Το κοινό Πάσχα Ορθοδόξων και Καθολικών πλησίαζε.
Ο Φραγκίσκος, με το αργεντίνικο ταμπεραμέντο, απείθαρχος στις ανθρώπινες οδηγίες και συμβάσεις, με πείσμα επιδίωξε την επαφή με το λαό μετά την έξοδο από την ”Casa Santa Marta”. Από τη Λότζια του Αγίου Πέτρου στην καθιερωμένη ευλογία Urbi et Orbi ευχήθηκε :
″Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, Καλό Πάσχα ( buona pasqua)’’.
Καταβεβλημένος στο σώμα αλλά ακμαίος στο πνεύμα συνέχισε την πορεία προς το λαό ευλογώντας αδιακρίτως όλες και όλους, επίσημους και άσημους. Χειρονομία πραγματική αλλά και συμβολική που προμήνυε τον αποχαιρετισμό των εγκοσμίων και την επικείμενη έξοδό του προς την αιωνιότητα.
Την Ημέρα του Αγγέλου (Lunedi dell` Angelo), Δευτέρα του Πάσχα, η παρέα που ταξίδεψε από το Νότο, αποφάσισε να επισκεφθεί την Santa Maria Maggiore, για να προσευχηθεί στη βυζαντινή θαυματουργή εικόνα “Madonna Salus Populi Romani” (Σωτηρία / Προστάτιδα του Ρωμαϊκού Λαού).
Αυτή η εικόνα της Παναγίας ήταν το καταφύγιο και η ελπίδα του Ποντίφικα.
Στη γλύκα της άνοιξης και τη γαλήνη της Pasquetta (Δεύτερη Αναστάσιμη ημέρα ή το μικρό Πάσχα), αχάραγα ξεκίνησε η παρέα για τον Λόφο Esquiline. Είχαν στην καρδιά τους την ελπίδα – την ημέρα αυτή που οι Ρωμαίοι βρίσκονταν Fuori Porta (εκτός των τειχών) για την απόλαυση της εξοχής – ότι θα έβλεπαν από κοντά τον Πάπα Φραγκίσκο, σε μια από τις συχνές επισκέψεις του στο παλαιότερο και ομορφότερο Μαριανό ιερό της Δύσης. Η παραμυθένια ιστορία τής Κυρίας του Χιονιού (Madona ad Nives), που άρχισε επί Πάπα Λιβέριου (Liberiana), τους είχε γοητεύσει.
Ο ήλιος είχε ανατείλει στην ‘’αιώνια πόλη’’ όταν έφτασαν μπροστά στην Παπική- Πατριαρχική Βασιλική (La Basilica Papale di Santa Maria Maggiore), μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco.
Αίφνης, αντίκρισαν με δέος και απορία στο πλάτωμα της Κυρίας των Αγγέλων, πλούσιο χαλί στρωμένο με λευκά ροδοπέταλα.
Ο Άγγελος της Δευτέρας του Πάσχα (Pasquetta), από το καμπαναρίο Ρωμανικού ρυθμού, το ψηλότερο της Ρώμης με την διασημότερη καμπάνα “La Perdida”, έραινε με άνθη τα πλήθη.
Με την είσοδό τους στο ναό και αφού πέρασαν την Ιερή Πόρτα (Porta Sancta) του Ιωβηλαίου της Ελπίδας (2025) και με τη βεβαιότητα ότι η Ελπίδα δεν απογοητεύει (“Spes non Confundit’’) κατευθύνθηκαν στο παρεκκλήσι Cappella Paolina για να προσευχηθούν.
Εκεί, μπροστά στο βωμό, είδαν την εικόνα της Παναγίας, ως “Regina Coeli”(Βασίλισσα του Ουρανού,1240) δακρυσμένη. Τότε αισθάνθηκαν και κατάλαβαν το αέρινο πέρασμα του Φραγκίσκου από την αγαπημένη του Βασιλική .
Στ` αλήθεια πέρασε χωρίς να τον δουν, χωρίς να χρειαστεί καρότσι, χωρίς συνοδεία και ακολούθους. Ελεύθερος . Ήταν την ίδια στιγμή που οι δικοί του άνθρωποι τον αναζήτησαν στην ”Casa Santa Marta’’ περίπου στις 7.30 το πρωί αλλά εκείνος δεν απάντησε. Είχε φύγει νωρίς για τη Santa Maria Maggiore…
Ο κύκλος ζωής του Φραγκίσκου ως Ποντίφικα σφράγισε την Καθολική Εκκλησία και όλη την χριστιανική οικουμένη. Ο Επίσκοπος της Ρώμης άρχισε την ευλογημένη πορεία του με την Ευσπλαχνία (Έκτακτο Ιωβηλαίο 2015) και την έκλεισε με την Ελπίδα (Ιωβηλαίο 2025).
Πορεύτηκε την οδό της ευσπλαχνίας καθώς
″Ευσπλαχνία: είναι η οδός που ενώνει τον Θεό με τον άνθρωπο διότι ανοίγει την καρδιά στην ελπίδα ότι μας αγαπά παντοτινά, παρά τους περιορισμούς των αμαρτιών μας.” (Παπική Βούλα, αρ.2) έχοντας ισόβια παρακαταθήκη τον Λόγο του Ιησού : ‘’ Να είστε λοιπόν φιλεύσπλαχνοι καθώς και ο Πατέρας σας είναι φιλεύσπλαχνος’’. (Λουκάς 6,36)
Αυτή την ελπίδα,που ποτέ δεν απογοητεύει (Προς Ρωμαίους 5,5), ο Φραγκίσκος χάρισε απλόχερα στους ταπεινούς και καταφρονεμένους, στους ‘’ελεύθερους’’ και φυλακισμένους αυτού του κόσμου.
Εξάλλου, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι υπήρξε ο πρώτος Πάπας στην ιστορία που καθιέρωσε και άνοιξε ως Ιερή Πόρτα την πόρτα της φυλακής Rebibbia (26 Δεκεμβρίου 2024) λέγοντας:
″Να ανοίξουμε διάπλατα τις πόρτες της καρδιάς μας’’ δείχνοντας ευσπλαχνία και δίνοντας ελπίδα στον ανθρώπινο πόνο.
Σάββατο της Διακαινησίμου (26-4-2025), έξω από την ”Αγία Μαρία τη Μεγίστη” λαοθάλασσα περίμενε τον Φραγκίσκο για τον τελευταίο αποχαιρετισμό. Πρωτοστατούσαν οι ”απόκληροι” της κοινωνίας.
Φτωχοί, άνεργοι και άστεγοι, περιθωριακοί, φυλακισμένοι και μετανάστες.
Ήταν όλοι παιδιά του. Οι κληρονόμοι της Βασιλείας του Θεού.
