Στις ταινίες του παλιού σινεμά το γαμείν, δηλαδή ο γάμος, στις περιπτώσεις που η μια ή η άλλη πλευρά ήταν κάθετα αντίθετη είτε γιατί η νύφη ήταν ”ζωηρή!”, είτε γιατί ήταν ζωντοχήρα (!), ή είχε τέκνο άνευ λόγου και αιτίας, ή ο γαμπρός δεν τα ‘είχε’- πράγμα ακόμη χειρότερο, - η λύση της τελευταίας στιγμής ήταν η… απόπειρα! Συνήθως η γυναίκα αποπειράται να πηδήξει από την Ακρόπολη και οι μετανοούντες συμπέθεροι δίνουν στο παρά πέντε την ευχή τους πάνω από το κρεβάτι της καπάτσας ενώ η φιέστα ολοκληρώνεται με τους κουμπάρους και τους λοιπούς να ραίνουν με ρύζια και ρόδα το ζευγάρι για να ριζώσει, το αρνί τσιτσιρίζει στη σούβλα και οι πενιές του μπουζουκιού γράφουν το φινάλε. Κι έτσι συνέβαινε, συνήθως και εκτός οθόνης. Οι γάμοι στέριωναν, πιστέψτε το ή όχι.
Σήμερα όμως, στην εποχή της κλιματικής εκτροπής, σήμερα που ο κόσμος περιστρέφεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα γύρο από τον εαυτό του, η συνθήκη αυτή ούτε ως γραφικότητα στέκει. Έχουν συμβεί τόσα πολλά τα τελευταία σαράντα χρόνια που η ιστορία της ισόβιας δέσμευσης με κάποιον άλλον έχει ξαναγραφτεί.
Κι αν δεν έχει θαφτεί οριστικά μέσα στον κυκεώνα των «πρέπει» και των «δεν πρέπει», είναι γιατί στο βάθος υπήρχε και πάντα θα υπάρχει ένας θεμελιώδης κανόνας που δύσκολα αντικαθίσταται.
Αυτός είναι η Αγάπη. Όσα κεφάλαια κι αν προστεθούν στα συμβόλαια και τα προγαμιαία παλιόχαρτα, όσες νέες λέξεις κι αν επινοηθούν, όσα εμπόδια κι αν αντιμετωπίσουν οι μελλόνυμφοι λόγω φύλου, κοινωνικής τάξης, ηλικίας, θρησκεύματος ή χρώματος δέρματος, τίποτα μα τίποτα δεν θα σταθεί ικανό να αποτρέψει δυο ανθρώπους να μοιραστούν τη ζωή τους αν υπάρχει η αγάπη ως ο μόνος απόλυτος συνδετικός κρίκος.
Αφορμή για το σημερινό σχόλιο στάθηκε ένας πρόσφατος γάμος ανάμεσα σε δύο υπερήλικες, 87 και 85 ετών, που έγινε στο Δημαρχείο της Αθήνας και μας συγκίνησε πολύ. Ο λόγος για τον κύριο Νίκο και την κυρία Μάρθα που μετά από 15 χρόνια συμβίωσης αποφάσισαν να ενωθούν και τυπικά με τα δεσμά του γάμου. Εκείνος θαλερός, λιγομίλητος εμφανώς τρακαρισμένος από την δημοσιότητα που πήρε η ιστορία τους, εκείνη ζωηρή, καλοδιατηρημένη, ομιλητικότατη να λάμπουν και οι δυο από ευτυχία. Κι όση περηφάνια είχαν τα λόγια της κυρίας Μάρθας με τα οποία περιέγραφε τις… ολόισιες γάμπες και τους μηρούς του άντρα της, άλλη τόση συστολή και αιδώ έκρυβε ο κύριος Νίκος όταν μίλησε για μια επίσκεψη στον αδελφό τής νυν συζύγου του, προ δυο ετών όταν ήταν ακόμη σε σχέση…
«…Αισθανόμουν άβολα που μπήκα στο σπίτι του ανθρώπου χωρίς να έχω επισημοποιήσει τη σχέση μου με την αδελφή του…»
Σήμερα που ένας στους δυο γάμους τελειώνει τον δεύτερο χρόνο, σήμερα που οι πρώην σύζυγοι σφάζονται στην κυριολεξία μπροστά σε αθώα παιδικά μάτια , σήμερα που ο εις εκ των δυο μεταφέρεται στους… απέναντι μέσα σε ένα βράδυ και θρονιάζεται στον καναπέ τους, τα λόγια που αντάλλαξαν ο κύριος Νίκος και η κυρία Μάρθα μπροστά στον Δήμαρχο Αθηναίων κ. Μπακογιάννη ηχούν σαν βάλσαμο στα χρόνια της χολέρας…
- «Εσείς Νίκο, θέλετε για σύζυγο σας την Μάρθα;»
- «Ασφαλώς.»
- «Εσείς Μάρθα, θέλετε για σύζυγο σας τον Νίκο;
- «Πολύ.»
Κι αν το παραπάνω love story δεν επαληθεύει την διαχρονικότητα της προτροπής του Μενάνδρου στον τίτλο μας, να μια ακόμη ιστορία- απίστευτη – που αντλήσαμε από το ιστολόγιο του καθηγητού κυρίου Ηλία Μόσιαλου.
Απόφοιτος της Βασιλικής Ακαδημίας Δραματικών Τεχνών του Λονδίνου, ο Ostwald, ήταν σύζυγος της γιατρού Μάργκαρετ από το 1992 μέχρι το 2007, όταν ξαφνικά έφυγε από τη ζωή. Μπορεί να μην έγινε διάσημος στο θέατρο, ήταν όμως φίρμα στους καθημερινούς επιβάτες του υπόγειου και ειδικότερα της στάσης Enbankment , καθώς ήταν ″Η ΦΩΝΗ” που υπενθύμιζε από τα μεγάφωνα στους επιβάτες να: Mind the Step.
Μέχρι το 2012, ”Η ΦΩΝΗ”, ήταν η καθημερινή ψυχοθεραπεία της Μάργκαρετ. Την άκουγε και ένοιωθε τον Ostwald παρόντα. Ώσπου ξαφνικά, ″Η ΦΩΝΗ” σίγησε. Στις αγωνιώδεις εκκλήσεις της να επανέλθει η φωνή του συζύγου της, οι αρμόδιοι της εξηγούσαν πως ψηφιακοί λόγοι για μεγαλύτερη ευελιξία και ποικιλία στις φωνές, τους ανάγκασαν να την αντικαταστήσουν.
Χρειάστηκε μεγάλη κινητοποίηση πολλών, πάρα πολλών φίλων και μη που συγκινήθηκαν από την ιστορία της και συντονίστηκαν για να ανασύρουν παλιά αρχεία, να τα ανοίξουν, να τα σκαλίσουν, και να τα ‘καθαρίσουν’ μέχρι να βρεθεί η αρχική κόπια και ″Η ΦΩΝΗ” του Ostwald να ακουστεί πάλι από τα μεγάφωνα. Χρειάστηκε πολύς χρόνος μέχρις ότου η Μάργκαρετ ξαναβρεί τη φωνή του άντρα της και τη χαμένη ψευδαίσθηση της παρουσίας του έστω και ψηφιακά. Αλλά το θαύμα έγινε. Ο Ostwald ξαναμίλησε…
Κι αν ούτε κι αυτό σας έπεισε, διαβάστε το τελευταίο: Στην ερώτηση του δημοσιογράφου πόσο αγαπάει ο ένας τον άλλον, ο μεν κύριος Νίκος απάντησε :
«…Σαν τον εαυτό μου.»
Η δε κυρία Μάρθα :
« …Τρελαίνομαι!»
*Μένανδρος: Ή να μην παντρευτείς καθόλου ή αν παντρευτείς να κρατήσεις το γάμο σου.