Ο Freddie Faulkenberry, ή Freddie F για τους φίλους και όσους γνωρίζουν τη δουλειά του, είναι μια φιγούρα ανθρώπου που αποτυπώνεται στη μνήμη σου από την πρώτη κιόλας φορά που θα τον συναντήσεις. Είναι ψηλός, επιβλητικός και γεμάτος τατουάζ αλλά δεν είναι αυτά τα κύρια χαρακτηριστικά που σου μένουν στο μυαλό όσο η ευγένεια και το πηγαίο, τρανταχτό γέλιο του. Γέλιο παιδιού, όπως παιδικός είναι και ο ενθουσιασμός και ο αυθορμητισμός του όταν σου μιλάει για όσα αγαπά, όσα τον τσαντίζουν, όσα δημιουργεί και όσα θέλει να εξαφανιστούν ή όταν απλά κάνει πλάκα.
Για αυτό και ίσως δεν είναι τυχαίο που η πρώτη του ατομική έκθεση φωτογραφίας «Puer Aeternus» («Αιώνιο Παιδί»), εξερευνά την «αιώνια εφηβεία» ως πνευματική κατάσταση -όχι μόνο ενός ατόμου, αλλά και μιας γενιάς, ενός λαού, μιας ολόκληρης χώρας. Καθόλου τυχαίος δεν είναι και ο χώρος στον οποίο πραγματοποιείται η έκθεση -όπως μας λέει και ο ίδιος παρακάτω. Η οδός Μελανθίου, ένα μικρό, σχεδόν κρυμμένο στενό στου Ψυρρή, ακριβώς πίσω από την πολύβουη Αθηνάς, έχει γίνει τα τελευταία χρόνια σημείο συνάντησης καλλιτεχνών και εν γένει δημιουργικών ανθρώπων -όλοι εκ των οποίων αγκαλιάζουν τη φιλοσοφία της αιώνιας παιδικότητας και μοιράζονται μια κοινή αγάπη για την κουλτούρα του δρόμου (skate, ποδήλατο, graffiti) και την DIY τέχνη- ενώ έχει δημιουργήσει και τη δική της ιδιαίτερη πολιτιστική σφραγίδα στην Αθήνα.
Στη μυθολογία το «αιώνιο παιδί» περιγράφει το παιδί-θεό, που παραμένει πάντα νέο. Στην ψυχολογία τον ενήλικα με τη συναισθηματική ζωή ενός εφήβου. Στην φωτογραφική έκθεση του Freddie F που ξεκινάει στις 23 Ιουνίου στο Blank Canvas η ψυχολογία του εφήβου γίνεται κινητήριος δύναμη για δημιουργικότητα. Στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα που κυριαρχεί η κοινωνική ασάφεια, η ρευστότητα και η διαρκής κινητικότητα προς αναζήτηση προσωπικού, υπαρξιακού νοήματος, ο Freddie F παρατηρεί και αποτυπώνει από ένστικτο. Μακριά από τις απογοητεύσεις της ενήλικης ζωής, καταγράφει το φαντασιακό χάος ενός αναρχικού παιδικού μυαλού αναδεικνύοντας τη ρομαντική και ανεπιτήδευτη πλευρά της καθημερινότητας. Η κρυμμένη παιδικότητα της Αθήνας μπαίνει σε πρώτο πλάνο για να σου θυμίσει πως υπάρχουν κι άλλοι που αρνούνται να μεγαλώσουν.
Η HuffPost Greece μίλησε με τον Freddie F για να μάθει περισσότερα για το ταξίδι του μέσα στην «αιώνια εφηβεία».
Ζεις και εργάζεσαι αρκετά χρόνια στην Ελλάδα, γιατί αποφάσισες να κάνεις τώρα την πρώτη σου ατομική έκθεση; Και γιατί στη Μελανθίου και όχι σε κάποιο πιο «πολυδιαφημισμένο» εκθεσιακό χώρο;
Δεν είχα νιώσει την ανάγκη για μια προσωπική έκθεση μέχρι τώρα επειδή ήμουν ικανοποιημένος με το να αφηγούμαι τις ιστορίες μου μέσω των περιοδικών. Η εξέλιξη της τεχνολογίας άλλαξε τα περιοδικά και μαζί με αυτά άλλαξε και η μορφή με την οποία θέλω να παρουσιάζω τις φωτογραφίες και τις ιστορίες μου. Η Μελανθίου ήταν το τέλειο σημείο για αυτό που ήθελα να κάνω στην πρώτη μου έκθεση, ιδίως για την εποχή μου ζούμε. Το Blank Canvas, ο χώρος που εκθέτω, είναι μικρός, ταπεινός, σε εντελώς DIY λογική και βρίσκεται στο δρόμο που μπορείς να με πετύχεις τις περισσότερες μέρες της εβδομάδας, είτε να διασκεδάζω είτε ακόμα και να κάνω τα επαγγελματικά ραντεβού μου. Νιώθω πολύ άνετα εκεί και ο ίδιος ο δρόμος είναι τεράστια πηγή έμπνευσης για εμένα.
Γιατί επέλεξες το concept της «αιώνιας εφηβείας»;
Είναι ένα θέμα που με απασχολεί πολλά χρόνια τώρα και ένιωσα πως έπρεπε να γράψω, επιτέλους, το σχετικό κεφάλαιο για να συνεχίσω και να ολοκληρώσω κάποια στιγμή το βιβλίο. Όταν τα παιδιά από το Blank Canvas με ρώτησαν αν θα ενδιαφερόμουν να κάνω μια έκθεση εκεί, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν το Puer Aeternus -μεθυσμένος από ρακή, καθισμένος σε ένα πεζοδρόμιο στο κέντρο της Αθήνας στα 40 μου, μαζί με φίλους που κουβαλάνε τα ίδια μυαλά με εμένα, ανάμεσα σε μια εκκλησία και ένα ποδηλατάδικο, δίπλα σε σκουπιδοτενεκέδες, δεντρόσπιτα και έναν τόνο σπρέι βαφής.
Κατά πόσο σε επηρέασε η εμπειρία σου στο χώρο της φωτογράφησης μόδας αλλά και της μουσικής στη σύλληψη/έμπνευση/λήψη των φωτογραφιών της έκθεσης;
Η μόδα υπήρξε ευλογία και κατάρα. Με ζούσε και μου παρείχε απίστευτες εμπειρίες, όταν όμως ασχολείσαι με τη φωτογραφία μόδας για μεγάλο χρονικό διάστημα, η αντίληψη που έχεις για το τι είναι μια καλή φωτογραφία αρχίζει και διαστρεβλώνεται σε μεγάλο βαθμό. Οι μηχανισμοί μιας φωτογραφίας μόδας είναι εντελώς διαφορετικοί από αυτό που κάνω εγώ εδώ. Δεν με απασχολεί ιδιαίτερα το πώς φαίνονται τα ρούχα ή αν το υποκείμενο έχει φωτογένεια. Για την ακρίβεια, αν παρατηρούσα πως κάποιες φωτογραφίες μου περιείχαν μια τάση της μόδας ή οτιδήποτε τις έκανε να μοιάζουν με φωτογραφίες μόδας, τις απέκλεια από την τελική επιλογή.
Η μουσική ήταν και θα είναι για πάντα η κινητήριος δύναμη στη δουλειά μου. Δουλεύω πάντα έχοντας στο μυαλό μου ένα soundtrack και το artwork ενός άλμπουμ. Για να είμαι ειλικρινής, άρχισα να εργάζομαι πάνω σε αυτή την έκθεση σαν να φτιάχνω ένα δίσκο. Έγραψα κάμποσα τραγούδια και έπειτα επέλεξα ποια θα μπουν στο άλμπουμ. Αυτή η έκθεση είναι ουσιαστικά ένας δίσκος με 21 τραγούδια.
Με ποιο κριτήριο τράβηξες τη κάθε φωτογραφία που υπάρχει στην έκθεση, τι ήταν αυτό που σε έλκυε κάθε φορά; Αφηγούνται μια ιστορία ή κάθε μία έχει τη δική της;
Κάθε φωτογραφία αφηγείται μια ιστορία, όλες τους όμως αποτελούν κομμάτια ενός συνόλου. Υπάρχουν πολλά μικρά στοιχεία κρυμμένα σε κάθε φωτογραφία τα οποία, όταν αποκρυπτογραφηθούν, λένε όλα μαζί μια συγκεκριμένη ιστορία. Προσέγγισα το Puer Aeternus σαν ένα κυνήγι θησαυρού και υπάρχουν πολλές λεπτομέρειες μέσα στις οποίες μπορείς να χαθείς αν αφιερώσεις τον απαραίτητο χρόνο για να κάνεις το ταξίδι.
Πόσο σημαντικό είναι για έναν καλλιτέχνη να παραμένει παιδί μέσα του; Πότε χρειάζεται να ενηλικιωθεί (αν χρειάζεται);
Wow, δεν είμαι και τόσο σίγουρος και σίγουρα δεν είμαι το κατάλληλο άτομο για να απαντήσω. Είμαι τρομερά ανώριμος και όχι και τόσο περήφανος για αυτό. Πιστεύω πως η εξέλιξη είναι πιο σημαντική από το να μένεις παιδί αλλά, δυστυχώς, κάποιοι από εμάς αργούμε να μεγαλώσουμε.
Η δύσκολη πραγματικότητα της εποχής μάς αναγκάζει να μεγαλώσουμε πιο γρήγορα από όσο θέλουμε -να χάσουμε τη παιδική φαντασία, τη δημιουργικότητα μπροστά στις απαιτήσεις της καθημερινότητας. Εσύ πώς το αντιμετωπίζεις αυτό; Που βρίσκεις την -έστω και προσωρινά- χαμένη σου παιδικότητα;
Δεν είμαι σίγουρος. Σε αυτή τη φάση δεν είμαι και τόσο σίγουρος αν με καθοδηγεί η αθωότητα ή το “Δε δίνω δεκάρα!”. Η Ελλάδα δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα ανοιχτή στη δημιουργικότητα. Όμως, αν μη τι άλλο, όσο ο κόσμος μας παρακολουθεί να καταρρέουμε, παρατηρούν επίσης πως συμβαίνουν και μερικά υπέροχα πράγματα στην Αθήνα.
Από την άλλη, το σενάριο του να ζεις σε μια αιώνια εφηβεία ακούγεται κάπως τρομακτικό. Η ίδια η χώρα έφτασε στο σημείο που είμαστε σήμερα επειδή οι Έλληνες συμπεριφέρονταν επί χρόνια σαν ανεύθυνα, σπάταλα παιδιά. Μήπως τελικά η άρνηση του ανθρώπου να μεγαλώσει δεν έχει πάντα τόσο ρομαντικό χαρακτήρα; Σε απασχόλησε αυτή η πτυχή κατά τη δημιουργία του project;
Ναι, η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα εμπεριέχεται σε κάθε ιστορία μου και αποτέλεσε σημαντικό παράγοντα στα πάντα, από τις τοποθεσίες μέχρι το μέγεθος των εκτυπώσεων και τον τίτλο της έκθεσης -ο οποίος, ειρωνικά, είναι στα Λατινικά.
Κάθε φωτογραφία στην έκθεση έχει ένα πολύ στενό οπτικό πεδίο ή έχει τραβηχτεί από την οπτική ενός παιδιού, δημιουργώντας μια άκρως επιλεκτική πραγματικότητα σε κάθε περίπτωση. Σας δείχνω ακριβώς αυτό που θέλω να σας δείξω, ένα ψήγμα πραγματικότητας και όχι την γενική ευρύτερη εικόνα. Είναι κάτι σαν παρουσίαση της επιλεκτικής μας μνήμης για το πώς συνέβησαν τα πράγματα στην Ελλάδα. Φαίνεται σαν να έχουμε όλοι μας διαφορετικές ιστορίες και αναμνήσεις να διηγηθούμε σχετικά με το πώς έγιναν όλα, αλλά ουσιαστικά είμαστε σαν μια μεγάλη δυσλειτουργική οικογένεια που προσπαθεί να κρύψει τους σκελετούς της στη ντουλάπα.
Ωστόσο δεν πιστεύω πως πρέπει να ανησυχούμε για κάτι. Ναι, σίγουρα, ξοδέψαμε ένα σκασμό λεφτά σε ηλίθια πράγματα όπως ανώριμους έφηβους αλλά, πιστέψτε με, όλες αυτές οι χώρες που μας δείχνουν με το δάχτυλο και μας κατακρίνουν έχουν πολύ χειρότερους σκελετούς στις δικές τους ντουλάπες από εμάς και θα είναι πολύ πιο δύσκολο για αυτές όταν θα έρθουν αντιμέτωπες με τους δικούς τους δαίμονες.
Πώς αλληλεπιδρά η Αθήνα με τη δουλειά σου ως φωτογράφος; Τι σε εμπνέει στην πόλη, τι σε παρακινεί αλλά και τι σε απωθεί;
Το αστείο με την Αθήνα είναι πως παρότι είναι διαχειρίσιμη λόγω του μικρού μεγέθους της -σε σχέση με άλλες μεγάλες πόλεις, αλλάζει συνέχεια, εξελίσσεται και μεταμορφώνεται διαρκώς σε κάτι διαφορετικό. Έχει έναν φανταστικό παλμό, μια συμπαντική δόνηση που παρά τον χαώδη χαρακτήρα της, έχει τον τρόπο της να σε ηρεμεί και αν σε κάνει να νιώθεις σαν στο σπίτι σου. Πιστεύω πως αυτός είναι και ο λόγος που τόσο πολλοί δημιουργικοί άνθρωποι μετακομίζουν εδώ.
Βρισκόμαστε στη μέση μιας περίεργης διεθνούς συνεργείας. Το μισώ όταν ο κόσμος λέει πως είμαστε το νέο Βερολίνο ή η νέα Νέα Υόρκη. Ελάτε, παραδεχτείτε το, η Ελλάδα είναι πολύ πιο cool από όσο θα καταφέρει να γίνει ποτέ το Βερολίνο και πολύ πιο βιώσιμη από την Νέα Υόρκη. Γιατί να θέλουμε να γίνουμε οποιαδήποτε από αυτές τις πόλεις;
Τι θες, ιδανικά, να νιώσει ο θεατής παρατηρώντας τις φωτογραφίες της έκθεσης;
Δεν έχω την παραμικρή ιδέα.
Ποια είναι τα σχέδιά σου για το άμεσο μέλλον, φωτογραφικά ή/και μουσικά;
Δουλεύω ήδη πάνω σε μια νέα έκθεση, αλλά αυτή τη φορά δεν θα είναι αποκλειστικά φωτογραφική, θα περιλαμβάνει χειροτεχνίες και γλυπτά ανάμεσα σε διάφορα άλλα πράγματα. Στο πεδίο της μουσικής, έχω βρεθεί αρκετές φορές στο στούντιο φέτος, οπότε θα έχω σύντομα έτοιμο υλικό προς κυκλοφορία.
Puer Aeternus
Blank Canvas
Μελανθίου 8, Ψυρρή, Αθήνα
Διάρκεια: 23 Ιουνίου - 1 Ιουλίου
καθημερινά 17:00-22:00
Ελεύθερη είσοδος
Επιμέλεια κειμένων/έκθεσης: Michelangelo Bevilacqua | xMx
Ηχητική εγκατάσταση «συνεχείς ανώριμοι ήχοι»: Μπιάνκα Μπογδάνου, Παντελής Καρασεβδάς
Την έκθεση θα πλαισιώσουν οι προβολές δύο ταινιών:
Το Σάββατο 25 Ιουνίου στις 21:00: “The Lost Boys” (1987) Δύο αδέρφια μετακομίζουν στην Καλιφόρνια και έρχονται αντιμέτωποι με μια ομάδα εφήβων βρυκολάκων. Ο τίτλος έχει αναφορά στα “χαμένα παιδιά” στις ιστορίες του J. M. Barrie με τη “Χώρα του Ποτέ” και τον Peter Pan ο οποίος, όπως και οι βρυκόλακες, δεν “μεγαλώνει” ποτέ.
Την Τρίτη 18 Ιουνίου στις 21:00: “Ηοοκ” (1991) Το έργο λειτουργεί σαν συνέχεια του μυθιστορήματος του 1911 “Peter and Wendy” του J.M. Barrie εστιάζοντας σε έναν ενήλικο πλέον Peter Pan ο οποίος έχει ξεχάσει εντελώς την παιδική του ηλικία όταν ένα γεγονός τον αναγκάζει να επιστρέψει στην "Χώρα του Ποτέ" καταφέρνοντας να ξαναβρεί το εφηβικό του πνεύμα ξεκλειδώνοντας τις αναμνήσεις του παρελθόντος.
Σχετικά με τον Freddie Faulkenberry
O Freddie F γεννήθηκε σε αμερικάνικη βάση στη Γερμανία, με πατέρα Αμερικάνο αεροπόρο και μητέρα Ελληνίδα. Λόγω της δουλειάς του πατέρα του γύρισε πολλά μέρη του κόσμου και αντίστοιχα ακολουθούσε παντού τα πάθη του. Σπούδασε Καλές Τέχνες και Αγγλική φιλολογία και έκτοτε, κυνηγώντας ασταμάτητα την τύχη του, έχει κάνει κάθε λογής δουλειά μέχρι να καταλήξει στην φωτογραφία και τη μουσική. Τα τελευταία χρόνια ζει μόνιμα στην Αθήνα και μετράει στο φωτογραφικό του ιστορικό ονόματα όπως Type-o-Negative, Moby, R.E.M., Erasure και άλλους όπως επίσης και φωτογραφίσεις μόδας για το Hollywood αλλά και έναν sold out δισκο με το συγκρότημα των Mechanimal.