Eίναι η τελευταία ευκαιρία να δείτε την έκθεση της Λαμπρινής Μποβιάτσου που τελειώνει την Κυριακή 25/1, στη γκαλερί Thanassis Frissiras. Τα νέα έργα της ζωγράφου είναι χρωματιστά μολύβια σε χαρτί, απόδοση αντανακλάσεων σε επιφάνειες - ένα διακριτικό πλέον γνώρισμα της δουλειάς της – ενταγμένες μέσα σε ένα ευρύτερο περιβάλλον. Της μιλήσαμε για την έκθεση disCLOSURES , και τα καινούργια της έργα.
Πού έχετε διαφοροποιηθεί στην καινούργια σας δουλειά ;
Η έκθεση με τίτλο disCLOSURES αποτελεί έρευνα τριών χρόνων. Ασχολήθηκα με νέα θέματα την θνητότητα, τον ερωτισμό, την θρησκευτικότητα, τη γέννηση, τη μητρότητα, τη σχέση μας με την πολιτισμική κληρονομιά, την ψηφιακή ζωή. Άφησα τα μολύβια να με ταξιδέψουν σε μία ενδοσκοπική κατάσταση, που ενώ μοιάζει να κλείνει προς τα μέσα, είναι ανοικτή προς τα έξω. Η αντανάκλαση, η παραμόρφωση εξακολουθούν όμως δεν είναι το ζητούμενο και ο προορισμός, αλλά ο δρόμος.
Τα χρηστικά αντικείμενα, ο χώρος αποδεικνύουν την ύπαρξη μας;
Δηλώνουν την παρουσία την απουσία μας, είναι σαν να κατέκτησαν την ανθρώπινη ενέργεια και έγιναν κάτι παραπάνω από απλά χρηστικά αντικείμενα. Προσδίδοντάς τους ιδέες, αξίες και συναισθήματα, ξένα προς αυτά, τα καθιστούμε σύμβολα μνήμης, αποκτούν χαρακτήρα τελετουργικό. Ένα κομμάτι παλιά δαντέλα, μια παλιά κανάτα, μια φωτογραφία έχουν τη δύναμη να γεννήσουν συναισθήματα, να περάσουν ιδέες & αξίες άλλης εποχής. Αποτελούν την μοναδική φυσική απόδειξη που απομένει όταν φεύγει κοντινό μας πρόσωπο.
Ποιος είναι ο δικός σας «εικαστικός» ορισμός της αντανάκλασης;
Αντανακλάσεις της ανθρώπινης κατάστασης, το ανθρώπινο τοπίο σε κοντινό πλάνο, η ανθρώπινη συνθήκη και οι εναλλαγές της. Οι αντανακλάσεις μου είναι σκέψεις πάνω στην ανθρώπινη κατάσταση, στο αναπόφευκτο τέλος και στον ηρωισμό του να ζεις, στα άπιαστα συναισθήματα και την συνεχώς εξελισσόμενη φύση τους. Προσπαθώ να σταθεροποιήσω μια ασταθή στιγμή στην καθημερινότητα όπου απρόσμενα μια αλήθεια αποκαλύπτεται. Πολύ δύσκολα προσδιορίζεις την αιτία της εμμονής σου, αφού όσο βαθιά και ειλικρινής είναι, τόσο δύσκολα ανασύρεται και εξηγείται. Ένας ορισμός μου: ο προσδιορισμός του απροσδιόριστου.
Σας απασχολεί η λειτουργία της συνείδησης σαν προέκταση των αισθήσεών μέσα από την αντανάκλαση;
Στον καθρέφτη συνειδητοποιώ πως είμαι άνθρωπος, έχω μέσα μου το ιερό και το βέβηλο. Σκυθρωπή και λαμπερή, απλή και σύνθετη, ήρεμη και άγρια, ειλικρινής και προσποιητή, ειδεχθής και ωραία. Πόσο γνωρίζουμε πραγματικά τον εαυτό μας, η ανθρώπινη ύπαρξη είναι ποτέ αυτόνομη; Αφού πάντα έμμεσα μέσα από την αντανάκλαση μπορούμε να κοιτάξουμε εμάς, τότε με τον ίδιο τρόπο που η μορφή μας αλλάζει ανάλογα με τα αντικείμενα στα οποία καθρεφτίζεται, έτσι μεταβάλλεται διαστρεβλώνεται ανάλογα με την συνθήκη στην οποία βρισκόμαστε: κοινωνικό-πολιτική, οικονομική και κυρίως διαπροσωπική.
Στον πίνακα «το βλέμμα» η νεογέννητη κόρη σας δεν διαχωρίζει τον εαυτό της, αποτελεί προέκταση-αντανάκλαση σας;
Εξετάζω την πρωταρχική επαφή με τον όρο «σχέση» του νεογέννητου με την μητέρα. Η κόρη μου ενώ θηλάζει, βλέπει τον εαυτό της μέσα από το δικό μου βλέμμα και την ίδια στιγμή βλέπω τον εαυτό μου στα μάτια της. Ποιος είναι προέκταση ποιου; Που σταματώ εγώ και πού αρχίζει ο άλλος; ερωτήματα που αφορούν σε όλες τις σχέσεις. Το νεογέννητο δεν διαχωρίζει τον εαυτό του από τη μητέρα του, το «εγώ» από το «εσύ». Κρύβουν τεράστιο ενδιαφέρον τα πρώτα δείγματα της συνειδητοποίησης αυτής.
Διαχωρίζετε τον εαυτό σας από την ζωγραφική;
Με την ζωγραφική έμαθα να αντιμετωπίζω τη ζωή, καταγράφοντάς την, αναλύοντάς την, προσπαθώντας να την εξευμενίσω, να ζήσω αληθινά, ρεαλιστικά, υπεύθυνα. Πέρα από υπαρξιακή αναζήτηση είναι η δουλειά μου, αλλά η ζωγραφική είναι τέχνη και στην τέχνη μετρά πολύ η αυθεντικότητα, η ειλικρίνεια που προϋποθέτουν επίπονη και δύσκολη εσωτερική αναζήτηση και συχνά εξαντλεί τον καλλιτέχνη. Δεν διαχωρίζω τον εαυτό μου από την ζωγραφική αλλά κάθε έργο μου δεν εξαντλεί τον εαυτό μου. Ο εαυτός είναι η πηγή καλλιτεχνικού έργου αλλά είναι σκοτεινή πηγή η οποία παράγει φως.
Ποια ιστορία κρύβεται πίσω από την «Οθόνη» ;
Ο αληθινός εαυτός και ο ψηφιακός σε αντίθεση.. Ο αληθινός εαυτός σιωπηλά παρατηρεί το προφίλ που δημιουργήσαμε για να είμαστε αρεστοί. Γιατί αυτή η ανάγκη για επιβεβαίωση μέσα από τα μάτια των άλλων; Τι είναι αλήθεια και τι μύθος; Η ζωγραφική επιφάνεια λεία, σχεδόν χωρίς υλικότητα γίνεται οθόνη παρατήρησης. Το «πραγματικό» πρόσωπο είναι είδωλο ζωγραφισμένο στο χαρτί. Τί είναι αληθινό & τί ψευδαίσθηση;
Πως μετατρέπετε ένα θέμα, μια ασαφής εντύπωση σε έργο τέχνης;
«Το πέπλο» δημιουργήθηκε με θέμα «Ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ και η αρετή της σκληρότητας». Προσανατολίστηκα στον ερωτισμό στην τέχνη τοποθέτησα ένα μεταλλικό μπούστο σε ξύλο βαμμένο άσπρο, με ζωγραφισμένη την αντανάκλασή μου και ένα διάφανο πέπλο ριγμένο. Στο μυαλό μου άρχισε να αναδύεται μία άγνωστη μορφή σαν να ήθελε να γεννηθεί, συνέχισα να ζωγραφίζω. Αυθόρμητα ζωγράφισα ένα χέρι να κρατάει μολύβι και το άλλο διαβήτη {σύμβολο της φιλοσοφικής πλευράς του Ντε Σαντ μετράει τον κόσμο}. Από μόνο του το χέρι μου ζωγράφισε την κόκκινη σταγόνα αίμα να στάζει από το μολύβι, σαν την οδυνηρή γραφή. Τέλος ζωγράφισα την καισαρική τομή. Η αποκάλυψη της αλήθειας είναι επίπονη γέννα. Χωρίς αυτήν δεν υπάρχει συνέχεια ούτε εξέλιξη.
disCLOSURES: εως τις 25/1, Thanassis Frissiras Gallery, Κριεζώτου 7, τηλ / fax: 2103640288