Η είδηση πως η Δέσποινα Βανδή μεταφέρθηκε με περιπολικό στο ξενοδοχείο της αφού έμεινε από λάστιχο στο αυτοκίνητό της θα μπορούσε να θεωρηθεί μια ασήμαντη λεπτομέρεια της καθημερινότητας.
Κανένα πρόβλημα, καμία τραγωδία. Κι όμως, η εικόνα αυτή ξύπνησε μνήμες από την υπόθεση της Κυριακής Γρίβα, της 28χρονης που δολοφονήθηκε λίγα μέτρα έξω από αστυνομικό τμήμα αφού ζήτησε συνοδεία για να επιστρέψει στο σπίτι της.
Η Γρίβα άκουσε τη φράση «το περιπολικό δεν είναι ταξί» – μια φράση που σήμερα μοιάζει να αποκτά ειρωνική διάσταση. Το περιπολικό για εκείνη δεν στάθηκε μέσο ασφάλειας. Για τη Βανδή, ένα περιπολικό μετατράπηκε σε άμεσο μέσο βοήθειας.
Η σύγκριση δεν αφορά προσωπικές ευθύνες. Αφορά το σύστημα, τη λειτουργία του κράτους, την ουσία της προστασίας των πολιτών. Όταν η φροντίδα και η ασφάλεια είναι επιλεκτικές, η κοινωνία δεν μπορεί να μιλά για ισότητα ή δικαιοσύνη. Κάθε φορά που μια γυναίκα σε κίνδυνο παραμένει αβοήθητη, η ειρωνεία γίνεται σκληρή πραγματικότητα: η προστασία δεν είναι δικαίωμα, είναι προνόμιο.
Η υπόθεση αυτή αναδεικνύει μια χώρα δύο ταχυτήτων: μία για τους ορατούς, τους διάσημους, εκείνους που αναγνωρίζονται, και μία για τους ανώνυμους, τους αόρατους, που παραμένουν στατιστικές ή τίτλους στα δελτία συμβάντων. Η κοινωνία δικαιούται να εξεγείρεται όχι για την Βανδή, αλλά για την Κυριακή Γρίβα.
Η ισότητα απέναντι στον νόμο και η προστασία της ανθρώπινης ζωής δεν χρειάζονται hashtags ή τηλεοπτικές δηλώσεις. Χρειάζονται συνέπεια και αξιοπιστία. Κάθε φορά που θα ηχεί σειρήνα, δεν θα ξέρουμε αν σημαίνει βοήθεια ή επίδειξη. Μέχρι να δούμε συνέπεια, κάθε περιπολικό που σταματά δεν θα αποτελεί απλώς ένα όχημα. Θα είναι καθρέφτης της κοινωνίας μας — και της αξίας που δίνουμε στη ζωή του κάθε πολίτη.
