Απόκριες: Μια περίεργη σχέση

Τώρα βαριέμαι αρκετά ως πολύ τις απόκριες, θα πήγαινα με χίλια πάντως σε grande, χορευτάδικο πάρτι μασκέ και θα ντυνόμουν σέξυ «αρνητικό self test»-εύκολο...
Open Image Modal
ampueroleonardo via Getty Images

Με τις απόκριες έχω μάλλον περίεργη σχέση. Στα παιδικά μου χρόνια λάτρευα τις στολές πριγκίπισσα της νύχτας, σπανιόλα, νεράιδα του γκλίτερ. Με ξεκάθαρη δυσκολία να εγκαταλείψω την κοριτσίστικη φιλαρέσκεια μασκαρευόμουν για να είμαι όμορφη-πράγμα που δεν είναι ακριβώς το νόημα της αποκριάς… Οδεύοντας προς τη μεταεφηβεία, ανακάλυψα ότι έχει περισσότερη πλάκα να μασκαρεύεσαι για να είσαι σούργελο, οπότε μπήκα φουλ στη φάση των αλτέρνατιβ, αυτοσχέδιων στολών και μαζί συναντήθηκα -επιτέλους- με την ευτυχία του να τσαλακώνεσαι.

Τελικά αυτή η φάση με ακολούθησε αρκετά χρόνια, οδηγώντας με σχεδόν σε μια εμμονή να εμπνέομαι και να κατασκευάζω μόνη μου σουρεαλιστικές στολές που πρέπει να ομολογήσω, πως (κάποιες) είχαν επιτυχία. Η πιο πετυχημένη στολή της ώριμης ζωής μου ήταν η στολή «Λιβάδι». Προφανώς την έφτιαξα μόνη μου με πανιά και παρεό πράσινου χρώματος που κρέμονταν από πάνω μου σε κάτι ιδιότυπο σαν στολή-μαζί με πλαστικά -ραμμένα πάνω στη στολή- λουλούδια που είχα πάρει από τη λαϊκή.

Το καταπληκτικό σύνολο έδενε ”αρμονικά” με ένα κεφάλι γεμάτο φύλλα και πέταλα λουλουδιών και πρέπει να πω πως δεν ήμουν απλά εξωφρενικά πρωτότυπη, ήμουν και πολύ χοτ. Δηλαδή θυμάμαι ακόμα το καμάκι που μου έκανε (στην αποκριάτικη παρτάρα του Club22) ένας τύπος ντυμένος Μαχόνι-από τη Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή, με τη θεϊκή ατάκα: «Θα με αφήσεις να κυλιστώ πάνω σου ατελείωτο Λιβάδι μου;». Anyway (δεν τον άφησα), περάσανε τα χρόνια, τώρα βαριέμαι αρκετά ως πολύ τις απόκριες, θα πήγαινα με χίλια πάντως σε grande, χορευτάδικο πάρτι μασκέ και θα ντυνόμουν σέξυ «αρνητικό self test»-εύκολο, επίκαιρο, προσφιλές.

ΥΓ: Στη φωτό -ελλείψει φωτογραφικού υλικού από το θρυλικό «Λιβάδι»- η Μαρία (Σούμπερτ) κ εγώ, κάπου στις αρχές των ´90s, ντυμένες μάγισσα και (πολύ) μάγκας.

Open Image Modal
.
.

ΥΓ2: Στο πάρτι του 22 με συνόδευε αγαπημένη κολλητή που είχε ντυθεί πουλί με φτερά τύπου-όρνιθες του Αριστοφάνη, δηλαδή τε-ρά-στι-α. Δε μπορούσαμε όπως όλες οι 23χρονες να ντυθούμε σέξι νοσοκόμα, καυτή αστυνομικίνα, ξαναμμένη γοργόνα, ΟΧΙ. Έπρεπε να είμαστε το Λιβάδι και το Πουλί. Ασχολίαστο.