Δεν καλοξέρω τι νόημα έχουν τα Χριστούγεννα σ’ έναν κόσμο που θητεύει στην καταναλωτική νάρκωση. Χαρά μεγάλη παντί τω λαώ πάντως, ο οποίος συνωστίζεται στα πολυκαταστήματα, όπου λατρεύεται ο Μαμωνάς.
Δεν ξέρω καν τι νόημα έχουν τα Χριστούγεννα για τους, τακτοποιημένους επίσης, «χριστιανούς», οι οποίοι ασκούν μιαν επετειακή ελεημοσύνη ετούτες τις ημέρες.
Τα Χριστούγεννα είναι η νίκη και ταυτόχρονα η ήττα του Χριστιανισμού. Νίκη γιατί μπόλιασαν τον κόσμο με το Ευαγγέλιο της Αγάπης κι ήττα γιατί το Ευαγγέλιο της Αγάπης νοθεύτηκε σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι περισσότεροι Χριστιανοί να πιστεύουν ότι μπορούν να γίνουν τα πάντα καινά, χωρίς να τρωθούν οι μηχανισμοί που σπέρνουν την ανισότητα και τον θάνατο, ήγουν χωρίς να χάσουν τη βολή τους. Ακόμη χειρότερα: η θρησκειοποίηση του εκκλησιαστικού γεγονότος έγινε το άλλοθι πολλών εγκλημάτων, τα οποία μάλιστα έγιναν στο όνομα του Χριστού! Ακόμη και σήμερα βλέπουμε να συναγελάζονται με τον Καίσαρα, όσοι κανονικά θα έπρεπε να είναι απέναντί του.
Της Δικαιοσύνης ο ήλιος γεννάται. Σε ώτα μη ακουόντων το άγγελμα.
Στην κυρίαρχη κιβδηλία, που υποκαθιστά τον «χριστιανισμό», έχουμε έτοιμες απαντήσεις για τα έσχατα, αλλά τίποτε για τα τρέχοντα. Ο Μέγας Βασίλειος μας έδειξε τον δρόμο: «τὸ πρῶτον τῶν Χριστιανῶν ζηλώσωμεν σύνταγμα· ὅπως ἦν αὐτοῖς ἅπαντα κοινὰ, ὁ βίος, ἡ ψυχὴ, ἡ συμφωνία, ἡ τράπεζα κοινὴ, ἀδιαίρετος ἀδελφότης, ἀγάπη ἀνυπόκριτος…».
Εμείς, απ’ ό,τι φαίνεται, διακριθήκαμε στην υποκρισία. Γι’ αυτό μπορούμε κι «εορτάζουμε» την ώρα που τα 2/3 της ανθρωπότητας υποσιτίζονται!
Μήπως όμως η δική μας πνευματική ένδεια είναι σοβαρότερη από την υλική ένδεια του τρίτου κόσμου; Γιατί, τι νόημα έχει ένας χριστιανισμός που δεν μαρτυρεί για την πίστη του;
Σε πείσμα όμως της δικής μας ανημπόριας να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε ανυπόκριτα, Χριστός γεννάται.
Με τη γέννησή του ο Θεός φιλάνθρωπα εισέρχεται στην ιστορία και την κόβει στα δύο. Σκάνδαλο ες αεί για τους Ιουδαίους, μωρία ες αεί για τους Εθνικούς. Όσοι όμως πιστεύουμε σε Αυτόν δεν μπορούμε να σιωπούμε όταν γύρω μας υπάρχουν ενδεείς, καταπιεσμένοι και αποκλεισμένοι. «Οὐκ ἔστιν ἄλλως σωθῆναι εἰ μὴ διὰ τοῦ πλησίον». Έχουμε καθήκον να εργαστούμε με παρρησία κι αφοφασιστικότητα για μια, πνευματικά και υλικά, δίκαιη κοινωνία. Δηλαδή για τη σωτηρία, όχι κλασμάτων, αλλά του κόσμου ολόκληρου.
Το αντέχουμε;
Από το βιβλίο, Σας τα ’παν άλλοι; (ολίγα τινά για τα χωρίς Χριστό Χριστούγεννα)