Οι kóka&panú είναι ένα δημιουργικό δίδυμο που αποτελείται από (αντίστοιχα) την χορεύτρια/χορογράφο Κωνσταντίνας Ευθυμιάδου και τον μουσικό Παναγιώτη Μανουηλίδη και είναι γνωστό για τις τολμηρές, ακόμα και πρωτοποριακές παραστάσεις του. Συμμετέχουν στο (εφετινό) 26ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με την παράσταση «Ύλη» η οποία θα παρουσιαστεί την Παρασκευή 28/8/2020 στον Εναλλακτικό Χώρο του Μεγάρου Χορού Καλαμάτας.
Πρόκειται για μια ανατρεπτική πρόταση η οποία καταλύει τα όρια μεταξύ χορού και μουσικής, κίνησης και ήχου. Πιο συγκεκριμένα ο Panú κατασκεύασε από «άχρηστα» και μη αντικείμενα που συνέλεξε από διάφορους χώρος και πηγές ένα υπερμεγέθες «μουσικό όργανο» το οποίο ταυτόχρονα αποτελεί και τον σκηνικό χώρο. Αυτός ο χώρος «ενεργοποιείται» και παράγει ήχο/μουσική με την κίνηση της Kóka. Ο μουσικός αλλά και σκηνογράφος του «Ύλη» μου μίλησε για μια παράσταση η οποία επιχειρεί να επαναπροσδιορίσει την σχέση του ανθρώπου με τον υλικό κόσμο εστιάζοντας σε αυτόν με έναν τρόπο που η καθημερινότητα δεν μας επιτρέπει να το κάνουμε.
Ποιος από τους δύο σας είχε την αρχική ιδέα ή μήπως ήταν κοινή;
Η αφορμή του έργου ήταν ο σκηνικός/ηχητικός χώρος που ήθελα να κατασκευάσω για την Κωνσταντίνα. Το έργο στη συνέχεια αυτονομήθηκε και είναι αποτέλεσμα δουλειάς αμφοτέρων και των συνεργατών μας.
Υπάρχει αυτό που λέμε «σύνθεση» στην μουσική ή μέρος της φύσης της παράστασης είναι ακριβώς να μην υπάρχει;
Το ίδιο το έργο είναι μια μουσική σύνθεση.
Το ότι κατασκεύασες το όργανο από διάφορα αντικείμενα που βρήκες ενώ θα μπορούσες να το παραγγείλεις ως μια συγκεκριμένη κατασκευή έχει κάποια σημειολογία;
Τίποτα δεν είναι συγκεκριμένο μέχρι να γίνει συγκεκριμένο. Δεν μπορώ να παραγγείλω κάτι που δεν ξέρω τι είναι. Ζωγράφισα πολλά σχέδια και ήμουν σίγουρος με ποια υλικά θα δουλέψω αλλά αφήνω πάντα στον εαυτό μου το ενδεχόμενο της έκπληξης. Η εγκατάστασή μου πάντως μοιάζει πολύ με τα αρχικά μου σχεδιάκια και η χειρωνακτική εργασία μου δίνει μεγάλη χαρά.
Το χορευτικό στοιχείο έχει προτεραιότητα και μεγαλύτερη σημασία σε σχέση με το μουσικό ή είναι απολύτως ισότιμα;
Δεν ξέρω. Αισθάνομαι ότι ο πιο κατάλληλος χαρακτηρισμός είναι «ανταγωνισμός που βρίσκει στο τέλος κοινό έδαφος».
Είναι η παράσταση ένα σχόλιο πάνω στον τεχνολογικό πολιτισμό μας;
Νομίζω πως το έργο βγάζει τελικά μια αγάπη για τον υλικό κόσμο, για τα άψυχα αντικείμενα που έχουμε κατασκευάσει. Προσπαθούμε να μην σχολιάζουμε αλλά να είμαστε και οι θεατές ας πάρουν μαζί τους ό,τι τους αγγίξει.
Κάτω από αυτό υπάρχει ίσως και ένα πολιτικό σχόλιο;
Το έργο είναι η πορεία δύο αρχετυπικών ανθρώπων από έναν άυλο κόσμο στον κόσμο της ύλης. Αυτό που μένει στο τέλος είναι ο χορός μιας «άυλης» ύλης. Τα πάντα μπορεί να θεωρηθούν πολιτικό σχόλιο αλλά προσπαθούμε να φτάσουμε όσο περισσότερο μπορούμε στην ουσία.
Πιθανώς στην άυλη ουσία της ύλης, όσο παράδοξο και αν φαίνεται αυτό...
