Στον κόσμο των μονομάχων, που κάποτε θεωρούνταν είτε ηρωικοί πολεμιστές είτε περιφρονημένοι κακοποιοί, η ύπαρξή τους χαρακτηρίζεται από βιαιότητα και τελετουργική εκπαίδευση.
Οι μονομάχοι ήταν είτε σκλάβοι, είτε εγκληματίες, είτε αιχμάλωτοι πολέμου.
Η αρένα των μονομάχων, μια σκηνή για αγώνες ζωής και θανάτου, παρουσίαζε μια σειρά από όπλα και πανοπλίες, κάθε κομμάτι προσεκτικά επιλεγμένο για να διασκεδάσει το αιμοδιψή ρωμαϊκό κοινό, αναφέρει το Ancient-origins.
Ανεξάρτητα από την καταγωγή τους, οι μονομάχοι που προσφέρονταν στα ακροατήρια αποτελούσαν ένα παράδειγμα της πολεμικής ηθικής και της Ρώμης, και ενέπνεαν το θαυμασμό.
Υπάρχουν ενδείξεις πως εμφανίστηκαν σε τελετές κατά τη διάρκεια του Καρχηδονιακού Πολέμου τον 3ο αιώνα π.Χ., ενώ στη συνέχεια έγιναν γρήγορα ένα βασικό χαρακτηριστικό της πολιτικής και κοινωνικής ζωής στον ρωμαϊκό κόσμο.
Η δημοτικότητά τους οδήγησε στη διοργάνωση όλο και πιο πλούσιων και δαπανηρών θεαμάτων ή μονομαχιών.
Οι μονομαχίες έφτασαν στο αποκορύφωμά τους μεταξύ του 1ου αιώνα π.Χ. και του 2ο αιώνα μ.Χ., και τελικά μειώθηκαν σημαντικά κατά τις αρχές του 5ου αιώνα μετά την υιοθέτηση του χριστιανισμού ως επίσημη θρησκεία το 390, αν και τα «κυνήγια θηρίων» συνεχίστηκαν μέχρι και τον 6ο αιώνα.