνοήσω: Ημέρα άφιξης στο Λονδίνο 3 Ιουλίου και ημέρα έναρξης του τουρνουά τένις στο Γουίμπλεντον, επίσης 3 Ιουλίου 2022.
Η πρώτη σκέψη που σου περνάει από το μυαλό είναι: Ή τώρα, ή ποτέ!
Η δεύτερη: Πόσο τρομακτική θα είναι η τιμή του εισιτηρίου; Θα με πάρουν για παλαβό φίλοι και συγγενείς;
Η καλή μου τύχη, όμως, τα έφερε έτσι ώστε να έχω δικούς μου ανθρώπους και φίλους στο Λονδίνο, που μπόρεσαν να συγκεντρώσουν περισσότερες πληροφορίες από τα λίγα σχετικά με το Queue (δηλαδή «Ουρά»...) που μου έφεραν προς στιγμήν απελπισία, όταν μπήκα στο επίσημο σάιτ της διοργάνωσης να ψάξω για εισιτήρια. Γιατί εκεί διάβασα:
«Κάθε μέρα σχηματίζεται μια μεγάλη ουρά για να αγοράσετε είτε ένα από τα περιορισμένα διαθέσιμα εισιτήρια στα Show Court είτε ένα εισιτήριο για τα Ground Courts. Τα εισιτήρια πωλούνται με τις καλύτερες διαθέσιμες τιμές, ένα ανά άτομο στην ουρά και δεν μεταβιβάζονται.
Η ουρά ξεκινά συχνά το προηγούμενο απόγευμα και αυξάνεται πολύ νωρίς το πρωί.
Λάβετε υπόψη ότι έχουμε ένα όριο χωρητικότητας και μόλις επιτευχθεί αυτό, η είσοδος μπορεί να είναι δυνατή μόνο καθώς οι προηγούμενοι φίλαθλοι θα εγκαταλείπουν τα Grounds μέσα στην ημέρα.»
Ο λογικός συνειρμός είναι ότι, αν οι Λονδρέζοι στήνονται στην ουρά από την προηγούμενη ημέρα για ένα εισιτήριο, τότε οι δικές μου πιθανότητες είναι ανύπαρκτες. Ακόμα χειρότερα: Τα αντίσκηνα, όπως αυτό στην πρώτη φωτογραφία, δεν είναι ενός εκκεντρικού. Είναι η λύση που επιλέουν εκατοντάδες φανατικοί του τένις, που πηγαίνουν και διανυκτερεύουν στην ειδική ουρά για κατασκηνωτές, εξασφαλίζοντας έτσι ότι θα είναι πρώτοι στην ουρά την επόμενη ημέρα.
Κι όμως, αποδείχθηκε ότι υπήρχε ελπίδα ακόμα και για ένα ταξιδιώτη της τελευταίας ώρας σαν εμένα...
Όταν πάτησα το πόδι μου στο Λονδίνο, οι «συμπολεμιστές» μου στο Γουίμπλεντον με περίμεναν με πλατιά χαμόγελα και έχοντας κάνει «ρεπορτάζ».
Επέμεναν από την πρώτη στιγμή, ότι έχουμε ελπίδες να μπούμε μέσα, αν βρούμε το κουράγιο να ξυπνήσουμε αχάραγα μία από τις ημέρες της πρώτης εβδομάδας, πριν αρχίσουν οι κρισιμότερες μονομαχίες του τουρνουά.
Τετάρτη 5 Ιουλίου, ώρα 5:30 μπήκε ξυπνητήρι - ώρα 6:00 το πρωί αναχώρηση από Λονδίνο για Γουίμπλεντον.
Απίστευτη ηλιοφάνεια από τα χαράματα, αφού ο ήλιος ανατέλει πολύ νωρίς στην Βρετανία αυτή την εποχή. Κίνηση μηδενική στο δρόμο.
Ώρα άφιξης στο Γουίμπλεντον 7:00 παρά και βήμα ταχύ, φορτωμένοι με τρία ελαφριά σκαμνάκια (αγορασμένα προς 8 λίρες έκαστο από το amazon), καφετιέρα και άγχος...
Η «ουρά» είναι τελικά κάτι σχετικό στη ζωή.
Στην Ελλάδα, συνήθως συνοδεύεται από μία πολύ αρνητική αύρα. Περιμένεις ορθοστασία, ταλαιπωρία, σπρώξιμο, τσακωμούς και μαλλιοτραβήγματα, με τελικό προορισμό το γκισέ ενός κακοδιάθετου υπαλλήλου, όπου συχνά τα πάντα καταλήγουν σε ένα διαγωνισμό αγένειας.
Στο Γουίμπλεντον δεν είναι έτσι. Όταν οι Βρετανοί μιλάνε για «παράδοση» το εννοούν.
H oυρά είναι σαν σπορ: Διαγωνίζεσαι σε υπομονή και επιμονή, αλλά με ευγένεια και με τους διοργανωτές να έχουν φροντίσει πολύ επιμελώς για το αυτονόητο. Δηλαδή, να μην μπορείς να προσπεράσεις κανέναν και να μη μπορεί να σε προσπεράσει κανένας. Γιατί πάνω στο μοβ απόκομμα με την ένδειξη Queue (βλέπε παραπάνω) υπάρχει ένας αριθμός. Και στην πύλη του τουρνουά ήλεγχαν για να τσεκάρουν ότι το απόκομμα που κρατάς είναι το αμέσως επόμενο από αυτό του προηγούμενου φιλάθλου. Αν είχες προσπεράσει άλλους, απλώς σε έστελναν πίσω στη σειρά σου για να περιμένεις.
Κάπως έτσι, έπειτα από πέντε ώρες στην ουρά πάνω στο γρασίδι, όπου γνωρίσαμε Αμερικανούς συνταξιούχους και φοιτητές που ταξίδεψαν ειδικά για το Γουίμπλεντον, είδαμε οικογένειες με μωρά σε καρότσια, μετρήσαμε πάνω από 100 σκηνές στην πρώτη γραμμή της αναμονής και παρατηρήσαμε Λονδρέζους να κάνουν ηλιοθεραπεία σε μία από τις σπάνιες ημέρες τέλειας ηλιοφάνειας, τελικά λάβαμε την πολυπόθητη οδηγία: Προχωρήστε στην είσοδο του τουρνουά!
Όχι, δεν υπήρχε γκισέ. Όχι δεν έσπρωχνες και δεν σε έσπρωχναν.
Σε μία άψοχη διαδικασία, έφτανες στην είσοδο με το κινητό ανοιχτό και μία εφαρμογή πληρωμής μέσω της κάρτας σου. Αυτό ήταν αρκετό για να σου κόψουν το εισιτήριο μέσα σε τρία δευτερόλεπτα - τόσο πρόλαβα να μετρήσω - κι έτσι η ουρά έτρεχε ασταμάτητα.
Ποιός είπε ότι το τένις είναι για πλούσιους; Πλήρωσα 27 λίρες, δηλαδή 31,50 ευρώ για το εισιτήριο και άλλες 10 λίρες για τον ”προαστιακό” (district line), επειδή το Γουίμπλεντον είναι προάστιο στο ευρύτερο Λονδίνο και δεν φτάνει ως εκεί η γραμμή του μετρό (Underground).
Μπαίνοντας καταλάβαμε ότι λειτουργεί το σύστημα έτσι ώστε να μπαίνει ένας επιπλέον φίλαθλος για κάθε ένα που αποχωρεί αργότερα μέσα στην ημέρα από το Wimbledon Park.
Δεν έχω να σας πω πολλά για την εμπειρία εντός του τουρνουά. Είναι απλώς ο παράδεισος για όσους αγαπάμε το τένις.
Μπαίνεις και βγαίνεις ασταμάτητα σε ένα από τα 20 γήπεδα, που είναι καταπράσινα στρωμένα με γρασίδι.
Τα περισσότερα είναι «μικρά» γήπεδα, όπου δίνονται οι προκριματικοί αγώνες τις πρώτες ημέρες. Εκεί σε χωρίζει μόνο ένας χαμηλός φράχτης από τους παίκτες και τους διαιτητές. Σχεδόν τους αγγίζεις. Μετακινείσαι ελεύθερα από το ένα γήπεδο στο άλλο μέσα σε δευτερόλεπτα ή λεπτά. Υπάρχουν λίγο μεγαλύτερα γήπεδα, όπου περίμενα για λίγο στην ουρά για να μπω, ώστε να καταλαμβάνουν κάθε τόσο οι όρθοι τις θέσεις που ελευθέρωναν όσοι ήθελαν να μετακινηθούν σε άλλο αγώνα. Την ημέρα που βρέθηκα εκεί έπαιζαν ταυτόχρονα σε όλα τα γήπεδα, σχεδόν ασταμάτητα.
Για όσους δεν ήθελαν να σταθούν όρθιοι, υπάρχει ένας καταπράσινος λόφος με γρασίδι - με την χαρακτηριστική ονομασία «The Hill» - ακριβώς δίπλα στο κεντρικό γήπεδο-«ναό» του Γουίμπλεντον. Εκεί υπάρχει μία γιγαντο-οθόνη όπου παρακολουθούσαν αγώνες από το πρωί ως το βράδυ χιλιάδες άνθρωποι, εκ των οποίων πολλές οικογένειες με μικρά παιδιά, που δεν ήθελαν την ορθοστασία δίπλα στα μικρά γήπεδα ή την αναμονή στα κεντρικά.
Παντού γρασίδι και καθαριότητα, φθηνό αλλά και ακριβότερο φαγητό σε εστιατόρια με θέα στα γήπεδα από ψηλά, ποτά σε σταντ με βρετανικό τζιν και κοκτέιλ, καταστήματα με κάπως ακριβά ομολογουμενως, ή και πολύ ακριβά επώνυμα ρούχα και αξεσουάρ τένις, αλλά και τυχερές συναντήσεις με τους πρωταθλητές... Κάπως έτσι γνώρισα και χαιρέτισα την Καρολίνα Μούχοβα από την Τσεχία, φιναλίστ στον τελικό του Ρολάν Γκαρός(!) μερικές εβδομάδες νωρίτερα. Αλλά και τόσο προσγειωμένη και ευγενής, έχω να δηλώσω...
Εχω και απάντηση στην τελευταία απορία που ίσως έχω κρατήσει για το τέλος: Ναι, ακόμα κι έτσι, με αυτά τα ελάχιστα χρήματα, μπορείς να φτάσεις στο περίφημο κεντρικό court, όπου έπαιζε το βράδυ της 5ης Ιουλίου ο Στέφανος Τσιτσιπάς με αντίπαλο τον Άντι Μάρεϊ.
Χρειαζόταν λίγο περισσότερη υπομονή όμως. Μία δεύτερη ουρά για ένα τρίωρο, με στόχο το γκισέ των resale tickets. Κόστος: 16 λίρες επιπλέον για μία αριθμημένη θέση μέσα στο γήπεδο με χωρητικότητα 14.979 θεατών.
Μέσω των resale tickets, οι ευφυείς διοργανωτές διαθέτουν εισιτήρια που έχουν προ-αγοράσει συνήθως πλούσιοι φίλαθλοι ή χορηγοί, οι οποίοι δεν προσέρχονται σε όλα τα ματς. Έτσι δύο ώρες αργότερα αρχίζει η διάθεση αυτών των εισιτηρίων και, αν είσαι τρομερά τυχερός, μπορεί να πληρώσεις λιγότερο από 20 ευρώ για να βρεθείς ακόμα και στην πρώτη σειρά...στη θέση που ίσως έχει προ-αγοράσει ο Ντέιβιντ Μπέκαμ ή ο Έλτον Τζον.
Αυτό είναι το όνειρο που κράτησα για την επόμενη φορά. Για να μπορώ να ελπίζω και σε κάτι ακόμα καλύτερο!
