Παρ’ ότι ο Σόιμπλε οδήγησε σε κατάρρευση το παρασιτικό μοντέλο της ελληνικής οικονομίας που γιγαντώθηκε τις δεκαετίες ’80 και ’90 κι ο Ερντογάν αφύπνισε τους Έλληνες από ιδεολογική κυριαρχία του εθνομηδενισμού, το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης κι ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας συνεχίζει ν’ αναπαράγει θνησιγενείς πρακτικές και αντιλήψεις.
Η Αριστερά και η κεντρο-αριστερά αποτελούν δυνάμεις που λειτουργούν κατ’ εξοχήν αδρανειακά στην αναπαραγωγή του παλαιοκομματισμού, ενώ και η Δεξιά κυβερνά με εξόφθαλμες αντιφάσεις. Αντιφάσεις μεταξύ μιας πολυπολιτισμικής φιλελεύθερης τάσης, σημιτικής προέλευσης, κι ενός κομματιού που εκών άκον προσαρμόζεται στην συγκυρία. Έπρεπε για παράδειγμα να συμβεί ο Έβρος για να αυξηθούν οι αμυντικές δαπάνες στον προϋπολογισμό ή ν’ αλλάξει η ηγεσία των ΗΠΑ για να αποφανθεί ο πρωθυπουργός ότι υπάρχουν μόνο δύο φύλα και να σκληρύνει την στάση του στο μεταναστευτικό εν όψει και των νέων κυμάτων.
Ο βασικός ιδεολογικός πυρήνας είναι που συνεχίζει να πιστεύει όμως ότι με μικρο-παραχωρήσεις, οικονομικές συμφωνίες και υποστήριξη της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας στην Ε.Ε, είναι δυνατή η διατήρηση του κλίματος ηρεμίας προς όφελος των λαών και των κερδών των ελίτ. Παραβλέποντας τα δεδομένα της πολυκρίσης, της αντιστροφής της παγκοσμιοποίησης και των γεωπολιτικών ανακατατάξεων με την συγκρότηση της Ευρασίας, πιστεύει ακόμα πως ο υπερτουρισμός μπορεί ν’ αποτελέσει την βασική ατμομηχανή της οικονομικής ανάπτυξης της χώρας.
Το επιτελικό Κράτος χωρίς όραμα και εθνική αποστολή που να υλοποιείται βάση στρατηγικής και συνεργασίας με υγιή κομμάτια του δημοσίου και της κοινωνίας, διαιωνίζει τον παρασιτισμό, την σπάταλη του δημόσιου χρήματος μέσω απευθείας αναθέσεων, από κονδύλια του ΕΣΠΑ και του Ταμείου Ανάκαμψης, αναπαράγοντας την διαφθορά και τον ωχαδερφισμό της κρατικής γραφειοκρατίας. Φαινόμενα που λαμβάνουν ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις στην αυτοδιοίκηση πρώτου και δεύτερου βαθμού με πολλαπλές επιπτώσεις στην καθημερινότητα και στον αξιακό κώδικα των πολιτών. Τα σκάνδαλα και οι αβελτηρίες στις περιπτώσεις του ΟΠΕΚΕΠΕ ή του τραγικού δυστυχήματος των Τεμπών αδυνατίζουν την Κυβέρνηση και απαξιώνουν όλο και περισσότερο το πολιτικό σύστημα και τους δημόσιους λειτουργούς, με πολλαπλές επιπτώσεις στην κουτσουρεμένη δημοκρατία μας.
Μια ευάλωτη λόγω σκανδάλων Κυβέρνηση, που πιθανά να υπονομευθεί εσωτερικά το επόμενο διάστημα, θα είναι ευεπίφορη σε πιέσεις από υπερεθνικά κέντρα για εθνικές υποχωρήσεις σε κυριαρχικά δικαιώματα. Μια ανερμάτιστη και επικίνδυνη αντιπολίτευση που τείνει να ανασχηματιστεί με υλικά παλιών και φθαρμένων πολιτικών δεν μπορεί ν’ αποτελέσει εναλλακτική λύση.
Τα υγιή κοινωνικά κομμάτια που ενστερνίζονται τον δημοκρατικό πατριωτισμό, τον ακριτικό ρόλο του Ελληνισμού και το προαπαιτούμενο μεταρρυθμιστικό πλαίσιο για την συλλογική επιβίωση θα πρέπει να ενεργοποιηθούν….
