Still Corners: Ενας δίσκος για ό,τι υπάρχει πέρα από αυτά που βλέπουμε και αντιλαμβανόμαστε

Συνέντευξη με τον Greg Hughes και την Tessa Murray.
.
.
.

Oι Still Corners απαρτίζονται από τον Αμερικανό συνθέτη, παραγωγό και εκτελεστή όλων σχεδόν των οργάνων Greg Hughes και την Αγγλίδα ερμηνεύτρια και κιμπορντίστρια Tessa Murray. Έδρα τους είναι το Λονδίνο όπου συναντήθηκαν συμπτωματικά το ’07 και από το ’11 έχουν κυκλοφορήσει πέντε albums.

Το ύφος τους είναι αυτό που χαρακτηρίζεται διεθνώς ως dream pop αλλά άλλαξε αρκετά στον τελευταίο δίσκο τους, το θαυμάσιο και βέβαια λίαν ατμοσφαιρικό «The Last Exit» που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό και αναμφίβολα είναι ό,τι πιο ώριμο έχουν κάνει μέχρι τώρα.

Πριν από όλα είναι αληθινά πολύ ενδιαφέρον ότι από την σύμπραξη ενός Αμερικανού και μίας Βρετανίδας προέκυψε ένας ήχος που δε είναι ούτε διακριτά αμερικανικός ούτε αγγλικός αλλά υπό μιαν έννοια κάπου ανάμεσα και συνδυάζοντας στοιχεία αμφοτέρων. Υπάρχει κάποιο μυστικό, ένα είδος φόρμουλας ως προς το πως το καταφέρατε αυτό ή απλά συνέβη;

Προσπαθούμε να μη σκεφτόμαστε το πως προκύπτει και απλά το αφήνουμε να συμβεί. Είναι εύκολο να αφήσεις το μυαλό σου να μπει εμπόδιο στην διαδικασία αλλά στην πραγματικότητα τα τραγούδια γράφονται μόνα τους.

Δεν είναι υποχρεωτικό να είναι τέλεια, τα απρόοπτα μάλιστα είναι χαριτωμένα. Το βλέπουμε σαν να είναι...ψάρεμα, η λίμνη είναι μια πολύ μεγάλη δεξαμενή ιδεών, παίρνεις το καλάμι σου και προσπαθείς να πιάσεις κάτι.

Χαλαρώνεις και δεν σκέφτεσαι κάτι συγκεκριμένο, ιδέες περνάνε από το μυαλό σου και ίσως πιάσεις ένα «ψάρι». Αν όχι επιστρέφεις την επόμενη ημέρα και προσπαθείς ξανά.

Υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο νόημα στο όνομα Still Corners ή απλά σας άρεσε το πως ακούγονται μαζί αυτές οι δύο λέξεις;

Είναι δύο λέξεις με τις οποίες νιώθαμε να μας συνδέει κάτι. Πώς σου φαίνονται οι λέξεις cedar door (πόρτα από ξύλο κέδρου); Μας άρεσαν και αυτές επίσης αλλά όχι για όνομα συγκροτήματος. Για εμάς το όνομα μας θυμίζει την ακινησία του ύπνου ή όταν βγαίνεις από την μάχη όπου είναι δροσερά και στεγνά. Οι ακίνητες γωνίες του μυαλού...

Yπάρχει μια συγκεκριμένη μέθοδος με την οποία γράφετε τα τραγούδια σας, ξεκινάτε με τους στίχους, την μουσική ή απλά ακολουθείτε την έμπνευση σας όπως προκύπτει κάθε φορά;

Κάποιες φορές η Tessa αρχίζει να τραγουδάει καθώς παίζει κάποιες συγχορδίες στο πιάνο και άλλες ο Greg αρχίζει να παίζει κάτι στην κιθάρα και η Tessa επίσης τραγουδάει πάνω σε αυτό. Με αυτό τον τρόπο συνήθως ξεκινάμε να γράφουμε ένα τραγούδι.

Δεν μπήκατε ποτέ στον πειρασμό να χρησιμοποιήσετε επιπλέον μουσικούς στο στούντιο κάνοντας έτσι την ηχογράφηση ευκολότερη και πιο γρήγορη αντί να παίζει τα πάντα ο Greg;

Φυσικά και το έχουμε κάνει, κυρίως ντράμερ. Οταν ξεκινήσαμε απλά γράφαμε τραγούδια χωρίς να έχουμε έναν συγκεκριμένο στόχο κατά νου. Η διαδικασία με την οποία ηχογραφούμε προέκυψε με φυσιολογικό τρόπο από αυτό.

Ο τίτλος «The Last Exit» πρέπει να εκληφθεί με την κυριολεκτική ή την μεταφορική έννοια;

Αυτό επαφίεται στον ακροατή, δεν είμαστε καν οι ίδιοι σίγουροι, προήλθε από την «λίμνη» που προαναφέραμε!

Είναι ένας δίσκος που έχει πολύ περισσότερο να κάνει με την αίσθηση του ανοιχτού χώρου και όχι απλά ενός ανοιχτού δρόμου, έτσι δεν είναι;

Ναι, αυτό είναι αλήθεια.

Τελικά, είτε ανοιχτοί ορίζοντες είτε ανοιχτός δρόμος, στην πραγματικότητα είναι η αίσθηση της ελευθερίας;

Γράψαμε όλα αυτά τα τραγούδια στην έρημο. Είχαμε αυτό που λέγεται «πυρετός της ερήμου» και δεν είναι ιατρικός όρος.

Είναι η επιθυμία να αφήσεις την πόλη και να πας στην έρημο όπου υπάρχει αυτή η κενότητα και τα πράγματα είναι πιο απλά, η επιθυμία για απομόνωση. Στην έρημο Μοτζάβε δεν υπάρχει τίποτα, ούτε καν τα τηλέφωνα έχουν σήμα και είσαι μόνος/η με τον εαυτό σου.

Το τοπίο ήταν σα να μας έλεγε ότι υπάρχει κάτι περισσότερο και πιο πέρα από ό,τι βλέπουμε και αισθανόμαστε, με κάποιο τρόπο σε ταρακουνούσε ώστε να βγεις από τον συνηθισμένο τρόπο σκέψης και αντίληψης.

Θέλαμε να γράψουμε ένα album που να συλλαμβάνει όλα αυτά τα συναισθήματα αλλά ταυτόχρονα και να σε βυθίζει σε αυτόν τον παράξενο κόσμο που δημιουργούσαμε και ήταν γεμάτος από φαντάσματα, μισοεγκατελελειμμένα βενζινάδικα και αλλόκοτους ήχους τη νύχτα.

Ηχογραφήσαμε πολλούς φυσικούς ήχους όταν ήμασταν εκεί, καταιγίδες, τριζόνια και κογιότε.

Θέλαμε όταν το ακούς να βιώνεις πραγματικά την εμπειρία του να βρίσκεσαι εκεί.

Ετσι είναι μεν ένας δίσκος για την ελευθερία των ανοιχτών οριζόντων αλλά επίσης και για ό,τι υπάρχει πέρα από τις αισθήσεις και την αντίληψη μας.

Επηρέασε ή έστω είχε επίδραση στον δίσκο η πανδημία και ακόμα περισσότερο η υποχρεωτική εξαιτίας της καραντίνα;

Ήμασταν στα μισά περίπου της ηχογράφησης όταν ξέσπασε η πανδημία και ακυρώσαμε τα πάντα, φυσικά και τις επόμενες περιοδείες μας.

Ηταν κάτι που μας αναστάτωσε πολύ, στην καθημερινότητα μας αλλά και από σωματικής πλευράς ήταν εξαντλητικό. Ηταν όμως και η αφορμή για κάποια επιπλέον τραγούδια όπως τα «Crying» και «Till We Meet Again» και έτσι τα συμπεριλάβαμε και αυτά στον δίσκο.

Ηταν επίσης καθόλου πηγή έμπνευσης ή επέδρασαν καθόλου στο γράψιμο των τραγουδιών τα όσα συνέβησαν στην Αμερική πριν αλλά και μετά τις εκλογές, η εισβολή στο Καπιτώλιο και όλα τα υπόλοιπα; Οπως και αν έχει, τι έχετε να πείτε για την εποχή Τραμπ και είστε ικανοποιημένοι που τελείωσε;

Οχι, ο δίσκος δεν επηρεάστηκε καθόλου από όλα αυτά. Δεν είναι πλέον πρόεδρος αλλά δεν είμαστε σίγουροι ότι τελειώσαμε μαζί του, τα αποτελέσματα των εκλογών δυστυχώς δείχνουν ότι υπάρχουν πολλοί/ές που υποστηρίζουν τον ίδιο και ό,τι πίστευε και εκπροσωπούσε.

Είναι ένας δίσκος που προσπαθεί να είναι παραμυθία της μοναξιάς των ανθρώπων στην εποχή μας και ακόμα περισσότερο στον τελευταίο ένα χρόνο με την πανδημία, να τους φέρει λίγο πιο κοντά τον ένα στον άλλο ή και τα δύο;

Οταν γράφαμε τα τραγούδια στην έρημο Μοτζάβε είχαμε μιαν ιδέα, ότι καθένα τους πρέπει να είναι σαν μια ιστορία όπου βγαίνεις από τον δρόμο και έχεις μια παράξενη εμπειρία, ίσως σε ένα ερειπωμένο ξενοδοχείο στην άκρη του κόσμου ή κάτι ανάλογο.

Ο δίσκος προσφέρει μια διαφυγή από την πραγματικότητα αλλά επίσης προκαλεί συναισθήματα που σχετίζονται με το ανθρώπους και τις ζωές τους στη συγκεκριμένη συγκυρία. Επίσης πιστεύουμε ότι είναι ένα αληθινά όμορφο ακρόαμα!

.
.
.

Πόσο εύκολο είναι να μεταφέρετε τον πλούσιο ήχο των δίσκων σας και ίσως ακόμα περισσότερο του τελευταίου από το περιβάλλον του στούντιο στη σκηνή για τις ζωντανές εμφανίσεις σας;

Το διακύβευμα στις συναυλίες είναι εντελώς διαφορετικό. Η ενέργεια μιας συναυλίας είναι πολύ διαφορετική. μας αρέσει οι ζωντανές εμφανίσεις μας να έχουν έντονο το rock στοιχείο και μάλιστα σε σχεδόν...επικό βαθμό.

Το τελευταίο που θέλουμε να κάνουμε είναι να αναπαραγάγομε τον δίσκο στη συνθήκη του live.

Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να υπάρχει όσο το δυνατόν περισσότερη ενέργεια και το επιτυγχάνουμε παίζοντας τα τραγούδια σε πιο γρήγορο τέμπο, αλλάζοντας τις ενορχηστρώσεις κ.λπ.

Η μουσική σας αποκαλείται γενικά dream pop. Θέλετε αυτό να σημαίνει ότι κάπως μεταφέρετε την ουσία των ονείρων στην ζωή ή ότι κάνει την πραγματική ζωή να μοιάζει, τουλάχιστον για λίγο, σαν όνειρο;

Οταν γράφαμε τα τραγούδια στην έρημο δεν αισθανόμαστε ότι ο όρος dream pop μπορούσε να αποδώσει ακριβώς το τι ήταν.

Το desert noir (νουάρ της ερήμου) μας φάνηκε πολύ πιο κατάλληλο και έτσι χρησιμοποιήσαμε αυτόν τον όρο για να τα περιγράψουμε. Θέλαμε τα τραγούδια να συνδέονται με κάτι ξεχωριστό στο μυαλό του/της ακροατή/ιας όπως ακριβώς η έρημος μας συνέδεσε με την ιδέα ότι υπάρχει κάτι πέρα από ό,τι βλέπουμε και αντιλαμβανόμαστε.

Αυτό δεν είναι μια ονειρική ιδέα ή ψευδαίσθηση αλλά απόλυτα αληθινό. Ετσι όταν τα ακούς σε «μεταφέρουν» κάπου αλλού αλλά ελπίζουμε ότι επίσης παραμένουν στο μυαλό σου για να σου θυμίσουν ότι ευτυχώς υπάρχουν ακόμα ανεξερεύνητες και αχαρτογράφητες περιοχές.

Οχι μόνο στον εξωτερικό αλλά και στον εσωτερικό κόσμο και τα τραγούδια των Still Corners εξερευνούν με περισσή ευαισθησία και πάρα πολλή καλαισθησία κάποιες από αυτές...

Ακούστε όλο τον δίσκο

Δημοφιλή