Μετά τις εξελίξεις και τη στάση των δανειστών και εταίρων ύστερα από την περίφημη πλέον συμφωνία στο Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου, είναι πια ξεκάθαρο ότι στην ελληνική κυβέρνηση απομένουν δύο επιλογές: είτε μια άτακτη υποχώρηση από το πρόγραμμά της και τις προεκλογικές της δεσμεύσεις που θα οδηγήσει σε ένα νέο τρίτο μνημόνιο ανεξάρτητα πως θα ονομαστεί και θα παρουσιαστεί είτε πιστή εφαρμογή του προγράμματός της και ρήξη με τους δανειστές, που θα σηματοδοτήσει πιθανότατα και την έξοδό μας από την ευρωζώνη.
Δυστυχώς, όπως είναι διαμορφωμένη η Ευρώπη και δομημένη η Ευρωζώνη, πλήρως υποταγμένες στη γερμανική πολιτική, μέση λύση δεν υπάρχει. Η επιλογή και η λύση ενός έντιμου συμβιβασμού εντός της ευρωζώνης που εξαρχής ήταν ο στόχος της κυβέρνησης και φαίνεται να έχει και τη μεγαλύτερη κοινωνική συναίνεση και αποδοχή δυστυχώς, στην υπάρχουσα ιστορική στιγμή με τους υπάρχοντες συσχετισμούς δυνάμεων στην Ευρώπη, δεν υπάρχει.
Η κυβέρνηση καλείται να αντιμετωπίσει άμεσα τη σκληρή πραγματικότητα και να επιλέξει μεταξύ των δύο μόνο (ακραίων) δρόμων που της έχουν απομείνει. Ο μέσος δρόμος των ισορροπιών και της χρυσής τομής δεν υφίσταται και αυτό όσο σκληρό και δύσκολο και αν είναι, οφείλει να το συνειδητοποιήσει και να το αποδεχτεί άμεσα επαναπροσδιορίζοντας και επαναπροσαρμόζοντας την πολιτική της στρατηγική.
Πρέπει σύντομα να επιλέξει μεταξύ των δύο δρόμων που της έχουν απομείνει-μεταξύ της παραμονής στην ευρωζώνη με οποιοδήποτε τίμημα, ακόμα και αν αυτό συνεπάγεται ένα τρίτο μνημόνιο με νέα υφεσιακά μέτρα ή ρήξη και κατά πάσα πιθανότητα έξοδο από το ευρώ με όποιους κινδύνους και δυσκολίες μπορεί μια τέτοια εξέλιξη να εγκυμονεί. Επειδή όμως η απόφαση, όποια και να είναι αυτή, θα είναι εξαιρετικά κρίσιμη με ιστορικές προεκτάσεις καθορίζοντας σε μεγάλο βαθμό την πορεία και το μέλλον της χώρας για τα επόμενα χρόνια, αν όχι δεκαετίες, αυτή δεν μπορεί να παρθεί ούτε ερήμην των οργάνων του κόμματος, ούτε ερήμην της κοινωνίας.
Η κυβέρνηση οφείλει σε αυτές τις ιστορικές στιγμές που ζούμε να συνδιαλεχθεί δημόσια και με διαφάνεια και ειλικρίνεια με την κοινωνία και μέσα από μία διαλεκτική διαδικασία να καταλήξουν σε μια συμφωνία-συμβόλαιο για τη στάση που θα τηρήσουμε και τις ιστορικές αποφάσεις που θα πάρουμε ως πολιτικά οργανωμένη κοινωνία συλλογικά.
Αλλιώς αν η κυβέρνηση δράσει αυτοβούλως παραμερίζοντας τις δημοκρατικές κομματικές λειτουργίες και κυρίως τον διάλογο με την ίδια την κοινωνία, το βάρος της οποιασδήποτε απόφασης θα δεσμεύει μόνο την ίδια και σίγουρα θα είναι αβάσταχτο.