Έρευνα επιστημόνων του Πανεπιστημίου του Γουαϊόμινγκ πάνω στο πως οι αρκούδες του νερού (tardigrades) μπορούν και επιβιώνουν υπό ακραίες συνθήκες οδήγησε σε μια σημαντική εξέλιξη η οποία θα μπορούσε να καταστήσει σωτήριες θεραπείες διαθέσιμες σε ανθρώπους σε περιπτώσεις που δεν υπάρχει δυνατότητα κατάψυξης.
Ο Τόμας Μπούθμπι, επίκουρος καθηγητής Μοριακής Βιολογίας, και συνάδελφοί του έχουν δείξει πως φυσικές και τεχνητές εκδόσεις πρωτεϊνών των αρκούδων του νερού μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη σταθεροποίηση ενός σημαντικού φαρμάκου που χρησιμοποιείται σε ανθρώπους με αιμοφιλία και άλλες παθήσεις χωρίς να υπάρχει ανάγκη για κατάψυξη- ακόμα και εν μέσω υψηλών θερμοκρασιών και άλλων δύσκολων συνθηκών. Τα ευρήματα παρουσιάστηκαν στο Scientific Reports.
Το φάρμακο αυτό (human blood clotting Factor VIII) χρησιμοποιείται κατά γενετικών ασθενειών και περιστατικών υψηλής αιμορραγίας. Αν και είναι αποτελεσματικό, έχει το μειονέκτημα πως είναι πολύ ασταθές: Αν δεν βρίσκεται σε ένα πολύ συγκεκριμένο εύρος θερμοκρασιών, διασπάται.
«Σε υποανάπτυκτες περιοχές, κατά τη διάρκεια φυσικών καταστροφών, σε διαστημικές πτήσεις ή στο πεδίο της μάχης, η πρόσβαση σε ψυγεία και καταψύκτες, καθώς και σε ηλεκτρισμό για τη λειτουργία αυτών των υποδομών, μπορεί να είναι περιορισμένα. Αυτό συχνά σημαίνει ότι οι άνθρωποι που χρειάζονται πρόσβαση στο Factor VIII δεν την έχουν» λέει ο Μπούθμπι. «Η δουλειά μας παρέχει “proof of principle” πως μπορούμε να σταθεροποιήσουμε το Factor VIII και πιθανότατα πολλά άλλα φάρμακα, σε σταθερή ξηρή κατάσταση σε ένα δωμάτιο ή ακόμα και σε αυξημένες θερμοκρασίες χρησιμοποιώντας πρωτεΐνες από tardigrades- και ως εκ τούτου παρέχοντας κρίσιμα φάρμακα που σώζουν ζωές σε όλους, οπουδήποτε».
Οι αρκούδες του νερού, μήκους μόλις μισού χιλιοστού, μπορούν να επιζήσουν ακόμα και μετά από πλήρη αφυδάτωση, από ψύξη που φτάνει λίγο πάνω από το απόλυτο μηδέν, πολύ υψηλές θερμοκρασίες, ακτινοβολία πολύ ισχυρότερη από αυτήν που θα άντεχε ένας άνθρωπος- είναι σε θέση να αντέξουν ακόμα και στο κενό του Διαστήματος. Εν μέρει αυτό οφείλεται στην παραγωγή ενός σακχάρου, της τρεχαλόζης, και μιας πρωτεΐνης, της CAHS D.
Σύμφωνα με το επιστημονικό άρθρο, ο Μπούθμπι και οι συνάδελφοί του «πείραξαν» τις βιοφυσικές ιδιότητες της τρεχαλόζης και του CAHS D για να σταθεροποιήσουν το Factor VIII, σημειώνοντας πως το CAHS D είναι το πλέον κατάλληλο για τη θεραπεία.
Η σταθεροποίηση αυτή επιτρέπει τη διατήρηση του Factor VIII υπό «λιτές» συνθήκες χωρίς κατάψυξη, και οι επιστήμονες θεωρούν πως το ίδιο μπορεί να γίνει και με άλλα φάρμακα που περιέχουν στοιχεία ή προέρχονται από ζωντανούς οργανισμούς.