Μέχρι τώρα, γνωρίζαμε αυτούς που έδιναν συγχωροχάρτι της Τουρκίας για την εισβολή στην Κύπρο. Αυτούς που απορροφούσαν το αφήγημα για «εκδίωξη» των Τουρκοκυπρίων από το κράτος και σφαγές επί αγώνα της ΕΟΚΑ. Αυτούς που δεν αναγνώριζαν το δικαίωμα της κυπριακής αυτοδιάθεσης ή του εθνικού αυτοπροσδιορισμού και εξέφραζαν εκ νέου τον αποικιοκρατικό ισχυρισμό περί Ετεοκυπρίων και άλλων φαιδρών.
Τούτες τις μέρες, γνωρίζουμε και αυτούς που αντιλαμβάνονται την ιστορία ως κτήμα των αυτοκρατοριών, κατά το χυδαία άδικο «η ιστορία γράφεται από τους νικητές». Γράφουν και μιλούν ακόμα και για «απελευθέρωση» των ουκρανικών πόλεων από τον ρωσικό στρατό και ισχυρίζονται πως η Οδησσός, η Μαριούπολη, το Ντονέτσκ ήταν από πάντα πόλεις της Ρωσίας και η εισβολή δεν είναι εισβολή, αλλά «ειρηνευτική επιχείρηση».
Σκοντάφτουν στο ανιστόρητο αφήγημα ότι οι αυτοκρατορίες καθορίζουν τα σύνορα, τις εθνικές ταυτότητες, τους ζωτικούς χώρους, τις συνειδήσεις των λαών και δεν ανοίγουν ούτε βιβλίο για να ανακαλύψουν την πραγματικότητα: Η ανατολική Ουκρανία κατακτήθηκε από τους Ρώσους μόλις στα τέλη του 18ου αιώνα, μετά τους πολέμους με την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Άραγε, τι θα έγραφαν αν τότε νικούσαν οι Τούρκοι επιδρομείς; Κι η Κερύνεια «απελευθερώθηκε» το 1974;
«Απελευθερώθηκε η Μαριούπολη», γράφουν, απορροφώντας σαν κομματικοί χειροκροτητές το αυτοκρατορικό μανιφέστο του Βλαντιμίρ Πούτιν, του (επιεικώς νεοναζί) Αλεξάντερ Ντούγκιν και όλων εκείνων που εκφράζουν τα ρωσικά οράματα για επαναφορά του τσαρισμού ή άλλης μοναρχίας που δεν αναγνωρίζει εθνικές ταυτότητες. Δεν ντρέπονται. Δεν αισθάνονται χρέος απέναντι στην ανθρωπότητα, απέναντι στις πόλεις και στους λαούς που εξαφανίστηκαν από τις μεγαλομανίες των αρχόντων, που αποφάσιζαν ότι η ιστορία ξεκινούσε αναλόγως της όρεξης του κάθε σύγχρονου πολέμαρχου.
Κοιτούν και ξανακοιτούν τα συντρίμμια των ουκρανικών πόλεων και αποφασίζουν να χωνέψουν τις αφορμές ως αιτίες – δεν θα ξέρουν τη διαφορά αλλά θα κουνήσουν το δάκτυλο για το «τάγμα Αζόφ» που εξοπλίζει ο Ζελένσκι και γι’ αυτό τιμωρούνται οι άμαχοι και οι ιστορικές τους πόλεις.
Δεν σκέφτονται ότι όλες οι πρώην αυτοκρατορίες αντιμετωπίζουν ως «δικά τους» τα παλιά τους εδάφη. Σε «υπερπόντιες κτήσεις» αναφέρεται η βρετανική πολιτική, για να μην αναφέρουμε τις αξιώσεις των Τούρκων που πιάνουν από την Αμμόχωστο μέχρι τη... Βιέννη. Οι Ρώσοι διαφέρουν; Η ιστορία διδάσκει;