Το βασικό αποτύπωμα του πρώτου γύρου της εκλογής ανάδειξης νέου Προέδρου στην Νέα Δημοκρατία, το άφησε αναμφίβολα η μαζικότητα της συμμετοχής. Το να κινητοποιούνται 400.000 πολίτες σε μια ρευστή περίοδο που επικρατεί διάχυτη στην κοινωνία μια τάση πολιτικής κατήφειας και απαξίωσης των κοινών, είναι μια εξέλιξη που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Η Νέα Δημοκρατία μέσα από την δυναμική συμμετοχή των ψηφοφόρων την Κυριακή κατάφερε να μπαλώσει γρήγορα και σχετικά ανώδυνα τις παρενέργειες που άφησε πίσω της η πρώτη ιλαροτραγική απόπειρα διενέργειας των εκλογών πριν λίγες εβδομάδες. Στο μεγάλο πλάνο λοιπόν, όλα ωραία και καλά.
Είναι όμως η μαζική συμμετοχή η θεμελιώδης προτεραιότητα μιας καταλυτικής εσωκομματικής λειτουργίας, όπως αποτελεί η ανάδειξη νέου Αρχηγού; Υπάρχει διαχωριστική γραμμή μεταξύ ενός μηχανισμού νομιμοποίησης από την μια και ενός επιπόλαιου αυτοσκοπού από την άλλη;
Η εκλογή ανάδειξης νέου Προέδρου σ'ένα κόμμα και δη, την Αξιωματική Αντιπολίτευση, δεν μπορεί να εξελίσσεται σε ψηφοφορία τύπου Fame Story. H λογική του «όσοι πιστοί προσέλθετε» στην κάλπη, ανεξαρτήτως της πολιτικής ή ιδεολογικής σύνδεσης με το κόμμα καταστρατηγεί το πνεύμα της εσωκομματικής λειτουργίας. Γιατί όταν ετερόκλητες ομάδες προερχόμενες από άλλους κομματικούς χώρους, συμμετέχουν στην εκλογική πρόσκληση ενός κόμματος που δεν απευθύνεται σ'αυτούς, τότε καλύτερα αντί για την κάλπη και τις εκλογές να καθιερωθεί μια διαδικτυακή ψηφοφορία στο facebook και στα υπόλοιπα social media. Εκεί η συμμετοχή δεν θα ήταν απλώς μαζική αλλά σαρωτική, ερήμην προφανώς της εύρυθμης εσωκομματικής δημοκρατίας. Και εξηγούμαι.
Τα ζητήματα της εσωκομματικής λειτουργίας ενός πολιτικού σχηματισμού αποτελούν υπόθεση μιας διακριτά οριοθετημένης και αξιόπιστης βάσης του κόμματος.
«Διαβατήριο» για την συμμετοχή στα εσωκομματικά δρώμενα αποτελεί η πολιτική και ιδεολογική ταύτιση του πολίτη με κάποιο συγκεκριμένο κόμμα.
Τα τρίευρα και η χαρτούρα αποτελούν απλώς διαδικαστικές προϋποθέσεις και τίποτα παραπάνω.
Με αφορμή τις εκλογές στη Νέα Δημοκρατία διατυπώθηκε ευρέως η άποψη πως επειδή το διακύβευμα αφορά την ηγεσία της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, έχουν δικαίωμα όλοι οι πολίτες ανεξαρτήτως κομματικών καταβολών να έχουν λόγο σ' αυτές. Στρεβλή κατά τη γνώμη μου άποψη και επί της αρχής και επί της ουσίας.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που ακόμα και στην θεωρία του Συνταγματικού Δικαίου αντιδιαστέλλεται η εσωκομματική δημοκρατία και λειτουργία από την καθολική δημοκρατία που διαπνέει τους αρμούς του πολιτεύματος. Η πρώτη αφορά αποκλειστικά όσους ενστερνίζονται συγκεκριμένες απόψεις που τους συνδέουν με τον εκάστοτε πολιτικό σχηματισμό, η δεύτερη αφορά και κατοχυρώνεται έναντι σύσσωμης της κοινωνίας.
Την Κυριακή κρίνονταν η πολιτική ταυτότητα και τα ιδεολογικά προτάγματα της Νέας Δημοκρατίας. Οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ, οι ΠΑΣΟΚΟΙ, οι Λεβεντικοί, οι θιασώτες του ΛΑΟΣ και της Δημιουργίας Ξανά, δεν μπορούν να παρεισφρέουν σε μια αμιγώς εσωτερική διαδικασία με την οποία η κοινωνική βάση ενός κόμματος κανοναρχεί και ιεραρχεί τις προτεραιότητες και τις επιδιώξεις της. Το κυβερνητικό πρόγραμμα και η επάρκεια των υποψηφίων πρωθυπουργών αξιολογούνται από το γενικό εκλογικό σώμα στις εθνικές εκλογές, όχι στις εσωκομματικές εκλογές. Μ'αυτή την ανορθόδοξη αντίληψη όσοι αντιδρούμε ριζικά με τις πολιτικές και την ιδεολογική πλατφόρμα του ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να οργανωθούμε και να συμμετάσχουμε μαζικά στις εσωκομματικές διεργασίες του ΣΥΡΙΖΑ για να τους αλλάξουμε τα «ιδεολογικά φώτα».
Στη Γερμανία, τη Μ.Βρετανία και στην πλειονότητα των προηγμένων κοινοβουλευτικών δημοκρατιών τέτοιες διελκυστίνδες τις έχουν αντιμετωπίσει εδώ και αιώνες. Ευτυχώς εμείς δεν είμαστε «Κουτόφραγκοι» και πάντα θα πρωτοπορούμε.