Ήταν κάπου στα μέσα της δεκαετίας του εξήντα όταν σε όλους τους τεκέδες της χώρας ακουγόταν το άσμα «Η προσευχή του μάγκα». Κρυφά το σιγοτραγουδούσαν ίσως ακόμη και παιδιά αστών της εποχής. Φαντάζομαι, δεν έχω στοιχεία. «Θεέ μου μεγαλοδύναμε» ξεκινά το τραγούδι και συνεχίζει υμνώντας τη σημερινή μαριχουάνα. Σε ό,τι με αφορά είμαι απέναντι σε κάθε χρήση ναρκωτικού μιας και έχω δει από πρώτο χέρι ότι ακόμη και τα «μαλακά» ναρκωτικά μπορεί να μην σακατεύουν το κορμί σου μα σακατεύουν το μυαλό σου.
Ύστερα ο μάγκας παρακαλεί τον μεγαλοδύναμο και λέει «ρίξε λιγάκι τουμπεκί στο ναργιλέ μου επάνω». Τουμπεκί λεγόταν ο καπνός του ναργιλέ. Αυτή η πολιτισμική μας κληρονομιά πριν τον Μίκη Θεοδωράκη ήταν τέχνη του περιθωρίου. Στις μέρες μας δεν υπάρχει Έλληνας που δεν παραδέχεται την καλλιτεχνική αξία του ρεμπέτικου τραγουδιού. Δικό μου αγαπημένο «Ζούλα σε μια βάρκα μπήκα».
Στο μέλλον, χώρες που βάζουν αστερίσκους στα ανθρώπινα δικαιώματα θα φαίνονται σαν τους αστυφύλακες που κυνηγούσαν τους ρεμπέτες.
Όσο μια πολιτική προσπαθεί να καταστείλει ή να περιθωριοποιήσει ένα κομμάτι της κοινωνίας τόσο αυτό γίνεται πιο έντονο και επανέρχεται με δυναμισμό. Οι νόμοι πρέπει να ακολουθούν την κοινωνία και όχι να την κατευθύνουν. Να την οριοθετούν, αλλά να μην της αλλάζουν πορεία. Όταν ένας νόμος είναι ενάντια στο κοινό περί δικαίου αίσθημα ή σε μια κυρίαρχη τάση τότε απλά δε λειτουργεί και όλοι μας γινόμαστε παράνομοι και τις περισσότερες φορές χωρίς να έχουμε παράξει πολιτιστική κληρονομιά σε αντίθεση με τους ρεμπέτες.
Το ίδιο ισχύει και στον ποιον διαλέγουμε να αγαπάμε ή ακόμη και στο πώς νιώθουμε. Αρσενικά και θηλυκά. Άνδρες και γυναίκες. Ως πολίτες κρατών που κυριαρχούν οι θεσμοί και όχι οι προκαταλήψεις δεν μπορεί τίποτε από τα παραπάνω να θεσμοθετείται διαφορετικά ή κατά περίπτωση. Όλοι είμαστε ίσοι απέναντι στον νόμο. Άλλωστε γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο δημιουργήθηκαν. Στο μέλλον, χώρες που βάζουν αστερίσκους στα ανθρώπινα δικαιώματα θα φαίνονται σαν τους αστυφύλακες που κυνηγούσαν τους ρεμπέτες. Εκτός τόπου και χρόνου μα και τελείως άδικες.
Οι κοινωνίες βαδίζουν μονάχα μπροστά χωρίς να ρωτάνε κανέναν. Συνήθως για να φανεί η μεγάλη εικόνα χρειάζονται άνθρωποι μεγάλοι και τρανοί και είναι αλήθεια ότι λείπουν από τη σημερινή εποχή. Όσο όμως υπάρχουν νέοι που μας δείχνουν τον δρόμο, όσο δύσκολο και αν φαντάζει αυτό στην συντηρητική κοινωνία που ζούμε, εμείς οι υπόλοιποι πρέπει να τους στηρίζουμε και να τους ακολουθούμε.
Οι δημιουργοί της προσευχής του μάγκα, που έχει τραγουδηθεί από ένα σωρό καλλιτέχνες «έντεχνους» και μη, εναλλακτικούς και «μέινστριμ», είναι άγνωστοι. Σαν το πλήθος. Δεν ξέρουμε ούτε ποιος έγραψε τους στίχους ούτε την μουσική. Όπως ακριβώς τα μέλη σε μια πορεία με ένα κοινό σκοπό. Αξίζει λοιπόν τον κόπο να υποστηρίξουμε τα δικαιώματά τους και να σιγοτραγουδάμε και την προσευχή του μάγκα και χωρίς πνευματικά δικαιώματα.