Η κατάσταση έχει ως εξής: δουλεύω αρκετές ώρες σε μια δουλειά που μου ψιλο-αρέσει, με έναν μισθό που δεν μου αρέσει καθόλου και γυρνάω σπίτι, κάθομαι στον καναπέ και ξεκινάω να ψυχαγωγούμαι με το Facebook και το Instagram feed μου.
Αυτό που παίζει στο μυαλό μου είναι κάπως έτσι: Νιώθω τόσο κουρασμένη... ίσως δεν έπρεπε να καθόμουν στον καναπέ, γιατί δεν θα σηκωθώ ποτέ να πάω στο γυμναστήριο. Φτου, είμαι σχεδόν 30 και σε λίγα χρόνια θα χρειάζομαι την διπλάσια δύναμη να βγάλω τις ασκήσεις που κάνω τώρα. Η μαμά μου στα 30 ήταν πολύ καλύτερη από εμένα τώρα.
Και κάπως έτσι συνεχίζω με τον αντίχειρα να γλιστράει πάνω στην οθόνη του κινητού μου μέχρι που βλέπω το εξής: Η Chiara με το νέο της αμορε, στο προσφάτως αγορασμένο σπίτι τους στο Los Angeles (Όχι να πάρω σπίτι... τα εισιτήρια να μου πεις να αγοράσω, δεν μου φτάνουν τα λεφτά) να δημοσιεύει φωτογραφίες στον κήπο της χρησιμοποιώντας hashtag τύπου #iwokeuplikethis. Θα αστειεύεσαι χρυσή μου. Ξύπνησες έτσι όντως;Πραγματικά θα ήθελα να ανταλλάξω μερικά προσωπικά μηνύματα μαζί σου στο Instagram και να σου δείξω με τι μοιάζει το πρωινό ξύπνημα στην δική μου πλευρά του γαλαξία.
Είμαι ακόμα στον καναπέ μου, βουλιάζοντας όλο και περισσότερο και τώρα οι σκέψεις μου πάνε κάπως έτσι: Πόσο νέα. Όταν ήμουν στην ηλικία της έκανα οικονομίες για να ταξιδεύω στα νησιά το καλοκαίρι, και -τώρα που το σκέφτομαι - ακόμα το ίδιο κάνω. Ανοίγω την ντουλάπα μου και αυτό που βλέπω είναι τα Zara και τα H&M της προηγούμενης σεζόν, ενώ η φίλη μας διαθέτει κομμάτια που δεν είναι καν διαθέσιμα προς πώληση. Και από την άλλη, πραγματικά δηλαδή, που βρίσκει το χρόνο να προσέξει τον εαυτό της; Ακόμα και όταν καταφέρω να βρω την ενέργεια να βγω για ποτό, με το ένα χέρι βάζω τα πέδιλά μου και με το άλλο βάζω κραγιόν. Πολύ ωραία. Πρέπει να φροντίζω περισσότερο τον εαυτό μου από εδώ και στο εξής.
Δύο ώρες αργότερα; Μπαμ! Άλλη μια φωτογραφία του εαυτού της (με διαφορετικό συνολάκι φυσικά!) στον δρόμο για ένα παζάρι. Και κάπως έτσι κυλάει η ζωή της Chiara στο Λος Άντζελες. Της Chiara και όλων των υπόλοιπων Chiaras που αν κάναμε μια στατιστική της παρουσίας τους στα social media θα λέγαμε πως:
-30% είναι selfies - πράγμα το οποίο με μπερδεύει γιατί δεν καταλαβαίνω την άμεση σχέση τους με την μόδα.
-20% φαγητό - μας δουλεύεις τώρα. Αυτό δεν το έφαγες και έχει βουΐξει ο ντουνιάς word's out.
-30% πληρωμένα post - που θα μπορούσαν να έχουν την λεζάντα «Μου το έκαναν δώρο αυτό. Εσύ όμως θα το αγοράσεις. Κρίμας»
Και ναι, μπορεί να ισχύει το: Δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι. Ενώ παράλληλα μπορώ να ξεχωρίσω μια καλή φωτογραφία προφίλ ανάμεσα σε χίλιες. Αλλά ας κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα. Οκ, το δέχομαι. Η Chiara θα με πικάρει και θα με κάνει να νιώθω κάπως άβολα. Αλλά οι φίλοι μου, γιατί; Και πότε έγινε το timeline μου ένα μέρος έξαρσης τύψεων γιατί δεν τράβηξα αυτή τη φωτογραφία, γιατί δεν πήγα σε αυτό το πάρτι, σε αυτό το νησί, σε αυτό το μαγαζί... ;
Μήπως όλο αυτό είναι οι ορμόνες μου που τρελαίνονται ή ο (social media) κόσμος είναι πραγματικά σκληρός;
Και, για άλλη μια φορά, να μαι στον καναπέ, παρέα με την αδερφή μου να συζητάμε για την Chiara και κάθε Chiara, είτε αυτή έχει blog είτε όχι, προσπαθώντας να αποφασίσουμε αν θα τις ακολουθήσουμε ή όχι. Γιατί στην δική μου πλευρά του πλανήτη η ζωή είναι λίγο πιο περίπλοκη: με άσχημες φωτογραφίες και ανακατωμένα μαλλιά, ρούχα που κάποτε μου έκαναν και αρκετά λεφτά για να βγάλω το μήνα, εκπτώσεις στα H&M και σπυράκια στο πρόσωπο. Και έτσι λοιπόν, ως δώρο στον εαυτό μου και στην αυτοπεποίθησή μου (ή την ηρεμία μου τέλος πάντων) αποφάσισα να κάνω κλικ στο unfollow. Και να κοιτάω περισσότερο αυτούς που με κάνουν να θέλω να γίνομαι καλύτερη. Εγώ, όχι η απομίμηση της Chiara.