Μια ματιά στον παγκόσμιο πολιτικό χάρτη και σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία του ΟΟΣΑ, από την αμερικανική ήπειρο ως την Ασία και την Ευρώπη αρκεί για να διαπιστώσει κανείς- ακόμα και ο πιο αδαής παρατηρητής των πολιτικοκοινωνικών μετασχηματισμών σε ιστορικό βάθος και έκταση τη βαθμιαία υποχώρηση των λεγόμενων «δημοκρατικών πολιτευμάτων», σε όλες τους τις μορφές και σχήματα, (βασιλευομένη, προεδρική, κοινοβουλευτική). Και λέω λεγόμενων διότι ουδέποτε μετά την ύστερη αθηναϊκή δημοκρατία το πολίτευμα αυτό, το οποίο ο Τσώρτσιλ χαρακτήρισε ως το «λιγότερο κακό» δεν εφαρμόστηκε στην πράξη σε όλο του το ιδεολογικό υπόβαθρο.
Τελικά ο Αριστοτέλης είχε σε μεγάλο βαθμό δίκιο και σε αυτό το ζήτημα, όταν διατύπωσε 2400 χρόνια πριν, επιφυλάξεις ως και αντιρρήσεις για το δημοκρατικό πολίτευμα προκρίνοντας ταυτόχρονα ως καταλληλότερο αυτό της «πολιτείας» συμπληρώνοντας την αυστηρή κριτική του Σωκράτη και φυσικά Πλάτωνα. Η Δημοκρατία, στη μορφή που την ξέρουμε και η οποία καθόρισε το πολιτικό status του σύγχρονου, δυτικού κυρίως, κόσμου είναι πλέον ένα ξεπερασμένο πολίτευμα και θα πρέπει να έχουμε το θάρρος, την πολιτική ενσυναίσθηση και παρρησία να το αναγνωρίσουμε εγκαίρως και πριν το κοινωνικό κενό ενός πολιτεύματος σε παρακμή και εν αποδρομή, καλυφθεί εντελώς –ήδη συμβαίνει σε πολλές χώρες και μάλιστα στις πιο ισχυρές- από τον λαϊκισμό, τον αυταρχισμό, τη βία, την απολυταρχία και τον ολοκληρωτισμό.
Οι λαοί καθημαγμένοι, ποδηγετούμενοι και αλλοτριωμένοι, δέσμιοι μιας δυστοπικής και αόρατης δικτατορίας επιλέγουν και υποστηρίζουν με όλο πιο επικίνδυνα μεγαλύτερη ευκολία, ηγέτες μονοκράτορες, οι οποίοι συγκεντρώνουν ισχύ και εξουσίες στα χέρια τους, διαχειρίζονται ανεξέλεγκτα τα δημόσια θέματα, περιορίζουν τη δράση των άλλων εξουσιών, (δικαστικής, συνταγματικής, του τύπου κλπ), υποβαθμίζοντας ή υπονομεύοντας τον ρόλο τους και επιδίδονται σε ένα ανελέητο κυνήγι μαγισσών, υποτιθέμενων εχθρών και απειλών της «εθνικής» υπόστασης και ύπαρξης κάθε κράτους, (μετανάστες, κοινωνικές ή φυλετικές μειοψηφίες κ.α). Κι αν η περιγραφή αυτή θυμίζει την αλήστου μνήμης περίοδο του μεσοπολέμου των σκοτεινών δεκαετιών 30’ και 40’, αποτελεί στην ουσία την πιο ζοφερή απεικόνιση της σύγχρονης πολιτικής πραγματικότητας, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τις Η.Π.Α, την Κίνα, τη Ρωσία καθώς και τουλάχιστον πέντε μεγάλα ευρωπαϊκά κράτη.
Ένα νέο «κοινωνικό συμβόλαιο», ως απόρροια ενός εξελιγμένου υβριδικού πολιτεύματος, το οποίο θα εκμεταλλεύεται τις αδιαμφησβήτητες αρετές της δημοκρατίας και θα στηρίζεται σε ισχυρές πολιτικές, πνευματικές και επιχειρηματικές προσωπικότητες με ξεκάθαρο, δυναμικό όραμα και σύγχρονη ιστορική συνείδηση μπορεί να εξασφαλίσει μια σχετική πολιτική σταθερότητα, κοινωνική ευρωστία και ανάπτυξη, αλλά και παγκόσμια ειρήνη και ευημερία. Η νέα εποχή της Τεχνητής Νοημοσύνης –της μεγαλύτερης κοινωνικοπολιτικής αλλαγής μετά τη βιομηχανική επανάσταση στην ιστορία της ανθρωπότητας θα μπορούσε να αποτελέσει αφορμή για εγρήγορση και όχι εφησυχασμό, ευκαιρία για πολιτική μετεξέλιξη και κοινωνική πρόοδο και όχι αίτιο για εσωστρέφεια και συντηρητισμό.
Η σύνθεση των διαφορετικών πολιτικών ιδεολογημάτων σε ένα νέο δυναμικό μοτίβο «Πολιτείας του Δήμου» και Δημοκρατίας των Ατόμων και όχι των κομμάτων και των ομαδοποιημένων συλλογικοτήτων θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια δημιουργική «σιωπηρή επανάσταση» των πολλών από τους οποίους θα προκύψουν οι ικανές ηγεσίες, απαραίτητες για την προάσπιση της Ελευθερίας με όσα αυτό συνεπάγεται.
