Τις τελευταίες ημέρες, έχει αρχίσει η υλοποίηση ενός «σχεδίου» με την ευρύτερη έννοια του όρου από τη μεριά της Κυβέρνησης, το οποίο, εάν αναλυθεί προκαλεί πολλά ερωτηματικά και αρκετούς φόβους. Πρόκειται για τις πινελιές σε έναν καμβά ολέθριας διακυβέρνησης, οι οποίες φέρνουν και προσιδιάζουν στα χρώματα του παραδοσιακού Ολοκληρωτισμού είτε αυτός έχει μαύρο είτε κόκκινο χρώμα ανάλογα με την περίπτωση και τις ιστορικές συνθήκες. Και αν ακόμη το περίγραμμα της άποψης φαίνεται υπερβολικό ας ρίξουμε μία προσεκτικότερη ματιά με τις καλύτερες δυνατές προθέσεις, που αρκεί για να πείσει ακόμη και τους σκεπτικιστές αναγνώστες.
Αν αρχίσει κανείς από το Νομοσχέδιο για τις τηλεοπτικές άδειες, το οποίο δήθεν εξυγιαίνει τον χώρο των ιδιωτικών καναλιών, θα διαπιστώσει πως ο αρμόδιος Υπουργός (i.e. Ν.Παππάς, Υπουργός Επικρατείας) θα δύναται να ορίζει τον συνολικό αριθμό των προς πώληση και διαπραγμάτευση τηλεοπτικών αδειών σε μία εποχή, που το ψηφιακό σήμα μπορεί να υποστηρίξει έναν μεγάλο αριθμό συχνοτήτων. Μήπως πίσω από αυτή την πολύ αμφιλεγόμενη διάταξη, όπως έχει επισημανθεί ήδη στο Κοινοβούλιο κρύβεται η θέληση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α να ελέγξει και να χειραγωγήσει τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και να «εκδικηθεί» με πρωτοφανή μικροψυχία όλα εκείνα τα «συστήματα» κατ' αυτούς, που πολέμησαν το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα τους τελευταίους μήνες, όπως δήλωσε ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του κόμματος, Σ. Φάμελλος; Δηλαδή περνούμε σε μία νέα εποχή, όπου κατά τα πρότυπα του μεγάλου αδελφού και του 1984 του George Orwell θα ορίζει ένας Υπουργός τον αριθμό αλλά και την ποιότητα και το περιεχόμενο (;) των εκπεμπουσών συχνοτήτων; Χειραγώγηση και πλήρης έλεγχος, ακόμη και λογοκρισία των Μ.Μ.Ε. από την Κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α;
Μα το αποκρουστικό κάδρο του Ολοκληρωτισμού, που κάθε γνήσιο ακραίο αριστερό κόμμα φέρει στο DNA και τις επιδιώξεις του δεν σταματά στον έλεγχο των τηλεοπτικών αδειών αλλά και στην παραίτηση της Κατερίνας Σαββαΐδου από τη θέση του Γ.Γ Δημοσίων Εσόδων. Φυσικά και η προηγούμενη Κυβέρνηση Α. Σαμαρά δεν ήταν άμοιρη ευθυνών σε μία παρόμοια κίνηση με τον κ.Χ.Θεοχάρη αλλά αυτή τη φορά ολόκληρο το Υπουργικό Συμβούλιο συνεδρίασε για την αποπομπή ενός δημόσιου λειτουργού με το πρόσχημα της δίωξης για παράβαση καθήκοντος, που με τα λίγα νομικά του και ο γράφων γνωρίζει πως μπορεί να ασκηθεί ευκόλως με μία απλή μήνυση από οιονδήποτε. Άραγε ένα κόμμα, που δεν δείχνει να αντιδρά για τις υποθέσεις φημολογούμενης διαφθοράς (μέχρις αποδείξεως του εναντίον) των κ.κ. Φλαμπουράρη και Σταθάκη είναι τόσο ευαίσθητο για την περίπτωση της κ.Σαββαίδου; Μα όχι βέβαια. Ο Αλέξης Τσίπρας θέλει να έχει τον πλήρη έλεγχο Και των δημοσίων ταμείων και των εφοριών καθώς μία ανεξάρτητη αρχή, όπως αυτή της Γ.Γ. Δημοσίων Εσόδων, που υποστηρίζεται και από τους εταίρους δανειστές μας δεν ικανοποιεί τις δικές του επιδιώξεις και τον συγκεντρωτικό τρόπο διακυβέρνησης, που επιδιώκει σε μία σειρά από τομείς.
Αυτά είναι επικίνδυνα βήματα. Το πλέον ανησυχητικό είναι η προτέρα εμπειρία από παρόμοιες ιδεολογίες. Για τον γράφοντα ο Αλέξης Τσίπρας εξελίσσεται σε έναν κυνικό (βλ. δηλώσεις του αρμοδίου Υπουργού του για την Παιδεία περί του Φ.Π.Α.), αδίστακτο και συγκεντρωτικό Πρωθυπουργό, ικανό να ολοκληρώσει τα βαρύτερα και πλέον σκληρά μέτρα για την ελληνική κοινωνία, αμοραλιστή και οππορτουνιστή. Το χειρότερο στην όλη υπόθεση; Δεν υπάρχει, ακόμη τουλάχιστον, καμία ακτίνα φωτός από την αντίπερα όχθη, που αντιμετωπίζει τα δικά της προβλήματα.