Όταν οι πολίτες ενός κράτους ταλαιπωρούνται από τις ανύπαρκτες ή τις λανθασμένες κυβερνητικές πρακτικές, είναι λογικό οι ελπίδες να στρέφονται σε μία αλλαγή η οποία μπορεί να στρώσει τα πράγματα. Με τη μόνη διαφορά ότι όλο αυτό τον τελευταίο καιρό, η Ελλάδα βρίσκεται στα χέρια ενός Πρωθυπουργού ο οποίος μαζί με το σύμμικτο κόμμα που διοικεί και μαζί με μια κυβέρνηση που σε καμία περίπτωση δεν εκφράζει ένα επιτελικό κράτος, έχει υποστεί δημοσκοπική υποχώρηση και χωρίς να έχει απέναντί του μια Αξιωματική Αντιπολίτευση η οποία να προσφέρει γόνιμες και ουσιαστικές παρεμβάσεις. Προσφέρει όμως άφθονο θέαμα με τα όσα συμβαίνουν στα σωθικά της. Εκεί όπου υπάρχει ένας ψηφισμένος αρχηγός, τον οποίο, όμως, αψηφούν τα κυριότερα μεγαλοστελέχη του. Μπροστάρα η Άννα Διαμαντοπούλου, στο πλευρό της ο Χάρης Δούκας, με τη δική του ξεχωριστή παρουσία ο Παύλος Γερουλάνος, να μην ξεχάσω τον Κώστα Σκανδαλίδη της παλιάς παραδοσιακής γενιάς και ας μην προχωρήσω περισσότερο στον κατάλογο, γιατί δεν θα μείνει χώρος για να γράψω τις επόμενες σκέψεις μου.
Τα ερωτηματικά που δημιουργούνται γύρω από το ΠΑΣΟΚ, έτσι όπως το διευθύνει ο Νίκος Ανδρουλάκης, είναι πολλά και σοβαρά. Και πόσο μάλλον για άμεσα καθημερινά ζητήματα που απασχολούν την επικαιρότητα. Όπως το βαθιά ανθρωπιστικό του πατέρα απεργού πείνας, που ζητάει δικαιωματικά να μάθει από τί έχασε τη ζωή του ο γιος του. Υπήρξε έστω και μία επίσημη ανακοίνωση τοποθέτηση; Υπήρξε επίσημη τοποθέτηση στο χτύπημα που δέχτηκε η Μαρία Καρυστιανού από την Άννα Διαμαντοπούλου; Βεβαίως, εάν η συγκεκριμένη βουλευτής δίνει επανειλημμένα την εντύπωση ότι θέλει να ακολουθήσει τον Ανδρέα Λοβέρδο στη Νέα Δημοκρατία, αυτό είναι θέμα δικό της και των ψηφοφόρων της. Που έχει να τους δει από το 2012 – τελευταία θητεία της. Πάντως, έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα και η πολιτική συμπεριφορά του Νίκου Ανδρουλάκη ο όποιος μοιάζει να αντιπολιτεύεται με το γάντι για να μην ενοχλήσει και πολύ πολύ τον Κυριάκο, δείχνει ότι από τώρα έχει βάλει στο μυαλό του, (αν φτάσει ο ίδιος ως αρχηγός του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στις εκλογές), ότι μπορεί να μπει η Χαριλάου Τρικούπη σε σύζευξη με την οδό Πειραιώς. Και μάλιστα έχω να προτείνω αντί ο γάμος να γίνει στο Κοινοβούλιο, να γίνει στο καφενείο του Γαμβέτα το οποίο υπενθύμισε σε πρόσφατο HuffPost άρθρο του, ο καλός μου φίλος και συνάδελφος Πάνος Κολιοπάνος. Ώστε να διαλέξει ο κάθε Έλληνας πολίτης πώς θα πιει το συγκεκριμένο καφέ, που βεβαίως δεν είθισται στους γάμους, αλλά στις κηδείες και τα μνημόσυνα, αφού έτσι είναι τα πράγματα στη παρούσα φάση. Σε χοντρό φλυτζάνι; Σε ψηλό φλιτζάνι; Βαρύ γλυκό; Βαρύ πικρό; Αν και εδώ που τα λέμε, βλέποντας τέτοια χαρμάνια της πολιτικής από κυβέρνηση μέχρι Αξιωματική Αντιπολίτευση, αλλά και το υπόλοιπο σκορποχώρι που λέει επίσης ότι είναι αντιπολίτευση, ναι, η όλη κατάσταση θυμίζει καφενείο. « Καφενείο η Ελλάς – περάστε κόσμε», όπως τραγουδούσε ο αξέχαστος Νίκος Ξυλούρης σε μουσική Σταύρου Ξαρχάκου…
